Το ίδιο ισχύει και για τη Σαουδική Αραβία, που θα πρέπει να αποδεχθεί τον υποβιβασμό της στον αμερικανικό σχεδιασμό χωρίς να έχει κανένα κέρδος από μια τακτική πολέμου φθοράς ή, ακόμη χειρότερα, μετωπικής εναντίωσης στην Ουάσιγκτον.
Το μεγάλο ερώτημα, ο κρίκος που λείπει, είναι το τι θα πράξει το Ισραήλ σε σχέση με το Ιράν, όσο κι αν το ερώτημα με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται να ανήκει στον χώρο της πολιτικής φαντασίας. Αλλωστε στις αρχές του 1971 ως σενάριο πολιτικής φαντασίας δεν θα προέβαλλε και η πρόβλεψη του ειδυλλίου της Κίνας του Μάο και των ΗΠΑ του Νίξον;
Είναι όμως νοητή μια εξομάλυνση - προσέγγιση - συνεργασία Ουάσιγκτον-Τεχεράνης με το Ισραήλ προσκολλημένο στη σημερινή του στάση απέναντι στο Ιράν;
Χάρη στη στροφή του Ομπάμα το Ισραήλ απηλλάγη από το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας και διασφάλισε ότι το Ιράν δεν θα αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Επιπλέον, η επιβίωση του Ασαντ που προκύπτει από τη νέα πολιτική των ΗΠΑ εγγυάται στο Τελ Αβίβ ότι οι στρατιώτες του δεν θα αντικρίσουν τους μουτζαχεντίν της Αλ Κάιντα στα Υψώματα του Γκολάν.
Αν τα παραπάνω δεδομένα δεν ανατραπούν, τότε η με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με το Ιράν είναι απλώς θέμα χρόνου και σε ευθεία συνάρτηση με τις εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες στο Τελ Αβίβ και στην Τεχεράνη.
kapopoulos@pegasus.gr
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ