Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Η επανάληψη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν μία καλή ευκαιρία για τις κυβερνήσεις της Λευκωσίας και των Αθηνών για να δείξουν την πολυδιαφημισμένη αποφασιστικότητά τους έναντι της Άγκυρας.
Αντίθετα επέτρεψαν το άνοιγμα ενός κεφαλαίου χωρίς να τεθεί ο παραμικρός όρος στη χώρα που κατέχει για 40 σχεδόν χρόνια το 36% της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Κάποιοι θα με χαρακτηρίσουν ρομαντικό, αλλά η απάντησή μου είναι και απλή και σύντομη: Ήταν μία ευκαιρία να τεθούν τα θέματα στα οποία συχνά-πυκνά αναφέρεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος σε κάθε του ομιλία, ιδιαίτερα όταν παραβρίσκεται σε μνημόσυνα ηρώων της ΕΟΚΑ, δείχνει έναν άλλο εαυτό, τον οποίο θα χαρακτήριζα «απορριπτικό» με τάσεις να ξεπεράσει όλους μας.Είχαν κάθε δικαίωμα η Λευκωσία και η Αθήνα να θέσουν τουλάχιστον την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου για να ανοίξει το δεύτερο κεφάλαιο για την Τουρκία. Η ευκαιρία αυτή χάθηκε, αλλά είναι τόσα πολλά τα ανοικτά κεφάλαια που θα μπορεί ο κ. Αναστασιάδης να το πράξει μία άλλη φορά. Ελπίζω…
Βεβαίως, με το άνοιγμα ενός κεφαλαίου και τις πομπώδεις δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν, που ακολούθησαν, θα μπορούσε κανείς να πει ότι «δεν χάθηκε ο κόσμος», διότι στο τέλος τίποτα δεν θα αλλάξει για την Κύπρο και την υπόθεσή της. Ας ευχηθούμε ότι οι όποιες παραχωρήσεις για να επιτευχθεί αυτή η περίφημη δήλωση-δικαιολογία για επανέναρξη του διαλόγου, δεν θα αποτελέσουν ακόμα ένα όπλο της Τουρκίας.
Το μεγάλο ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει την κυπριακή πολιτική ηγεσία στη Λευκωσία και τον Έλληνα πρωθυπουργό στην Αθήνα είναι αυτό: ποιοι είναι οι στόχοι της Τουρκίας και εάν όλα αυτά τα χρόνια, από την εισβολή και μετά, έχουν αλλάξει ή παραμένουν οι ίδιοι.
Ένας πολύ καλός οδηγός είναι τα αρχεία του Χένρι Κίσινγκερ, όπου μπορεί κανείς να
μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε η τουρκική πολιτική έναντι της Κύπρου με τη βοήθεια του τότε υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στα αρχεία, που μπορεί να διαβάσει ο καθένας πια, αποκαλύπτεται ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία (ΔΔΟ) ήταν δημιούργημα της Ουάσιγκτον και δυστυχώς την ενστερνίστηκε πρώτος ο Γλαύκος Κληρίδης ως προεδρεύων της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος δεν άντεξε την καταπίεση των Αμερικανών. Βεβαίως οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και το «όχι» που ήταν η πρώτη και μόνη επιλογή, έγινε μέσα σε μία νύχτα «ναι».
Ο Χένρι Κίσινγκερ «εκπαίδευσε» σιγά-σιγά τους Τούρκους και τον Ραούφ Ντενκτάς και τους έπεισε ότι είναι η καλύτερη λύση γι’ αυτούς. Με τον καιρό, και αφού οι Τούρκοι αντιλήφθηκαν πως η ΔΔΟ ήταν όπως την κινούμενη άμμο ή τον φούρνο του Χότζα, «την έφεραν στα μέτρα τους» και την παρουσιάζουν πλέον ως συνομοσπονδία. Για τους πολίτες της Κύπρου ήταν και παραμένει ανάθεμα, διότι πέραν του ότι είναι φιλοτουρκική λύση, είναι την ίδια στιγμή και ρατσιστική.
Είναι απορίας άξιον ότι στην πλειοψηφία τους οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί έμειναν πιστοί στο μοιραίο λάθος του Μακάριου, που τον έστειλε στον τάφο τρεις μήνες μετά την εκβιαστική επιβολή της ΔΔΟ.
Το τελευταίο διάστημα μελετώ τα κείμενα αναλυτών που στο παρελθόν, λόγω της σχέσης τους με το Ισραήλ, εξυπηρετούσαν την Τουρκία σε όλα τα επίπεδα. Οι σημερινές αναλύσεις τους βρίθουν επιθέσεων εναντίον της Άγκυρας και είναι γεμάτα απογοήτευση για τη συμπεριφορά των Τούρκων έναντι των ΗΠΑ και του Ισραήλ, που την προστάτευσαν, την ενίσχυσαν και την ανέδειξαν σε περιφερειακή δύναμη στη Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή.
Ένα σοβαρό παράδειγμα αποτελεί ο Στίβεν Κουκ του Council on Foreign Relations, ο οποίος έφτασε στο σημείο να προβλέπει ότι «η Τουρκία χάνεται για τις ΗΠΑ». Με απλά λόγια μετά το Ισραήλ είναι πολύ πιθανό να απολέσει και τον μεγάλο της πάτρωνα, την Αμερική.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι συνεργάτες του πρέπει να μελετήσουν τις θέσεις αυτών των αναλυτών πριν πάρουν την απόφαση και για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων αλλά και γενικότερα για το κατά πόσο συμφέρει στην πατρίδα μας να εμπλακεί σε διάλογο με μία χώρα που το μόνο που αποδέχεται είναι την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας για να θέσει υπό τον έλεγχό της το νησί.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ι: Χαλί …κόκκινο στρώνουν οι Αμερικανοί για το γενικό γραμματέα του ΑΚΕΛ, Ανδρο Κυπριανού. Εχουν διευθετηθεί σημαντικές συναντήσεις στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας. Θα αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον τα αποτελέσματα των επαφών του…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Με χρήματα της κυπριακής κυβέρνησης πραγματοποιήθηκε συνέδριο στην Ουάσιγκτον για τη στρατηγική συνεργασία της Κύπρου, του Ισραήλ και της Ελλάδας. Οι οργανωτές το διοργάνωσαν βιαστικά με αποτέλεσμα να εμφανισθούν οι «συνήθεις ύποπτοι» – είναι αυτοί που λέμε πως «όπου δουν φως μπαίνουν, καλησπερίζουν, τρώνε δωρεάν και φεύγουν». Ολοι κι όλοι εμφανίστηκαν 70 άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους ομογενείς, ενώ δεν προσκάλεσαν τους δημοσιογράφους για να καλύψουν το γεγονός. Προφανώς για να μην δούμε τα χάλια τους… Με δυό λόγια, άνοιξαν μία τρύπα και πέταξαν μέσα 50 χιλιάδες δολάρια…
Η επανάληψη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν μία καλή ευκαιρία για τις κυβερνήσεις της Λευκωσίας και των Αθηνών για να δείξουν την πολυδιαφημισμένη αποφασιστικότητά τους έναντι της Άγκυρας.
Αντίθετα επέτρεψαν το άνοιγμα ενός κεφαλαίου χωρίς να τεθεί ο παραμικρός όρος στη χώρα που κατέχει για 40 σχεδόν χρόνια το 36% της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Κάποιοι θα με χαρακτηρίσουν ρομαντικό, αλλά η απάντησή μου είναι και απλή και σύντομη: Ήταν μία ευκαιρία να τεθούν τα θέματα στα οποία συχνά-πυκνά αναφέρεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος σε κάθε του ομιλία, ιδιαίτερα όταν παραβρίσκεται σε μνημόσυνα ηρώων της ΕΟΚΑ, δείχνει έναν άλλο εαυτό, τον οποίο θα χαρακτήριζα «απορριπτικό» με τάσεις να ξεπεράσει όλους μας.Είχαν κάθε δικαίωμα η Λευκωσία και η Αθήνα να θέσουν τουλάχιστον την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου για να ανοίξει το δεύτερο κεφάλαιο για την Τουρκία. Η ευκαιρία αυτή χάθηκε, αλλά είναι τόσα πολλά τα ανοικτά κεφάλαια που θα μπορεί ο κ. Αναστασιάδης να το πράξει μία άλλη φορά. Ελπίζω…
Βεβαίως, με το άνοιγμα ενός κεφαλαίου και τις πομπώδεις δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν, που ακολούθησαν, θα μπορούσε κανείς να πει ότι «δεν χάθηκε ο κόσμος», διότι στο τέλος τίποτα δεν θα αλλάξει για την Κύπρο και την υπόθεσή της. Ας ευχηθούμε ότι οι όποιες παραχωρήσεις για να επιτευχθεί αυτή η περίφημη δήλωση-δικαιολογία για επανέναρξη του διαλόγου, δεν θα αποτελέσουν ακόμα ένα όπλο της Τουρκίας.
Το μεγάλο ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει την κυπριακή πολιτική ηγεσία στη Λευκωσία και τον Έλληνα πρωθυπουργό στην Αθήνα είναι αυτό: ποιοι είναι οι στόχοι της Τουρκίας και εάν όλα αυτά τα χρόνια, από την εισβολή και μετά, έχουν αλλάξει ή παραμένουν οι ίδιοι.
Ένας πολύ καλός οδηγός είναι τα αρχεία του Χένρι Κίσινγκερ, όπου μπορεί κανείς να
μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε η τουρκική πολιτική έναντι της Κύπρου με τη βοήθεια του τότε υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στα αρχεία, που μπορεί να διαβάσει ο καθένας πια, αποκαλύπτεται ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία (ΔΔΟ) ήταν δημιούργημα της Ουάσιγκτον και δυστυχώς την ενστερνίστηκε πρώτος ο Γλαύκος Κληρίδης ως προεδρεύων της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος δεν άντεξε την καταπίεση των Αμερικανών. Βεβαίως οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και το «όχι» που ήταν η πρώτη και μόνη επιλογή, έγινε μέσα σε μία νύχτα «ναι».
Ο Χένρι Κίσινγκερ «εκπαίδευσε» σιγά-σιγά τους Τούρκους και τον Ραούφ Ντενκτάς και τους έπεισε ότι είναι η καλύτερη λύση γι’ αυτούς. Με τον καιρό, και αφού οι Τούρκοι αντιλήφθηκαν πως η ΔΔΟ ήταν όπως την κινούμενη άμμο ή τον φούρνο του Χότζα, «την έφεραν στα μέτρα τους» και την παρουσιάζουν πλέον ως συνομοσπονδία. Για τους πολίτες της Κύπρου ήταν και παραμένει ανάθεμα, διότι πέραν του ότι είναι φιλοτουρκική λύση, είναι την ίδια στιγμή και ρατσιστική.
Είναι απορίας άξιον ότι στην πλειοψηφία τους οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί έμειναν πιστοί στο μοιραίο λάθος του Μακάριου, που τον έστειλε στον τάφο τρεις μήνες μετά την εκβιαστική επιβολή της ΔΔΟ.
Το τελευταίο διάστημα μελετώ τα κείμενα αναλυτών που στο παρελθόν, λόγω της σχέσης τους με το Ισραήλ, εξυπηρετούσαν την Τουρκία σε όλα τα επίπεδα. Οι σημερινές αναλύσεις τους βρίθουν επιθέσεων εναντίον της Άγκυρας και είναι γεμάτα απογοήτευση για τη συμπεριφορά των Τούρκων έναντι των ΗΠΑ και του Ισραήλ, που την προστάτευσαν, την ενίσχυσαν και την ανέδειξαν σε περιφερειακή δύναμη στη Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή.
Ένα σοβαρό παράδειγμα αποτελεί ο Στίβεν Κουκ του Council on Foreign Relations, ο οποίος έφτασε στο σημείο να προβλέπει ότι «η Τουρκία χάνεται για τις ΗΠΑ». Με απλά λόγια μετά το Ισραήλ είναι πολύ πιθανό να απολέσει και τον μεγάλο της πάτρωνα, την Αμερική.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι συνεργάτες του πρέπει να μελετήσουν τις θέσεις αυτών των αναλυτών πριν πάρουν την απόφαση και για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων αλλά και γενικότερα για το κατά πόσο συμφέρει στην πατρίδα μας να εμπλακεί σε διάλογο με μία χώρα που το μόνο που αποδέχεται είναι την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας για να θέσει υπό τον έλεγχό της το νησί.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ι: Χαλί …κόκκινο στρώνουν οι Αμερικανοί για το γενικό γραμματέα του ΑΚΕΛ, Ανδρο Κυπριανού. Εχουν διευθετηθεί σημαντικές συναντήσεις στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας. Θα αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον τα αποτελέσματα των επαφών του…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Με χρήματα της κυπριακής κυβέρνησης πραγματοποιήθηκε συνέδριο στην Ουάσιγκτον για τη στρατηγική συνεργασία της Κύπρου, του Ισραήλ και της Ελλάδας. Οι οργανωτές το διοργάνωσαν βιαστικά με αποτέλεσμα να εμφανισθούν οι «συνήθεις ύποπτοι» – είναι αυτοί που λέμε πως «όπου δουν φως μπαίνουν, καλησπερίζουν, τρώνε δωρεάν και φεύγουν». Ολοι κι όλοι εμφανίστηκαν 70 άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους ομογενείς, ενώ δεν προσκάλεσαν τους δημοσιογράφους για να καλύψουν το γεγονός. Προφανώς για να μην δούμε τα χάλια τους… Με δυό λόγια, άνοιξαν μία τρύπα και πέταξαν μέσα 50 χιλιάδες δολάρια…
