Είναι λοιπόν σημαντικό να μην ταπεινώνουμε τους άλλους, να τους σεβόμαστε. Και αν υπήρξε ταπείνωση, αν η επαφή έχει χαθεί, πρέπει να την ξαναβρούμε, τουλάχιστον όσο είναι ακόμη εφικτός ο διάλογος με τον ταπεινωμένο και όσο αυτός δεν έχει ακόμη γίνει απλησίαστος εχθρός που μόνο με τη δύναμη των όπλων μπορεί να τον βλάψουμε. Κάπως έτσι έγινε το 1919. Η ταπείνωση της Γερμανίας, από το ηλίθιο Σύμφωνο των Βερσαλλιών, οδήγησε στον θρίαμβο του ναζισμού, τον οποίο χρειάστηκε να πολεμήσουμε. Το ίδιο έγινε και το 1995, όταν αρνηθήκαμε στην Τουρκία την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οδηγώντας την κατευθείαν στην αγκαλιά του ισλαμισμού -μετριοπαθούς ως σήμερα, αλλά μπορεί να γίνει εχθρικός. Το ίδιο έγινε και μετά τον τρίτο πόλεμο του Κόλπου.
Η διάλυση του στρατού του Σαντάμ Χουσεϊν οδήγησε χιλιάδες στρατιώτες και αξιωματικούς ενός λαϊκού και οργανωμένου στρατεύματος να δημιουργήσει ένα λεγόμενο Ισλαμικό Χαλιφάτο το οποίο κηρύσσει ότι θα συνενώσει όλους τους ταπεινωμένους μουσουλμάνους του κόσμου σε μια μάχη εναντίον της Δύσης. Με τον ίδιο τρόπο, το να συντηρούμε μια βίαιη επίδειξη δύναμης στις σχέσεις μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων διατηρεί τους μεν πρώτους στην αυταπάτη ότι κέρδισαν τον πόλεμο και τους δεύτερους ότι μπορούν να εξακολουθούν να τρέφουν τον πόθο να καταστρέψουν μια μέρα το Ισραήλ.
Τέλος, σήμερα, το να ταπεινώνουμε τη Ρωσία, παριστάνοντας ότι την απομονώνουμε από τον υπόλοιπο κόσμο, με το πρόσχημα ότι δεν δέχτηκαν οι Ρωσόφωνοι της Ουκρανίας να θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας, μπορεί να οδηγήσει στην κατασκευή ενός εχθρού που θα χρειαστεί μια μέρα να πολεμήσουμε. Είναι ιδιαίτερα βλακώδες για τους Πολωνούς να κάνουν τα πάντα για να απομονώσουν την Ρωσία, όπως είχε κάνει η Γαλλία απομονώνοντας τη Γερμανία τη δεκαετία του 1920.
Ενας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα ήταν η συνέπεια αν συνεχιστεί αυτή η γεωπολιτική της ταπείνωσης. Ακούμε ήδη στην Ουάσινγκτον και στη Μόσχα να εγείρονται οι χειρότερες φωνές εθνικισμού, καθώς και συνωμοσιολογίες και πολεμοχαρείς αναλύσεις. Αυτά μπορούν να οδηγήσουν μόνο σε κάτι χειρότερο, αρκεί να ανάψει το φυτίλι της βλακείας και της δυσαρέσκειας. Πολλοί άνθρωποι, εδώ και εκεί, θα έβλεπαν με καλό μάτι μια διεθνή σύγκρουση, η οποία θα μπορούσε να απαλείψει τα γεγονότα της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης. Θα τους άρεσε να βρεθεί δουλειά για τις πολεμικές βιομηχανίες και να πάρουν χρήματα από τους καταθέτες στο όνομα της απαραίτητης στρατιωτικής άμυνας, της υπεράσπισης της πατρίδας και του κινδύνου. Ειδικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες βρίσκονται μακριά από τα μελλοντικά μέτωπα των μαχών και δεν χρειάζονται πλέον πετρέλαιο από τη Μέση Ανατολή και την κεντρική Ασία, παίζουν επικίνδυνα με αυτή τη στρατηγική η οποία μπορεί να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν την οικονομική κρίση.
Ομως, αυτή η τακτική είναι αυτοκτονική για τους Ευρωπαίους, αλλά παρασύρονται σε αυτήν. Για να μη χειροτερέψει η κατάσταση, είναι επείγον η Δύση να υιοθετήσει με τους Αραβες, τους Τούρκους και τους Ρώσους την ίδια στάση την οποία είχε υιοθετήσει με τη Γερμανία το 1945. Ειδικά με τους Ρώσους πρέπει να λήξει αυτό το εμπάργκο το οποίο ζημιώνει μόνο την Ευρώπη. Πρέπει οπωσδήποτε να τους συνεταιριστούμε στην προσπάθεια να καταπολεμηθεί ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός με τον οποίο συγκρούονται καθημερινά στον Καύκασο. Η Γαλλία θα μπορούσε να τολμήσει να προτείνει μια τέτοια αλλαγή δόγματος. Πρέπει να τολμήσει να τεθεί επικεφαλής μια γεωπολιτικής σεβασμού, ακόμη και αν οι άλλοι Ευρωπαίο δεν βρίσκονται σε αυτό το δρόμο». http://www.iefimerida.gr/node/170767#ixzz3DfMPV0uh
