Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Οι περισσότεροι αναλυτές δείχνουν να έχουν εκπλαγεί με το νέο «πρόσωπο» του αυταρχικού ηγέτη, που εμφάνισε ο Ταγίπ Ερντογάν το τελευταίο διάστημα. Κάνουν και τώρα λάθος, όπως έκαναν και πριν, όταν τον υμνούσαν ως ένα ισλαμιστή μεν, αλλά μετριοπαθή ηγέτη, που εμπνέεται από τα δημοκρατικά ιδανικά.
Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας έχει ένα και μοναδικό πρόσωπο από την ημέρα που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή της γειτονικής χώρας. Και οφείλω να αναγνωρίσω ότι οι Αμερικανοί διπλωμάτες που υπηρέτησαν στην Τουρκία, ενημέρωσαν έγκαιρα τους προϊσταμένους τους, και για τον βούρκο της διαφθοράς και για τις απολυταρχικές τάσεις του. Οταν τον κυριαρχούσε η οξύτατη κλειστοφοβία, θα μπορούσε και να παρουσιάσει βίαιες διαθέσεις έλεγαν.. Και πόσο δίκιο είχαν… Αλλωστε, εάν έχετε το χρόνο να παρακολουθήσετε ένα οποιοδήποτε βίντεο των δημόσιων ομιλιών του, ιδιαίτερα σε προεκλογική περίοδο, θα δείτε από μόνοι σας το …θέαμα.
Η Αμερική προχώρησε σε στρατηγική απόφαση να συνεργαστεί μαζί του, ακόμα και όταν υπέστη την απόλυτη προδοσία από τον Ταγίπ Ερντογάν τον Μάιο του 2003, για ένα και μοναδικό λόγο: η αμερικανική γραφειοκρατία είναι χειρότερη από το Βατικάνο. Δύσκολα αλλάζει θέσεις και πολιτική, ακόμα και αν οι ίδιοι οι γραφειοκράτες αναγνωρίζουν ότι περπατούν σε λάθος μονοπάτι. Πιστεύω επίσης –και ας με συγχωρέσουν οι φίλοι Αμερικανοί διπλωμάτες- πως η γραφειοκρατία του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ αντιμετωπίζει με κόμπλεξ και ένα περίεργο φόβο την Τουρκία λόγω της στρατηγικής της σχέσης. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι και ο Ερντογάν, και ο ανίδεος Αχμέτ Νταβούτογλου έχουν προσβάλει αρκετές φορές Αμερικανούς συνομιλητές τους -ο τελευταίος την πρώην υπουργό Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, η οποία ύψωσε με τη σειρά της τη φωνή της και το επεισόδιο έληξε εκεί…
Το ιδανικό για την Ουάσιγκτον, αν και ουδείς τολμά να το εκστομίσει, είναι μία Τουρκία όπου η παλαιά φρουρά του στρατού –όχι η νέα που πιστεύει στο φανατικό ισλάμ- θα έχει το πάνω χέρι και η κυβέρνηση θα αποτελείται από τους Κεμαλιστές, που εσχάτως τείνουν να εκλείψουν. Βεβαίως, δεν θα τους χαλούσε καθόλου, εάν αναλάμβανε τα ηνία της χώρας μία ομάδα υπό τον Αμντουλλάχ Γκιούλ και τον Αλί Μπαμπατζάν. Εχουν δοκιμαστεί, δεν είναι φανατικοί και δεν θεωρούνται επικίνδυνοι λένε στην Ουάσιγκτον…
Οι περισσότεροι αναλυτές δείχνουν να έχουν εκπλαγεί με το νέο «πρόσωπο» του αυταρχικού ηγέτη, που εμφάνισε ο Ταγίπ Ερντογάν το τελευταίο διάστημα. Κάνουν και τώρα λάθος, όπως έκαναν και πριν, όταν τον υμνούσαν ως ένα ισλαμιστή μεν, αλλά μετριοπαθή ηγέτη, που εμπνέεται από τα δημοκρατικά ιδανικά.
Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας έχει ένα και μοναδικό πρόσωπο από την ημέρα που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή της γειτονικής χώρας. Και οφείλω να αναγνωρίσω ότι οι Αμερικανοί διπλωμάτες που υπηρέτησαν στην Τουρκία, ενημέρωσαν έγκαιρα τους προϊσταμένους τους, και για τον βούρκο της διαφθοράς και για τις απολυταρχικές τάσεις του. Οταν τον κυριαρχούσε η οξύτατη κλειστοφοβία, θα μπορούσε και να παρουσιάσει βίαιες διαθέσεις έλεγαν.. Και πόσο δίκιο είχαν… Αλλωστε, εάν έχετε το χρόνο να παρακολουθήσετε ένα οποιοδήποτε βίντεο των δημόσιων ομιλιών του, ιδιαίτερα σε προεκλογική περίοδο, θα δείτε από μόνοι σας το …θέαμα.
Η Αμερική προχώρησε σε στρατηγική απόφαση να συνεργαστεί μαζί του, ακόμα και όταν υπέστη την απόλυτη προδοσία από τον Ταγίπ Ερντογάν τον Μάιο του 2003, για ένα και μοναδικό λόγο: η αμερικανική γραφειοκρατία είναι χειρότερη από το Βατικάνο. Δύσκολα αλλάζει θέσεις και πολιτική, ακόμα και αν οι ίδιοι οι γραφειοκράτες αναγνωρίζουν ότι περπατούν σε λάθος μονοπάτι. Πιστεύω επίσης –και ας με συγχωρέσουν οι φίλοι Αμερικανοί διπλωμάτες- πως η γραφειοκρατία του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ αντιμετωπίζει με κόμπλεξ και ένα περίεργο φόβο την Τουρκία λόγω της στρατηγικής της σχέσης. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι και ο Ερντογάν, και ο ανίδεος Αχμέτ Νταβούτογλου έχουν προσβάλει αρκετές φορές Αμερικανούς συνομιλητές τους -ο τελευταίος την πρώην υπουργό Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, η οποία ύψωσε με τη σειρά της τη φωνή της και το επεισόδιο έληξε εκεί…
Το ιδανικό για την Ουάσιγκτον, αν και ουδείς τολμά να το εκστομίσει, είναι μία Τουρκία όπου η παλαιά φρουρά του στρατού –όχι η νέα που πιστεύει στο φανατικό ισλάμ- θα έχει το πάνω χέρι και η κυβέρνηση θα αποτελείται από τους Κεμαλιστές, που εσχάτως τείνουν να εκλείψουν. Βεβαίως, δεν θα τους χαλούσε καθόλου, εάν αναλάμβανε τα ηνία της χώρας μία ομάδα υπό τον Αμντουλλάχ Γκιούλ και τον Αλί Μπαμπατζάν. Εχουν δοκιμαστεί, δεν είναι φανατικοί και δεν θεωρούνται επικίνδυνοι λένε στην Ουάσιγκτον…
