Του Γιάννου Χαραλαμπίδη
ΕΙΝΑΙ πρόδηλο ότι, τόσο ο κ. Ντάουνερ όσο και ο Επίτροπος Φούλε,
καθώς και άλλοι, κυρίως οι Βρετανοί, συνδέουν δημόσια την οικονομική
κρίση με τη λύση του Κυπριακού.
- Πώς συνδέουν οι ΗΠΑ τις συνομιλίες με τις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ - Το ξεκαθάρισμα της βάσης των συνομιλιών, η αποφυγή των εκβιασμών και τι διαβίβασε η Άγκυρα σε Ντάουνερ για λύση και χρονοδιάγραμμα
- Η ΣΗΜΑΣΙΑ των επισκέψεων Αναστασιάδη-Κασουλίδη σε ΗΠΑ και Ισραήλ και τα ΜΟΕ
Οι Τούρκοι ανέκαθεν έδιδαν ιδιαίτερη έμφαση στη σημειολογία. Όχι μόνο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και δη στο Κυπριακό, αλλά και στη δική τους πολιτική ζωή. Τώρα, έχει καθοριστεί ως ημερομηνία δείπνου και πρώτης συνάντησης μεταξύ του Πρόεδρου Νίκου Αναστασιάδη και του κατοχικού ηγέτη Ντερβίς Έρογλου η 29η Μαΐου. Δηλαδή, η ημέρα της άλωσης της Πόλης. Και δικαίως κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι, εάν η βάση των συνομιλιών δεν είναι επαρκώς ξεκάθαρη για την επανένωση της Κύπρου, τότε όντως το δείπνο της 29ης Μαΐου είναι δυνατό να οδηγήσει από την άλωση της Πόλης, στην τελική άλωση της Κύπρου.
Συνομιλίες, συντελεστές ισχύος και λίρα
Ήδη, η Κύπρος βρίσκεται οικονομικά και στρατιωτικά σε άθλια κατάσταση, με περιορισμένα τα διεθνή ερείσματα και με την Ελλάδα να έχει τα δικά μας χάλια, ακόμη και χειρότερα. Εάν λάβουμε υπόψη τους κανόνες της επίλυσης των συγκρούσεων που είναι αποτέλεσμα των ισοζυγίων δυνάμεων, που καθορίζονται από τους συντελεστές ισχύος ενός εκάστου των εμπλεκομένων μερών, τότε γίνεται κατανοητό ότι:
Στην παρούσα φάση, οι συνομιλίες στο Κυπριακό για να έχουν τύχη θα πρέπει να γίνουν δεκτοί οι όροι του ισχυρού, δηλαδή της Τουρκίας, η οποία, πλέον, εκτός από κανόνια διαθέτει και βούτυρο. Και αυτό σημαίνει ότι, σε περίπτωση λύσης, αντί να αγοράσουμε, όπως ελέγετο παλαιότερα, τον κατεχόμενο σήμερα βορρά, τελικώς θα είναι εμφανής ο κίνδυνος να μας αγοράσει όλους η Τουρκία, ειδικώς εάν εξέλθουμε του ευρώ και πάμε στη λίρα, οπότε με μια υποτίμηση της τάξης του 50% με 60% είναι πιθανό η ισοτιμία της τουρκικής λίρας να είναι πιο ισχυρή από εκείνη της κυπριακής. Τραγικότερο δε, θα είναι το σενάριο εξόδου από την Ε.Ε.
Κλίμα έντασης και κρίση
Είναι πρόδηλο ότι, τόσο ο κ. Ντάουνερ όσο και ο Επίτροπος Φούλε, καθώς και άλλοι, κυρίως οι Βρετανοί, συνδέουν δημόσια την οικονομική κρίση με τη λύση του Κυπριακού στην εξής λογική: Η λύση του Κυπριακού θα δημιουργήσει, όπως είπε ο Επίτροπος Φούλε, θετικό έδαφος για την οικονομία, καθώς και για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Και θα το επαναλάβουμε για να το εμπεδώσουν οι πάντες και για να βρούμε τους τρόπους αποτροπής: Ενώ το 2004 εάν λέγαμε όχι η εξέλιξη θα ήταν θετική, λόγω της ένταξης στην Ε.Ε., τώρα θα επιδιωχθεί ο ακόλουθος εκβιασμός:
Εάν δεν πείτε ναι στη λύση -μια λύση όμοια με εκείνην του σχεδίου Ανάν- τότε η Κύπρος θα διχοτομηθεί και θα απειληθεί η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Δηλαδή: Ή διχοτομική λύση στη βάση των δυο ισότιμων κρατών ή θα προκύψει αναγνώριση του ψευδοκράτους, χωρίς εκμετάλλευση φυσικού αερίου. Διότι, η Τουρκία δεν θα δειλιάσει να προχωρήσει σε κρίση εντός της κυπριακής ΑΟΖ, εάν αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντά της. Και πώς θα αντιμετωπιστεί μια κρίση όταν εμείς δεν διαθέτουμε ούτε ένοπλες δυνάμεις στη θάλασσα ούτε αμυντική συμφωνία με το Ισραήλ. Ήδη, οι Τούρκοι διεξάγουν βολές με πραγματικά πυρά στο οικόπεδο δώδεκα. Τι θα συμβεί την επαύριον εάν στήσουν εξέδρα σε οικόπεδα που τα θέτουν υπό αμφισβήτηση; Τι θα συμβεί εάν οι Τούρκοι κλιμακώσουν την ένταση στο οικόπεδο 12 πριν από τη δεύτερη επιβεβαιωτική γεώτρηση;
Αναγνώριση και συνομιλίες το φθινόπωρο
Η τουρκική θέση, όπως έχει διαβιβαστεί από την «κυβέρνηση» Ερντογάν προς τον Αλεξάντερ Ντάουνερ, έχει χρονοδιάγραμμα δυο με τρία έτη και αποτυπώνεται ως εξής: Εάν καθυστερήσει η κυπριακή Κυβέρνηση να εμπλακεί σε συνομιλίες, τότε η Άγκυρα θα προχωρήσει σε ενέργειες αναγνώρισης του ψευδοκράτους. Και προστέθηκε όχι μόνο στον κ. Ντάουνερ αλλά και σε διπλωμάτες κρατών της Ε.Ε. ότι, εντός της επόμενης τριετίας, το Κυπριακό είτε θα λυθεί στη βάση του σχεδίου Ανάν ή με την αναγνώριση του ψευδοκράτους ως χωριστής οντότητας-κράτους. Δηλαδή, ή θα τους αναγνωρίσουμε εμείς, μέσω λύσης, ή θα τους αναγνωρίσουν οι τρίτοι. Η απάντηση του Προέδρου την περασμένη Τρίτη προς τον κ. Ντάουνερ είναι ότι επί του παρόντος στόχος είναι να διαχειριστεί την οικονομική κρίση και ως εκ τούτου οι συνομιλίες παραπέμπονται στο φθινόπωρο, παρότι η τουρκική πλευρά ήθελα διάλογο εδώ και τώρα.
Η λογική των ΗΠΑ και εναλλακτική πρόταση
ΟΙ ΗΠΑ, από την πλευρά τους, θα ήθελαν λύση στο Κυπριακό, διότι θεωρούν ότι το άλυτο Κυπριακό, καθώς και η υπόθεση του φυσικού αερίου, αποτελούν εμπόδιο για την αποκατάσταση των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ. Αυτό είναι το μήνυμα που εστάλη προς την Κυβέρνηση και δη μέσω του Υπουργείου των Εξωτερικών. Βεβαίως, η αντίληψη των Ισραηλινών δεν είναι ακριβώς όπως θέλουν να τη μεταβιβάζουν οι Αμερικανοί στη Λευκωσία. Όπως διπλωματικές πηγές του Ισραήλ λένε: «Το Ισραήλ θέλει άριστες σχέσεις με την Κύπρο και καλές σχέσεις με την Τουρκία».
Το πρόβλημα μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ είναι στρατηγικού χαρακτήρα. Ενόσω ο Ερντογάν επιδιώκει να αναδείξει την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη και ως ηγέτιδα των Αράβων και των Μουσουλμάνων χώρα, σε βάρος των συμφερόντων του Ισραήλ, κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει το εξής:
α) Το Ισραήλ δεν πρόκειται να δημιουργήσει σχέσεις με την Τουρκία, όπως αυτές του παρελθόντος.
β) Εάν επικρατήσει η «επανάσταση» στη Συρία και δη οι Τζιχαντιστές, η πίεση επί του Ισραήλ θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, ειδικώς όταν η Τουρκία θα θέσει υπό την κηδεμονία της το νέο συριακό καθεστώς.
Εφόσον το Ισραήλ δεν θα έχει στρατηγικό βάθος, η μοναδική του διέξοδος είναι η Κύπρος. Συνεπώς, η αμυντική και κατ’ επέκτασιν η στρατηγική συμφωνία με το Ισραήλ επαφίεται πολύ περισσότερο σ’ εμάς, παρά στο Ισραήλ. Αυτό το οποίο μας πλασάρουν οι ΗΠΑ, δεν σημαίνει ότι είναι απολύτως αληθές. Βεβαίως, για να μην είμαστε αρνητικοί, θα πρέπει να έχουμε αντιπρόταση λύσης, που θα στηρίζεται στη μεθοδολογία λύσης αρχών, δηλαδή από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω.
Η βάση λοιπόν των συνομιλιών είναι απλή: Εάν όντως η Τουρκία θέλει βιώσιμη λύση επανένωσης, θα πρέπει να δεχθεί ότι θα τεθούν οι δημοκρατικές αρχές και αξίες της Ε.Ε. ως βάση, καθώς και ότι αυτές οι αρχές και αξίες θα καθορίσουν τη λύση και όχι όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα. Τι συνέβαινε μέχρι σήμερα; Ονοματιζόταν ως λύση, η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με το ακόλουθο αποτέλεσμα:
Η μεν τουρκική πλευρά με τη στήριξη των Βρετανών να μετακινεί τη ομοσπονδία προς τη συνομοσπονδία, ενώ ταυτοχρόνως αντί να επικεντρώνεται η διαδικασία στον τρόπο κατοχύρωσης των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τελικώς η όλη διαδικασία εξελίσσεται σε ανατολίτικο παζάρι σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, που θα πρέπει να ακρωτηριαστούν, για να χωρέσουν σε μια διχοτομικού χαρακτήρα λύση. Η λογική των ΗΠΑ στηρίζεται στο ότι θα επιλυθεί το πρόβλημα και θα δημιουργηθεί στην περιοχή κοινωνία συμφερόντων. Με τον τρόπο όμως που θέλουν να επιλυθεί το πρόβλημα, δηλαδή με την υπερίσχυση μιας νεο-Οθωμανικής Τουρκίας, το αντίθετο θα συμβεί, αφού μια τέτοια λύση, όπως θα εξηγήσουμε στη συνέχεια, δεν ευνοεί κανέναν πλην της Άγκυρας.
Η συμμαχία με ΗΠΑ, Ισραήλ, ΝΑΤΟ, Γερμανία
ΥΠΑΡΧΕΙ, βεβαίως, η άποψη ότι σχετικά με την όποια συμφωνία με το Ισραήλ, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και ο αραβικός κόσμος, ή και η Ισλαμική Διάσκεψη. Κάποιος δε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η θέση αυτή είναι λανθασμένη. Ταυτοχρόνως, όμως, θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής:
1) Ήδη, το ψευδοκράτος είναι αναβαθμισμένο στην Ισλαμική Διάσκεψη με καθεστώς παρατηρητού.
2) Εάν γίνουμε όμηροι της απειλής ότι εάν συνεχίσουμε την αμυντική ή τη στρατηγική συμφωνία με το Ισραήλ θα αναβαθμιστεί ακόμη περισσότερο το ψευδοκράτος, τότε ένα τμήμα της εξωτερικής μας πολιτικής θα είναι φινλανδοποιημένο στην Τουρκία, ένα άλλο στην Τρόικα και ένα τρίτο στην Ισλαμική Διάσκεψη.
Η απειλή αυτή θα επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας και στην περίπτωση των συνομιλιών, υπό την έννοια ότι θα υλοποιηθεί μαζί με το απευθείας εμπόριο και την παρουσία Τουρκοκύπριων παρατηρητών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εάν δεν θα προβούμε σε κάποια κρίσιμη καμπή των συνομιλιών σε υποχωρήσεις ή εάν δεν αποδεχθούμε την τελική λύση. Επί τούτων υπάρχει φόρμουλα αντίδρασης:
Η περίπτωση αναβάθμισης ή πλήρους αναγνώρισης του ψευδοκράτους στην Ισλαμική Διάσκεψη, θα σημαίνει τον τερματισμό ή την αναστολή της τουρκικής ενταξιακής πορείας στην Ε.Ε. Είναι δε, σημαντικό στο σημείο αυτό να αναφερθεί η σημασία της στήριξης των ΗΠΑ μέσω Ισραήλ και η στήριξη εντός της Ε.Ε. από μέρους, κυρίως, Γερμανίας και Αυστρίας, καθώς και άλλων, που δεν θέλουν να δουν την Τουρκία στην Ε.Ε. ως πλήρες κράτος μέλος. Ταυτοχρόνως, είναι εμφανές το κενό που υπάρχει στο γαλλικό στρατόπεδο λόγω της απουσίας της δεξιάς και δη του Νικολά Σαρκοζί.
Ο Πρόεδρος Ολάντ, που πολλοί, πολλά επένδυαν πάνω του και σε πολιτικό και σε οικονομικό επίπεδο, είναι σχεδόν ανύπαρκτος, δίδοντας έτσι τη δυνατότητα στη γερμανική δεξιά να γερμανοποιεί την Ευρώπη. Είναι, μάλιστα, σημαντικό να διευκρινιστεί το εξής: Η στάση της γερμανικής δεξιάς στο μνημόνιο και στην οικονομία είναι διαφορετική από αυτήν σε σχέση με το Κυπριακό και την Τουρκία. Ταυτοχρόνως, η συμμαχία με το Ισραήλ θα δημιουργήσει θετικό κλίμα στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, ειδικώς εάν επιδιωχθεί υποβολή αίτησης ένταξης στο ΝΑΤΟ, γεγονός που θα δίδει εναλλακτική προοπτική λύσης στη βάση της win-win situation.
Εάν η Τουρκία πει όχι σε μια τέτοια πρόταση, τότε θα αποδειχθεί ότι δεν επιδιώκει λύση επανένωσης, αλλά λύση που θα νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής μέσα από μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία δυο συνιστώντων κρατών με συνομοσπονδιακό χαρακτήρα. Συνεπώς, τα κλειδιά ελέγχου της Ισλαμικής Διάσκεψης είναι: α. Η Ε.Ε. και δη η συμμαχία με τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες όχι μόνο επί αρχών αλλά και συμφερόντων.
Σημαντική είναι η στάση των ΗΠΑ, που μπορεί να γίνει θετικότερη μέσω της συμμαχίας μας με το Ισραήλ και μέσω διατύπωσης εναλλακτικών προτάσεων, που θα δημιουργούν κοινωνία συμφερόντων. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: Χωρίς το Ισραήλ δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με ασφάλεια στην εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Όταν μιλάμε για στρατηγική συνεργασία, αναφερόμαστε σε διαδικασίες και στόχους καθώς και διάθεση μέσων υλοποίησης σε βάθος χρόνου, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να λαμβάνονται όλα υπόψη και να ζυγίζονται.
Περί εθνικού συμφέροντος
Το εθνικό μας συμφέρον και ως Κύπρος και ως Ελληνισμός σχετίζεται με την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, καθώς και με τη συμμαχία μας με το Ισραήλ και το ΝΑΤΟ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα έχουμε εξίσου καλές -αν όχι καλύτερες από τις σημερινές- σχέσεις με τη Ρωσία, η οποία θα ήθελε πολύ περισσότερο να ήταν και να είναι το φιλικό κράτος της Κύπρου στο ΝΑΤΟ με το οποίο συνεργάζεται, αντί η Τουρκία και η Βρετανία. Άλλωστε, οι αραβικές και μουσουλμανικές χώρες συνεργάζονται με τις ΗΠΑ, που ως υπερδύναμη αποτελούν το κλειδί επίλυσης διαφορών με διάφορους τρόπους και δη μέσω της χρήσης του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας. Συνεπώς, στις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερο βάρος για να σπάσει η μονοπωλιακή σχέση την οποία διατηρούν σήμερα Τουρκία και Βρετανία, περιορίζοντας την άσκηση των δικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και η σχέση αυτή περνά μέσω Ισραήλ και ΝΑΤΟ.
Προϋποθέσεις συνομιλιών και βιώσιμης λύσης
Για να πάμε, λοιπόν, σε συνομιλίες που θα έχουν πιθανότητες βιώσιμης λύσης, είναι επάναγκες:
1. Η αλλαγή της μέχρι σήμερα μεθοδολογίας. Θα πρέπει να καθορίσουν οι δημοκρατικές αρχές της Ε.Ε. και του ΟΗΕ τη λύση και όχι η ονοματολογία, που συμβαίνει ώς τώρα. Με αποτέλεσμα, αντί να οδηγούμαστε σε κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να οδηγούμαστε σε ακρωτηριασμό τους.
2. Η απομάκρυνση του κ. Ντάουνερ. Δεν μπορεί να γίνεται διαδικασία με τον διαμεσολαβητή να είναι προκλητικά υπέρ των τουρκικών θέσεων.
3. Η δημιουργία συμμαχιών εντός και εκτός της Ε.Ε. και η βελτίωση των συντελεστών ισχύος μας για να είναι δυνατή η διαπραγμάτευση και όχι η παράδοση. Εάν ξεκινήσουν συνομιλίες με την οικονομία και τον στρατό στα χάλια του, κάθε δόση βοήθειας θα συνοδεύεται με εκβιασμούς στο Κυπριακό. Και χωρίς στρατό ή αμυντική συμφωνία με το Ισραήλ, το φυσικό αέριο θα είναι στο έλεος της Τουρκίας. Συνεπώς, ο Πρόεδρος θα βρεθεί ενώπιον νέων εκβιασμών ανάλογων με εκείνους του Γιούρογκρουπ.
4. Η μελέτη των τρόπων ενίσχυσης της κυριαρχίας και της διαπραγματευτικής μας ικανότητας. Από αυτές τις στήλες είχαμε γράψει ότι η εμπλοκή της Ε.Ε. στο Κυπριακό, κατ’ ελάχιστον δεν θα πρέπει να μειώνει την κυριαρχία μας. Και είχαμε αναφέρει ότι θα έπρεπε να κάνει δεύτερες σκέψεις ο Πρόεδρος για τον διορισμό απεσταλμένου του Συμβουλίου, ο οποίος ενδεχομένως να υποβάλλει τέτοιες αναφορές κατά τρόπον ώστε να έχουμε αντί ένα, δυο Ντάουνερ. Οπότε αντί ο Πρόεδρος να τοποθετείται ο ίδιος στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, να κινδυνεύει να είναι υπόλογος στις όποιες αξιολογήσεις ενός τεχνοκράτη - πολιτικού, που κανείς δεν μας εγγυάται ότι δεν θα μας τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια. Και είναι πρόδηλο ότι με τον τρόπο αυτό θα μειώνεται η κυριαρχική δυνατότητά μας σε επίπεδο Συμβουλίου.
5. Η αποσαφήνιση των τουρκικών προθέσεων, η οποία περνά:
α) Μέσα από την αποδοχή της μεθοδολογίας από κάτω προς τα πάνω και επί της λύσης αρχών, καθώς η αποδοχή της δυνατότητας για ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, ώστε να διευθετηθεί το θέμα της ασφάλειας στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Έτσι δεν θα υπάρχει λόγος ούτε ξένων στρατών, ούτε εγγυήσεων ή επεμβατικών δικαιωμάτων.
β) Μέσα από τη διαδικασία Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, που ξεκινούν με την υλοποίηση προηγούμενων τουρκικών δεσμεύσεων, όπως είναι η επιστροφή της πόλης της Αμμοχώστου με άνοιγμα του λιμανιού υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η απόρριψη αυτών των προτάσεων και η χρήση των ΜΟΕ από τουρκικής πλευράς για την εκ των προτέρων αναγνώριση ή αποδοχή του ψευδοκράτους θα καταδείξει ότι στόχος δεν είναι η επανένωση, αλλά η λύση δυο κρατών υπό τη συγκάλυψη της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας των δυο συνιστώντων κρατών. Όταν στα απλά ζητήματα η τουρκική πλευρά αρνηθεί να συζητήσει, πώς θα συζητήσει στα δύσκολα.
Εάν θα συζητήσει δεν θα είναι για την επανένωση αλλά για την νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής (γεωγραφικός, διοικητικός και πληθυσμιακός διαχωρισμός), καθώς και για τον γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό έλεγχο της Κύπρου και του φυσικού αερίου, που θα σημαίνει την ολοκλήρωση ενός σημαντικού τμήματος της αναθεωρητικής -νεο-Οθωμανικής πολιτικής της Τουρκίας στη λογικής της περιφερειακής δύναμης, παγκοσμίων διαστάσεων, που θα είναι αντίθετη στην ουσία και με τα συμφέροντα του Ισραήλ, προφανώς και των Αράβων, της Ρωσίας και της ίδιας της Ε.Ε., η οποία εάν δώσει εν λευκώ τη διαχείριση της ενέργειας στην Τουρκία, θα τεθεί υπό την ομηρία της. Όπως και το Ισραήλ.
Αποφυγή εκβιασμών και μπελάδες
ΣΥΝΕΠΩΣ, είναι σημαντικά τα ταξίδια του Προέδρου Ν. Αναστασιάδη και του ΥΠΕΞ Ι. Κασουλίδη στο Ισραήλ και στις ΗΠΑ, αντίστοιχα. Είναι δε, πρόδηλο ότι ο Πρόεδρος για να αποφύγει νέους εκβιασμούς στο Κυπριακό, που θα ενισχύονται από την οικονομική και στρατιωτική μας πενία, θα πρέπει να βρει τους εναλλακτικούς τρόπους δράσης για να μην εξελιχθεί το δείπνο της 29ης Μαΐου σε διαδικασία της τελικής άλωσης αντί της λύσης.
Όσο δε, για τις δράσεις, τα κοινά συμφέροντα και τη στρατηγική μας, στο σύνολό τους θα πρέπει να εξηγηθούν με σαφήνεια και προς τους εταίρους μας στην Ε.Ε., και προς τους Ρώσους και προς τους Άραβες, και προς το Ισραήλ, αλλά και προς τις ίδιες τις ΗΠΑ. Ότι δηλαδή η άλωση της Κύπρου και η υπερίσχυση της νεο-Οθωμανικής Τουρκίας δεν θα είναι το τέλος μιας σύγκρουσης, αλλά η αρχή νέων μπελάδων, που θα πλήξουν την ασφάλεια και τα συμφέροντα όλων στην περιοχή, καθώς και τη σταθερότητα σε μια ήδη άρρηκτα ασταθή περιοχή.
ΔΡ. ΓΙΑΝΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Δρ Διεθνών Σχέσεων
