Η συνάντηση, καθ' όλα επικοινωνιακή, της συγκυβέρνησης με τους τροϊκανούς θα γίνει τον Σεπτέμβριο στο Παρίσι, γιατί όταν έρχονται εδώ δημιουργείται «απορρύθμιση» της κρατικής λειτουργίας του συστήματος. Η αποφασιστική, όμως, θα γίνει στην Αθήνα για τη συνέχιση της πλήρους εφαρμογής των συμφωνηθέντων, που οδηγούν σε νέο μνημόνιο και όχι στην έξοδο στις αγορές. Η απογοήτευση συμβάλλει στο να πιστεύει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί πως δεν αλλάζει τίποτα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει την πλειοψηφία, καλλιεργείται σκοπίμως αυτό, «δεν θα τον αφήσουν να κυβερνήσει».
Και πράγματι ο λαός και αυτοί που θα τον ψηφίσουν, αν δεν δημιουργήσουν ένα ενωτικό κοινωνικό μέτωπο αντίστασης που θα πρέπει να διαπνέεται από εθνικοταξικό απελευθερωτικό πνεύμα, βασισμένο πάνω σε συγκεκριμένο πρόγραμμα και όχι σε καταγγελτικές γενικές αναφορές, δεν θα μπορέσει, όταν θα εγκλωβιστεί στις πρότερες δεσμεύσεις και συμβάσεις. Το χρέος μάς το δημιούργησαν. Τα δανεικά μάς τα δίνουν για να τα πληρώνουμε «στους αιώνες». Τα παιδιά μας σπρώχνονται στην ξενιτιά, ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους.
Αν δεν γίνουμε πολλοί στους δρόμους «και να δουν τη μισή Ελλάδα που υποφέρει» έξω απ' τη Βουλή, σε λίγο καιρό θα τρώει ο ένας τον άλλον κι αυτοί θα τρίβουν τα χέρια τους, γιατί θα ολοκληρώσουν την τετραετία τους. Δεν έχουμε αντιληφθεί πως χτίζονται ανεπαισθήτως τείχη γύρω μας. Η Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας μάς εξοντώνει. Η Τουρκία αναιρεί τις τριάντα συμφωνίες που είχαν υπογράψει ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ. Μιλάει προκλητικά, και όχι για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, για διχοτόμηση, για δύο κράτη, με νέο όνομα, σαν να μην υπάρχει η Δημοκρατία της Κύπρου καθ' άπασαν την επικράτεια, με τη σφραγίδα της Ενωμένης Ευρώπης ως πλήρες μέλος, που και η Τουρκία το επιδιώκει να γίνει. Την ίδια στιγμή των συνομιλιών, ο Ερντογάν δεν καταλαβαίνει από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας ούτε από τα κοινοτικά κεκτημένα, για «εκλιπούσα Δημοκρατία» μιλάει. Το ίδιο κάνει και ο Νετανιάχου, που βομβαρδίζει τη Γάζα και ο κ. Κι Μουν τον παρακαλάει να δεχτεί «ανθρωπιστική εκεχειρία».
Το πού κρύβονται όλοι αυτοί που υποφέρουν είναι το μεγάλο ερώτημα που κανένας δεν μπορεί να απαντήσει με πολιτικοκομματικούς όρους. Είναι υπόθεση πλέον κοινωνικής παθογένειας και ψυχολογίας. Χρειάζεται νέος διαφωτισμός, λόγος πολιτικός που θα αγγίξει και θα αφυπνήσει και θα δημιουργήσει την πίστη πως μονάχα με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας και τη ζωή μας.
