Όλα αυτά τα χρόνια, από την επομένη της τραγωδίας της πατρίδας μου μέχρι και σήμερα, οι υποστηρικτές της προδοτικής χούντας επιδιώκουν να επιρρίψουν τις ευθύνες σε οποιοσδήποτε άλλους εκτός της κλίκας των δικτατόρων της οποίας ηγείτο ο Δημήτριος Ιωαννίδης.
Θα προσπαθήσω, με βάση την πολύχρονη έρευνα μας, τα αποτελέσματα της οποίας χρησιμοποίησαν σημαντικοί δημοσιογράφοι και συγγραφείς, να καταγράψω όσα γνωρίζουμε και δεν επιδέχονται της παραμικρής αμφιβολίας.
Τόσο η δικτατορία αυτού του θεόβλακα του Παπαδόπουλου, όσο και η χούντα του ψυχοπαθή Δημήτριου Ιωαννίδη, αντιπαθούσαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στο όνομα του αντικομουνισμού. Βεβαίως, όπως αναφέρεται σε έγγραφο της κυπριακής κυβέρνησης, το οποίο ανακαλύψαμε στα αμερικανικά αρχεία και το οποίο περιέχεται στο βιβλίο που γράψαμε με τον Κώστα Βενιζέλο*, ο Μακάριος δεν ήταν κομουνιστής, αντιθέτως συζητούσε με τον …Καντάφι να θέσει εκτός νόμου το ΑΚΕΛ, χάρις στο οποίο κέρδισε τις προεδρικές εκλογές.
Στο όνομα, λοιπόν, αυτού του αρρωστημένου αντικομουνισμού, οι δικτάτορες «συναντήθηκαν» με τους Αμερικανούς, οι οποίοι στο πλαίσιο του «Ψυχρού Πολέμου» φοβήθηκαν ότι θα απωλέσουν την Κύπρο, την οποία θα παρέδιδε δήθεν ο Αρχιεπίσκοπος στη Σοβιετική Ενωση. Ουδέν αναληθέστερον. Ο Μακάριος «έπαιζε» μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων, επειδή είχε αυτή τη φιλοδοξία, θα την ονόμαζα και μεγαλομανία, να θεωρείται παγκόσμιος παίκτης. Ηταν και αυτό ένα από τα πολλά λάθη που διέπραξε. Ο Παπαδόπουλος προσπάθησε μερικές φορές να ανατρέψει και να δολοφονήσει τον Μακάριο, αλλά δεν τα κατάφερε. Όταν ανέλαβε ο Ιωαννίδης, ήταν φανερό ότι δεν θα έκανε τα ίδια λάθη με τον Παπαδόπουλο, και το απέδειξε στις 15 Ιουλίου 1974. Με συνοπτικές διαδικασίες και όχι το βράδυ που συνήθως γίνονται τα πραξικοπήματα, έπιασε τον Μακάριο στον ύπνο, διότι η αλαζονεία του δεν του επέτρεπε να αποδεχθεί ότι ήταν ένας άνθρωπος σαν όλους μας, ότι δεν ήταν …Θεός. Δεν άκουσε κανένα εξ αυτών που τον προειδοποίησαν ότι επίκειτο η ανατροπή του.
Ο Ιωαννίδης συνεννοήθηκε και συνεργάστηκε με τον μεγαλοπράκτορα της CIA, Γκας Λάσκαρη Αβρακώτο, ο οποίος ήλεγχε απόλυτα τους δικτάτορες, όχι μόνο επειδή είχε φροντίσει να τους φωτογραφίσει με πουτάνες σε γιώτ, τα οποία έπλεαν στο Σαρωνικό. Οι δικτάτορες αντιμετώπιζαν τον Αβρακώτο ως τον αρχηγό τους. Όταν ο Ιωαννίδης υποστήριξε ότι τον ξεγέλασαν οι Αμερικανοί, εννοούσε τον Αβρακώτο, ο οποίος δεν ενεργούσε μόνος του αλλά είχε συνεννοηθεί ξεκάθαρα με την Ουάσιγκτον.
Μετά το πραξικόπημα όλες ανεξαιρέτως οι κινήσεις του Κίσιγκερ, του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και μερικών –ΟΧΙ ΟΛΩΝ- των συνεργατών του, ήταν προς την κατεύθυνση μείωσης και υποβάθμισης του Μακάριου. Επέβαλαν τον Γλαύκο Κληρίδη στην προεδρία με στόχο να αποκλείσουν την επιστροφή του «ξεροκέφαλου» Μακάριου, ο οποίος σε μερικές περιπτώσεις έδειξε να έχει πολύ μικρό ανάστημα, με αποτέλεσμα να μην αποφύγει ένα τεράστιο λάθος. Μη μπορώντας να ελέγξει την πίκρα για την ανατροπή του, κατά την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ κάλεσε τις εγγυήτριες δυνάμεις να επέμβουν και να αποκαταστήσουν τη συνταγματική τάξη. Από τη στιγμή που η ελληνική χούντα είχε διαπράξει το πραξικόπημα, οι άλλες δύο εγγυήτριες που καλέστηκαν να επέμβουν ήταν η Τουρκία και η Βρετανία. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Τούρκοι και κάποιοι εκ των συμμάχων τους, ισχυρίζονται ότι η εισβολή ήταν επέμβαση για να αποκατασταθεί ο …νόμος και η …τάξη. Βεβαίως, η εισβολή είναι ΕΙΣΒΟΛΗ και η συνεχιζόμενη κατοχή κονιορτοποιεί κάθε τουρκικό επιχείρημα.
Την ευθύνη για την τραγωδία της Κύπρου, η οποία κινδυνεύει και σήμερα να τεθεί υπό τον έλεγχο της Τουρκίας, έχουν οι χουντικοί αξιωματικοί και ο Χένρι Κίσιγκερ, ο οποίος αρνήθηκε με επιμονή να ακούσει τις προτάσεις του Τζόζεφ Σίσκο και του Τόμας Μπόγιατ, δύο έντιμων διπλωματών, που πάλαιψαν με τη CIA και έχασαν, επειδή δεν τους στήριξε το αφεντικό τους. Όλα τα υπόλοιπα, και ειδικά το «σχέδιο» Κίσιγκερ, Κωνσταντίνου Καραμανλή, Αρχιεπισκόπου Ιάκωβου και άλλων, να επιστρέψει η Δημοκρατία μέσω της θυσίας της Κύπρου, ΔΕΝ επιβεβαιώνονται -και όχι επειδή οι Αμερικανοί εξαφάνισαν τις αποδείξεις…
* Τα Μυστικά Αρχεία του Κίσιντζερ – Η απόφαση για τη διχοτόμηση (Εκδόσεις Λιβάνη)
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ την Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014 – http://www.epikaira.gr
