Εχει εγκρίνει κάποιας μορφής στρατιωτική επέμβαση σε επτά μουσουλμανικές χώρες
Ο Μπαράκ Ομπάμα επανέφερε το παλαιό
δόγμα ότι οι ΗΠΑ «έχουν υποχρέωση» να επεμβαίνουν και να παρεμβαίνουν
οπουδήποτε στο εξωτερικό
Ισως να μην είναι υπερβολή ο ισχυρισμός του ρεπουμπλικανικού δικτύου FoxTV ότι η πολιτική του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα «δεν είναι άλλη παρά μια 3η και 4η θητεία του Τζορτζ Μπους». Αμερικανοί σχολιαστές, ανάμεσά τους ο Πίτερ Μπέργκερ του CNN, τεκμηριώνουν αυτό τον ισχυρισμό. Καταλογίζουν στον πρόεδρο Ομπάμα ότι είναι ο μόνος αμερικανός πρόεδρος ο οποίος «έδωσε την κάποιας μορφής διαταγή στρατιωτικής επέμβασης σε επτά μουσουλμανικές χώρες». Συγκεκριμένα, εναντίον του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, του Πακιστάν (περίπτωση Οσάμα μπιν Λάντεν), της Σομαλίας, της Υεμένης και τώρα εναντίον στόχων στη Συρία.
Μάλιστα, η περίπτωση της Συρίας έχει τη μοναδικότητα να μην καλύπτεται
ούτε από τους διεθνείς ούτε από τους αμερικανικούς νόμους. Δεν υπάρχει
σχετική απόφαση του ΟΗΕ, δεν υπάρχει αναφορά στο ΝΑΤΟ όπως λ.χ. στην
περίπτωση του Αφγανιστάν, δεν καλύφθηκε από απόφαση του Αραβικού
Συνδέσμου και, βεβαίως, δεν έλαβε την εξουσιοδότηση του Κογκρέσου - το
οποίο «ενημερώθηκε» εκ των υστέρων.
Και όμως, ήταν αυτός ο ίδιος ο πρόεδρος Ομπάμα ο οποίος στις 4 Ιουνίου 2009 στο Κάιρο εξήγγειλε μια «νέα αμερικανική στάση» απέναντι στον μουσουλμανικό κόσμο της Μέσης Ανατολής, γεγονός το οποίο τού εξασφάλισε και το βραβείο Νομπέλ Ειρήνης λίγους μήνες αργότερα. Κανένας δεν αμφισβήτησε ότι ήταν πρόθεσή του «να αλλάξει τους παράγοντες» που ρυθμίζουν τις εξελίξεις στην περιοχή. Ο Λευκός Οίκος έδωσε την εξήγηση - δικαιολογία αυτής της υπαναχώρησης. Οι συνθήκες που «διαμορφώθηκαν στη Μέση Ανατολή» απαιτούν «αναπροσαρμογή» της πολιτικής Ομπάμα στην περιοχή - λες και αυτές οι συνθήκες δεν διαμορφώθηκαν στη διάρκεια της προεδρίας του.
Από γενικότερη πλευρά, αυτή η αλλαγή επαναφέρει στην πολιτική σκηνή της Αμερικής ένα δόγμα το οποίο είχε υποχωρήσει μετά τον Πόλεμο του Βιετνάμ. Το ότι η Αμερική «έχει υποχρέωση» να επεμβαίνει και να παρεμβαίνει οπουδήποτε στο εξωτερικό, απρόσκλητη τις περισσότερες φορές, ακόμη και αν δεν απειλούνται τα συμφέροντά της. Το είχε αποκηρύξει ο ίδιος ο πρόεδρος Ομπάμα κατά κάποιον τρόπο. Το δόγμα επανέρχεται τώρα. Τι αμερικανικά συμφέροντα απειλούνται στην Ουκρανία; Τι αμερικανικά συμφέροντα απειλούνται στο Χονγκ Κονγκ και την περασμένη Πέμπτη η Επιτροπή Εξωτερικών της Γερουσίας έστειλε τηλεγράφημα στο Πεκίνο «να σεβαστεί» τα αιτήματα των σπουδαστών που έχουν καταλάβει μια πλατεία της πόλης;
Υπάρχει, βέβαια, κάποια εξήγηση σε αυτή την αλλαγή. Σε λιγότερο από πέντε εβδομάδες γίνονται οι λεγόμενες ενδιάμεσες εκλογές - για ολόκληρη τη Βουλή και για το ένα τρίτο της Γερουσίας. Αν οι Ρεπουμπλικανοί κατακτήσουν και τη Γερουσία, ο Μπαράκ Ομπάμα δεν θα μπορεί να κυβερνήσει τα δυο τελευταία χρόνια της προεδρίας του. Αιφνιδιαστικά οι Αμερικανοί, ιδιαίτερα μετά τον αποκεφαλισμό του αμερικανού και του βρετανού δημοσιογράφου από τους τζιχαντιστές, παρουσιάζουν σημεία πανικού. Ανέκτησαν αυτό που το «New Yorker» ονόμασε «φιλοπόλεμο οργασμό»: από το 68,4% εναντίον κάθε αμερικανικής στρατιωτικής εμπλοκής τον περασμένο Ιούνιο έμειναν μόνο στο 31,2% και σχεδόν δύο στους τρεις ζητούν στρατιωτική δράση εναντίον των τζιχαντιστών. Οι Ρεπουμπλικανοί επωφελούνται.
Πάντοτε ζητούσαν «στρατιωτική επέμβαση» στην περιοχή, άλλοτε εναντίον του Ιράν και άλλοτε εναντίον της Συρίας. Η εγκληματική εμφάνιση των τζιχαντιστών και του χαλιφάτου τούς έδωσε νέα επιχειρήματα στη στρατηγική τους, μάλιστα συμπαρέσυρε και δυο τρεις Δημοκρατικούς. Αυτές οι «νέες καταστάσεις» ανάγκασαν τον Μπαράκ Ομπάμα να αλλάξει πολιτική, «να χορέψει ακόμη και με τον διάβολο», όπως έγραψε ο Ντέιβιντ Σάνγκερ στους «New York Times», εννοώντας τον πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασαντ της Συρίας.
Βόμβες χωρίς αντίκρισμα και συμμαχία στα χαρτιά
Δεν είναι βέβαιο ότι η φιλοπόλεμη πολιτική θα περισώσει τους Δημοκρατικούς της Γερουσίας. Βέβαιο όμως είναι ότι δεν θα εξασφαλίσει τίποτε στην Αμερική. Η στρατιωτική ηγεσία του Πενταγώνου δεν πιστεύει ότι οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί θα έχουν «τα αποτελέσματα που προσδοκά ο Λευκός Οίκος». Η «διστακτική είσοδος τουρκικών δυνάμεων» στη Συρία αποβλέπει περισσότερο στο να διασφαλίσει τις «θέσεις της Αγκυρας για τους Κούρδους της περιοχής» παρά να εξοντώσει το «χαλιφάτο», προειδοποιεί ο πολιτικός αναλυτής Μπεν Χόιτζερ και η «παναραβική συμμαχία», την οποία παρουσίασε ο Λευκός Οίκος με διαφημιστικές κορόνες, στην ουσία είναι «στα χαρτιά στην καλύτερη περίπτωση» διαπιστώνει ο αμερικανός διοικητής στο Αφγανιστάν στρατηγός Τζον Κάμπελ.
Δεν είναι βέβαιο ότι η φιλοπόλεμη πολιτική θα περισώσει τους Δημοκρατικούς της Γερουσίας. Βέβαιο όμως είναι ότι δεν θα εξασφαλίσει τίποτε στην Αμερική. Η στρατιωτική ηγεσία του Πενταγώνου δεν πιστεύει ότι οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί θα έχουν «τα αποτελέσματα που προσδοκά ο Λευκός Οίκος». Η «διστακτική είσοδος τουρκικών δυνάμεων» στη Συρία αποβλέπει περισσότερο στο να διασφαλίσει τις «θέσεις της Αγκυρας για τους Κούρδους της περιοχής» παρά να εξοντώσει το «χαλιφάτο», προειδοποιεί ο πολιτικός αναλυτής Μπεν Χόιτζερ και η «παναραβική συμμαχία», την οποία παρουσίασε ο Λευκός Οίκος με διαφημιστικές κορόνες, στην ουσία είναι «στα χαρτιά στην καλύτερη περίπτωση» διαπιστώνει ο αμερικανός διοικητής στο Αφγανιστάν στρατηγός Τζον Κάμπελ.
Υπάρχει, βέβαια, και «ο στρατός των μετριοπαθών σύρων ανταρτών». Αποτελείται από «κάποιους δικηγόρους, φαρμακοποιούς, υπαλλήλους γραφείων και άλλους ομοίους» μας λέει ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα. Αυτοί θα πολεμήσουν τους τζιχαντιστές; Οι ίδιοι όμως, όπως δήλωσαν από την Αγκυρα όπου ζουν στο Foreign Policy, δεν βλέπουν «άμεση» (sic) την επέμβασή τους στην πατρίδα τους και δηλώνουν ότι είναι «πολύ δυσαρεστημένοι με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς στη Συρία (...) τα θύματα είναι κυρίως ανάμεσα στον πληθυσμό».
