Η Λιβύη είναι το πιο ανάγλυφο παράδειγμα της καταστροφικής επέμβασης της Δύσης στον αραβικό κόσμο: Για αιώνες υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία και στη συνέχεια υπό την ιταλική διοίκηση, τη μοναρχία των Σενούσι και το καθεστώς Καντάφι η Λιβύη ήταν συνάρτηση της ισορροπίας ανάμεσα στις φυλές που απαρτίζουν τον πληθυσμό της χώρας. Ο Καντάφι κράτησε και διαφύλαξε τις ισορροπίες και εγκαθίδρυσε μια σχέση προστασίας-ελέγχου με τις μουσουλμανικές φυλές των γαλλόφωνων χωρών της υποσαχάριας Αφρικής.
Τρία χρόνια μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Καντάφι, οι ακραίοι ισλαμιστές κάλυψαν το κενό στην υποσαχάρια Αφρική, η Λιβύη διαλύεται και μια ακυβέρνητη χώρα ορμητήριο κάθε είδους τρομοκρατίας και λαθρομετανάστευσης παγιώνεται απέναντι στον ευρωπαϊκό Νότο.
Και βέβαια υπάρχει και το επόμενο κεφάλαιο της πιθανής επέμβασης στο Ιράκ της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, με την Αίγυπτο του Σίσι αργά ή γρήγορα να παρεμβαίνει στη Λιβύη. Επεμβάσεις που αντί να σταθεροποιήσουν ή να εξασφαλίσουν τη συντεταγμένη διάλυση κατεστραμμένων χωρών, είναι πολύ πιθανό να πυροδοτήσουν μεγαλύτερη ανάφλεξη με την πυρκαγιά να πλήττει τους ίδιους τους πυροσβέστες.
Στη μεν Αίγυπτο βρέθηκε ένας νέος Μουμπάρακ, αλλά δεν θα βρεθεί νέος Σαντάμ στο Ιράκ ούτε νέος Καντάφι στην Λιβύη, ενώ ο Ασαντ από ηγέτης της Συρίας υποβιβάζεται σε επικεφαλής των αλαουιτών.
kapopoulos@pegasus.gr
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64043443
