Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο

Χωρίς παραγωγή δεν πρόκειται να αποδειχθεί επαρκής καμιά δημοσιονομική προσαρμογή και καμιά διευθέτηση χρέους

Του ΑΝΔΡΕΑ Ν. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ andathanasiou@gmail.com

Είναι κοινά παραδεκτό πως η χώρα δεν μπορεί να αντέξει, για πολύ ακόμη, τη σημερινή οικονομική κατάσταση. Βάλτωσε η πραγματική οικονομία, εξαντλήθηκαν οι αντοχές της κοινωνίας και αναζητούνται επειγόντως ανάσες. Ούτε, βέβαια, μπορεί να πορευθεί στο μέλλον με τις νοοτροπίες, τις πρακτικές και τις δομές του παρελθόντος.  Χρεοκόπησαν, μας έριξαν στην άκρη του γκρεμού και επέβαλαν οδυνηρές θυσίες. Ούτε, όμως, και να πορεύεται ανέμελα, τυρβάζοντας περί άλλα, σε δρόμους γεμάτους νάρκες έτοιμες να εκραγούν. Η ανάφλεξή τους μπορεί να την τινάξει σύγκορμη στον αέρα. Και να μην αφήσει τίποτε όρθιο.

Ολοι, πλέον, άλλοι έγκαιρα και άλλοι όψιμα, μιλούν για στρατηγικά σχέδια πορείας. Μπορεί, όμως, η χώρα να καταρτίσει και να εφαρμόσει δικό της σχέδιο, χωρίς να απαλλαγεί από τις πατερίτσες των ξένων, χωρίς να σταθεί στα πόδια της και να αρχίσει να περπατά; Μπορεί να τραβήξει μπροστά χωρίς να καθαρίσει το ναρκοπέδιο που άφησε πίσω του το χθες; Μπορεί να αποκτήσει ελευθερία στη διαμόρφωση και τη λήψη αποφάσεων χωρίς να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στην οικονομία της; Μπορεί να διαχειριστεί την πορεία της εάν δεν έχει διαχειρίσιμο χρέος; Μπορεί να έχει δικό της σχέδιο ανάπτυξης, όταν οι μεγάλες και κρίσιμες αποφάσεις εξαρτώνται από τους εταίρους και τους δανειστές της;

Ενα Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο δεν μπορεί να ξεκινά από εκεί που θα θέλαμε, αλλά από εκεί που πράγματι είμαστε. Δεν μπορεί η χώρα να πορεύεται στα τυφλά, αγνοώντας τις νάρκες στο δρόμο της. Ούτε, όμως, και να χάνει τον καιρό της χωρίς να βάζει τα θεμέλια της εποχής που έρχεται αμέσως μετά την κρίση. Και τα θεμέλια αυτά απαιτούν διαρθρωτικές αλλαγές και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, τόσο στο κράτος όσο και στις δομές της οικονομίας, ικανές να στηρίζουν ένα νέο παραγωγικό πρότυπο. Γιατί χωρίς παραγωγή δεν πρόκειται να αποδειχθεί επαρκής καμιά δημοσιονομική προσαρμογή και καμιά διευθέτηση χρέους. Γενικολογίες, αοριστολογίες και ευχές μπορεί να ευδοκιμήσουν σαν κομματική σπορά, αλλ' όχι και να αποτελέσουν σχέδιο πορείας.

Τι, λοιπόν, μπορεί να παράγει η χώρα; Ποια αγαθά και ποιες υπηρεσίες; Πώς να αυξήσει την παραγωγή, την ποιότητα, την αξία τους; Πώς να διευρύνει τους παραγωγικούς της τομείς και να αποκτήσει νέους; Πώς να σταματήσει τις εισαγωγές προϊόντων που η ίδια παράγει, αλλά και να τονώσει τις εξαγωγές της; Ποιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις χρειάζονται για όλα αυτά; Ποια κοινοτικά προγράμματα μπορεί να αξιοποιηθούν και ποια κίνητρα να δοθούν; Πώς να βοηθηθεί ο κόσμος και ειδικότερα οι νέοι, ώστε να μπορέσουν να παράγουν και να προοδεύουν; Πώς να σταματήσουν τα εμπόδια, η γραφειοκρατία, η διαφθορά, η αυθαιρεσία, που στέκονται ενάντια στη δημιουργία; Πώς να επιταχυνθεί η απονομή της Δικαιοσύνης, για να έρθουν πιο γρήγορα νέες επενδύσεις, νέες επιχειρήσεις και νέες θέσεις δουλειάς; Ποια μπορεί να είναι και πώς να εκδηλωθεί έμπρακτα η συμβολή της Παιδείας, ώστε να μην παράγουμε άνεργους πτυχιούχους;

Ενα Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο δεν μπορεί να χτιστεί χωρίς απαλλαγή από τα αδιέξοδα που έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Δεν μπορεί να αγνοεί ούτε την Ευρωπαϊκή Ενωση ούτε το διεθνή περίγυρο ούτε τις ανάγκες και τα ζητούμενα της εποχής που έρχεται. Δεν μπορεί να αφήνει ανεκμετάλλευτα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και τη δημιουργικότητα των πολιτών της. Δεν μπορεί παρά να αξιοποιεί κάθε στοιχείο του πλούτου και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της, χωρίς ιδεοληψίες και αγκυλώσεις από το χθες.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ