Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ*
Η αξία ενός άρθρου, μιας ανάλυσης, αυτή τη στιγμή, για την κρίση με επίκεντρο τη Συρία είναι εντελώς σχετική. Λείπουν οι πληροφορίες, μεταβάλλονται οι στρατηγικοί σχεδιασμοί εξ αιτίας ανατροπών στο πεδίο της μάχης, περισσεύουν οι παραπλανητικές κινήσεις, οξύνονται στο έπακρον οι αντιθέσεις των Δυτικών χωρών που παλεύουν για την πτώση του Άσσαντ ενώ η Ρωσία ελίσσεται προσεκτικά. Τελευταίο αλλά διόλου ασήμαντο δείγμα όλων αυτών είναι η δήλωση, εκ μέρους του ΟΗΕ, της γνωστής Κάρλα Ντελ Πόντε, (φανατική διώκτης του Μιλόσεβιτς) ότι έγινε χρήση χημικών όχι όμως από την κυβέρνηση της Συρίας αλλά από τους αντάρτες. Την επόμενη μέρα ο ΟΗΕ διέψευσε τη διάσημη εκπρόσωπό του υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις ούτε για τους μεν ούτε για τους δε.
Η Κάρλα έπληξε με τη δήλωσή της όσους υποστηρίζουν την επέμβαση στη Συρία την οποία ο Ομπάμα θέλει να αποφύγει, για δικούς του λόγους. Άλλοι παράγοντες του ΟΗΕ (πιο ισχυροί;) κατάφεραν να εκδοθεί επίσημη διάψευση της Κάρλα. Διαφορετικά κέντρα εξουσίας, εκτός ΟΗΕ, επηρεάζουν τον Διεθνή Οργανισμό, τον εμφανίζουν υποχείριο των επιδιώξεών τους. Στον ίδιο χρόνο η ένταση κλιμακώθηκε με τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ και στόχο, υποτίθεται, οπλισμό που έστειλε το Ιράν στη Χεζμπολά. Το σενάριο της επέμβασης και της επέκτασης του πολέμου ήταν έτοιμο.
Όποιος διαβάζει τις γραμμές, μέσα από τις γραμμές και πίσω από τις γραμμές των δηλώσεων διάφορων αξιωματούχων, διακρίνει, μάλλον εύκολα, ότι όποτε οι αντάρτες ήταν σε δύσκολη θέση, ανασύρονταν τα χημικά ως απειλή επέμβασης. Ήταν σαν να έλεγαν στον Άσσαντ: δεν καταφέραμε να σε ρίξουμε αλλά μη νομίζεις ότι θα κερδίσεις κιόλας, συνεχίστε να σκοτώνεστε κι εμείς θα φωνάζουμε για άδικη αιματοχυσία-κάποιοι στην Αριστερά κρατάνε σεγόντο και ούτε καν παίρνουν μυρουδιά του «παιγνίου».
Σύμφωνα με δημοσιεύματα οι αντάρτες χάνουν μια-μια τις κρίσιμες μάχες και περιοχές. Ο Ερντογάν βλέπει να καταρρέει η πολιτική στήριξης των ανταρτών που φτάνει στην ανεπίσημη πλην σημαντική στρατιωτική βοήθεια αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος με δεύτερο κουρδικό μέτωπο και κραυγάζει ότι ο Άσσαντ θα τιμωρηθεί, τι να κάνει; του είπαν να παίξει σε λάθος άλογο και τώρα τον έχουνε ζώσει τα φίδια. Το Ισραήλ βομβαρδίζει «στο έτσι θέλω» και τι να πει; Κάνω ότι μπορώ να γίνει μπάχαλο όλη η Μ. Ανατολή; Λέει ότι καταστρέφει τους πυραύλους που στέλνει το Ιράν. Το ότι η Χεζμπολά έχει τέτοιους πυραύλους εδώ και τρία χρόνια είναι λεπτομέρεια.
Τα γράφω χωρίς το γλωσάρι μιας σοβαρής, «καθώς πρέπει», ανάλυσης γιατί το όλον, με τις πισώπλατες μαχαιριές, τις διαψεύσεις, τους εκβιασμούς, θα θύμιζε φαρσοκωμωδία μπουλουκιού της κακιάς ώρας αν δεν υπήρχαν οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί. Τα γεγονότα διαφωτίζουν ωστόσο για τον ανενδοίαστο, ωμό έως χυδαίο, τρόπο που διεξάγεται η διπλωματία όταν φύγουν οι κάμερες, τελειώσουν τα ευγενικά χαμόγελα και κλείσουν οι πόρτες.
Η «επί του πιεστηρίου» εξέλιξη είναι η συμφωνία του αμερικανού ΥΠΕΞ Τζ. Κέρι και του Πούτιν ότι κάτι πρέπει να κάνουν για μια πολιτική λύση στη Συρία. Δυο χρόνια πόλεμος, χιλιάδες νεκροί, απροσχημάτιστη ξένη επέμβαση (πολλών χωρών) παθιασμένη αντίσταση και τελικά διαφαίνεται η «μαγική λύση». Αυτοί που κράτησαν τόσο καιρό ζωντανούς τους αντιμαχόμενους, έχουν το κλειδί της λύσης. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε. Οι αφηρημένοι δεν είναι του Κόσμου τούτου.
Tετάρτη 2 Μαίου 2013
