Του Γιώργου Κράλογλου
Γέννημα θρέμμα της μεγάλης πολιτικής κομπίνας των «στρατηγικών τομέων της οικονομίας» είναι και η κρατική αμυντική βιομηχανία σε όλη την έκταση της. Την πολιτική κομπίνα που γέννησε το ΠΑΣΟΚ και υιοθέτησε η Ν.Δ. γιατί μόνο έτσι μπορούσαν να βολέψουν κλαδικές, συντεχνίες, απίθανες προμήθειες και προστασία στα «δικά τους» παιδιά και στους «δικούς τους» προμηθευτές.
Αυτή και μόνο αυτή (στην Ελλάδα βεβαίως) είναι η πραγματική αξία και σημασία των δήθεν «στρατηγικών τομέων της οικονομίας» που στερέωσε τα γνωστά κρατικά μονοπώλια των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας, των νερών, των μεταφορών, του ορυκτού πλούτου, των λιμανιών της μεταλλουργικής βιομηχανίας και της αμυντικής βιομηχανίας. Επί δικτατορίας μάλιστα και του Τουρισμού που «ανέθρεψε» (για όσους θυμούνται) και το περιβόητο «Μπαλόσημο» για την επιτάχυνση εγκρίσεων του ΕΟΤ.
Αυτοί είναι και οι τομείς στους οποίους διακρίθηκε σε όλο της το μεγαλείο η κρατική διαφορά, οι λαμογιές, οι λοβιτούρες, οι πλουτισμοί κομματικών, βουλευτών και υπουργών με απίθανες ιστορίες, διορισμών, προμηθειών, εξοργιστικής σπάτάλης των διοικήσεων και ανεξέλεγκτης προσφοράς με απευθείας αναθέσεις συμφωνιών για προμήθειες.
Θυμάμαι τα σπαρταριστά γέλια κλαδικών του ΠΑΣΟΚ που μετέφεραν ως ανέκδοτο την αγορά ενός πανάκριβου χαλιού για το γραφείο προέδρου, κορυφαίου εκπροσώπου της νομενκλατούρας ΠΑΣΟΚ, που το χρησιμοποιούσε ως... αντικατάσταση κρεβατιού γκαρσονιέρας.
Στα χέρια τέτοιας ποιότητας κομματικών και ακόμη χειρότερων παραδόθηκαν οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας που ανακάλυψε ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν πιέστηκε αφόρητα από τον κομματικό στρατό να φέρει... τον λαό στην εξουσία και να του παραδώσει τα «κλειδιά» του 75% της οικονομίας της χώρας που είχε περάσει στο κράτος.
Πρόσχημα πάντα για το διαχρονικό αυτό πολιτικό σκάνδαλο του δικομματισμού της μεταπολίτευσης ήταν ότι σε όλη την Ευρώπη τομείς όπως αυτοί ελέγχονται από το κράτος.
Ασφαλώς ορθό επιχείρημα αν μιλάμε για Σκανδιναβούς, Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, Βέλγους και ακόμη και Ιταλούς και Ισπανούς όπου εκεί οι δημόσιες υπηρεσίες είναι πραγματικά στην υπηρεσία του πολίτη και δεν χρησιμοποιούνται μόνο για κλοπές και παράκαμψη του πολίτη-φορολογούμενου όπως στην Ελλάδα.
Στις χώρες αυτές υπάρχει αξιοκρατία, ποιότητα και συναίσθηση της ευθύνης του εργαζόμενου και όχι κομματικά παραμάγαζα που εξυπηρετούν μόνο τα ρουσφέτια πολιτικών και άλλων παραγόντων.
Το «μεγάλο κόλπο» των στρατηγικών τομέων της οικονομίας στηρίχθηκε ακόμη και στο γελοίο επιχείρημα ότι αν δεν είχαμε κρατική την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τα ΕΛΤΑ και τα τρένα τα απομακρυσμένα χωριά θα ήταν καταδικασμένα γιατί κανείς ιδιώτης δεν θα έστελνε υπηρεσίες σε περιοχές με ασύμφορο κόστος.
Όμως η περίπτωση του ΟΤΕ, το άνοιγμα των ταχυδρομικών υπηρεσιών και σε ιδιώτες, η πώληση της Ολυμπιακής και το άνοιγμα στον ανταγωνισμό όχι μόνο κατέρριψαν τα επιχειρήματα αλλά ξεμπρόστιασαν και τον σοβιετισμό που σχεδίασε το κόλπο κυριαρχίας του κράτους.
Σήμερα από τον κρατικό αυτό τομέα δεν υπάρχει, ως απολογισμός, κανένα απολύτως κέρδος αλλά και κανένα οικονομικό απόθεμα για να πληρωθούν (όταν χρειαστεί) έστω και οι παράνομες επιδοτήσεις από τους πόρους των κοινοτικών προγραμμάτων.
Αντίθετα ακόμη πληρώνουμε το πάνω από 2,5 δισ. ευρώ «μπουγιουρντί» της Ολυμπιακής πριν αλλάξει χέρια.
Ακόμη βασανιζόμαστε από παράνομες επιδοτήσεις στις μεταφορές.
Ας μην κουβεντιάζουμε για κέρδη λοιπόν γιατί τα μόνα πραγματικά χρήματα που ωφελήθηκε το κράτος ήταν αυτά που έβαλε στον κορβανά από την πώληση του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής, της ΑΤΕ και των προβληματικών του ΟΑΕ.
Έστω και αν πωλήθηκαν μαζί τους και τεφαρίκια ακινήτων περιουσιών σε καταπληκτικές περιοχές αλλά με τιμές... οικοπέδων της Πίνδου.
Η εικόνα με την αθλιότητα του κρατικού στρατηγικού τομέα της οικονομίας ξαναζωντανεύει τις ημέρες αυτές με την δήθεν ενόχληση... της αντιπολίτευσης και των λαϊκιστών της κυβέρνησης για το σχέδιο αποκρατικοποίησης της κρατικής αμυντικής βιομηχανία όπου ίσως μόνο η ΕΑΒ, κάπως, περισώζει την σκοπιμότητα του κρατισμού και αυτό επειδή υπάρχουν ρίζες υγείας από την εποχή ελέγχου της από τον πολυεθνικό ιδιωτικό τομέα.
Δεν θα μπω στην (γνωστή άλλωστε σους πάντες) ιστορία της κρατικής αμυντικής βιομηχανίας από την οποία δεν έχουμε κερδίσει απολύτως τίποτε εκτός αν θεωρούμε κέρδη ότι και στους τρεις κλάδους του κρατικού ομίλου δούλεψαν μέχρι και 4.500 άτομα και άρα τακτοποιήσαμε ρουσφέτια και κομματικές υποχρεώσεις...
Κατά τα άλλα η «θρυλική» κρατική αμυντική βιομηχανία εκτός από τους αραχνιασμένους κλάδους παραγωγής, λόγω αναδουλειάς, έχει βάλει φέσια που φθάνουν τα 2,5 δισ. ευρώ και οι ζημιές είναι τόσες που η κατάσταση δεν αναστρέφεται.
Τι νόημα έχουν λοιπόν οι συζητήσεις για ένα τομέα που «προσέφερε» σε κυβερνήσεις μόνο δυνατότητες διαπλοκής αλλά στον εργοδότη φορολογούμενο λαό απολύτως τίποτε, όπως βεβαίως, και τα υπόλοιπα κρατικά μονοπώλια;
george.kraloglou@capital.gr
Γέννημα θρέμμα της μεγάλης πολιτικής κομπίνας των «στρατηγικών τομέων της οικονομίας» είναι και η κρατική αμυντική βιομηχανία σε όλη την έκταση της. Την πολιτική κομπίνα που γέννησε το ΠΑΣΟΚ και υιοθέτησε η Ν.Δ. γιατί μόνο έτσι μπορούσαν να βολέψουν κλαδικές, συντεχνίες, απίθανες προμήθειες και προστασία στα «δικά τους» παιδιά και στους «δικούς τους» προμηθευτές.
Αυτή και μόνο αυτή (στην Ελλάδα βεβαίως) είναι η πραγματική αξία και σημασία των δήθεν «στρατηγικών τομέων της οικονομίας» που στερέωσε τα γνωστά κρατικά μονοπώλια των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας, των νερών, των μεταφορών, του ορυκτού πλούτου, των λιμανιών της μεταλλουργικής βιομηχανίας και της αμυντικής βιομηχανίας. Επί δικτατορίας μάλιστα και του Τουρισμού που «ανέθρεψε» (για όσους θυμούνται) και το περιβόητο «Μπαλόσημο» για την επιτάχυνση εγκρίσεων του ΕΟΤ.
Αυτοί είναι και οι τομείς στους οποίους διακρίθηκε σε όλο της το μεγαλείο η κρατική διαφορά, οι λαμογιές, οι λοβιτούρες, οι πλουτισμοί κομματικών, βουλευτών και υπουργών με απίθανες ιστορίες, διορισμών, προμηθειών, εξοργιστικής σπάτάλης των διοικήσεων και ανεξέλεγκτης προσφοράς με απευθείας αναθέσεις συμφωνιών για προμήθειες.
Θυμάμαι τα σπαρταριστά γέλια κλαδικών του ΠΑΣΟΚ που μετέφεραν ως ανέκδοτο την αγορά ενός πανάκριβου χαλιού για το γραφείο προέδρου, κορυφαίου εκπροσώπου της νομενκλατούρας ΠΑΣΟΚ, που το χρησιμοποιούσε ως... αντικατάσταση κρεβατιού γκαρσονιέρας.
Στα χέρια τέτοιας ποιότητας κομματικών και ακόμη χειρότερων παραδόθηκαν οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας που ανακάλυψε ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν πιέστηκε αφόρητα από τον κομματικό στρατό να φέρει... τον λαό στην εξουσία και να του παραδώσει τα «κλειδιά» του 75% της οικονομίας της χώρας που είχε περάσει στο κράτος.
Πρόσχημα πάντα για το διαχρονικό αυτό πολιτικό σκάνδαλο του δικομματισμού της μεταπολίτευσης ήταν ότι σε όλη την Ευρώπη τομείς όπως αυτοί ελέγχονται από το κράτος.
Ασφαλώς ορθό επιχείρημα αν μιλάμε για Σκανδιναβούς, Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, Βέλγους και ακόμη και Ιταλούς και Ισπανούς όπου εκεί οι δημόσιες υπηρεσίες είναι πραγματικά στην υπηρεσία του πολίτη και δεν χρησιμοποιούνται μόνο για κλοπές και παράκαμψη του πολίτη-φορολογούμενου όπως στην Ελλάδα.
Στις χώρες αυτές υπάρχει αξιοκρατία, ποιότητα και συναίσθηση της ευθύνης του εργαζόμενου και όχι κομματικά παραμάγαζα που εξυπηρετούν μόνο τα ρουσφέτια πολιτικών και άλλων παραγόντων.
Το «μεγάλο κόλπο» των στρατηγικών τομέων της οικονομίας στηρίχθηκε ακόμη και στο γελοίο επιχείρημα ότι αν δεν είχαμε κρατική την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τα ΕΛΤΑ και τα τρένα τα απομακρυσμένα χωριά θα ήταν καταδικασμένα γιατί κανείς ιδιώτης δεν θα έστελνε υπηρεσίες σε περιοχές με ασύμφορο κόστος.
Όμως η περίπτωση του ΟΤΕ, το άνοιγμα των ταχυδρομικών υπηρεσιών και σε ιδιώτες, η πώληση της Ολυμπιακής και το άνοιγμα στον ανταγωνισμό όχι μόνο κατέρριψαν τα επιχειρήματα αλλά ξεμπρόστιασαν και τον σοβιετισμό που σχεδίασε το κόλπο κυριαρχίας του κράτους.
Σήμερα από τον κρατικό αυτό τομέα δεν υπάρχει, ως απολογισμός, κανένα απολύτως κέρδος αλλά και κανένα οικονομικό απόθεμα για να πληρωθούν (όταν χρειαστεί) έστω και οι παράνομες επιδοτήσεις από τους πόρους των κοινοτικών προγραμμάτων.
Αντίθετα ακόμη πληρώνουμε το πάνω από 2,5 δισ. ευρώ «μπουγιουρντί» της Ολυμπιακής πριν αλλάξει χέρια.
Ακόμη βασανιζόμαστε από παράνομες επιδοτήσεις στις μεταφορές.
Ας μην κουβεντιάζουμε για κέρδη λοιπόν γιατί τα μόνα πραγματικά χρήματα που ωφελήθηκε το κράτος ήταν αυτά που έβαλε στον κορβανά από την πώληση του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής, της ΑΤΕ και των προβληματικών του ΟΑΕ.
Έστω και αν πωλήθηκαν μαζί τους και τεφαρίκια ακινήτων περιουσιών σε καταπληκτικές περιοχές αλλά με τιμές... οικοπέδων της Πίνδου.
Η εικόνα με την αθλιότητα του κρατικού στρατηγικού τομέα της οικονομίας ξαναζωντανεύει τις ημέρες αυτές με την δήθεν ενόχληση... της αντιπολίτευσης και των λαϊκιστών της κυβέρνησης για το σχέδιο αποκρατικοποίησης της κρατικής αμυντικής βιομηχανία όπου ίσως μόνο η ΕΑΒ, κάπως, περισώζει την σκοπιμότητα του κρατισμού και αυτό επειδή υπάρχουν ρίζες υγείας από την εποχή ελέγχου της από τον πολυεθνικό ιδιωτικό τομέα.
Δεν θα μπω στην (γνωστή άλλωστε σους πάντες) ιστορία της κρατικής αμυντικής βιομηχανίας από την οποία δεν έχουμε κερδίσει απολύτως τίποτε εκτός αν θεωρούμε κέρδη ότι και στους τρεις κλάδους του κρατικού ομίλου δούλεψαν μέχρι και 4.500 άτομα και άρα τακτοποιήσαμε ρουσφέτια και κομματικές υποχρεώσεις...
Κατά τα άλλα η «θρυλική» κρατική αμυντική βιομηχανία εκτός από τους αραχνιασμένους κλάδους παραγωγής, λόγω αναδουλειάς, έχει βάλει φέσια που φθάνουν τα 2,5 δισ. ευρώ και οι ζημιές είναι τόσες που η κατάσταση δεν αναστρέφεται.
Τι νόημα έχουν λοιπόν οι συζητήσεις για ένα τομέα που «προσέφερε» σε κυβερνήσεις μόνο δυνατότητες διαπλοκής αλλά στον εργοδότη φορολογούμενο λαό απολύτως τίποτε, όπως βεβαίως, και τα υπόλοιπα κρατικά μονοπώλια;
george.kraloglou@capital.gr
