Μητρόπουλος ΑλέξηςΗ υποβαθμισμένη και εν πολλοίς ακυρωμένη συνταγματική - κοινοβουλευτική διαδικασία παραδόθηκε με ακόμη μεγαλύτερο πάθος στην τέταρτη και πιο σκληρή εκδοχή του Μνημονίου. Το τέταρτο δημοσιονομικό Μνημόνιο θεσπίζει τους όρους και τους μηχανισμούς αρπαγής του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου των Ελλήνων. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης της κυβερνητικής πλειοψηφίας ταυτίστηκε πλέον με τη «μνημονιακή ισορροπία». Επομένως, σ' αυτό το επίπεδο, η μάχη για την αναστροφή της πορείας έχει χαθεί! Η στρατηγική υποβάθμισης της κοινοβουλευτικής οδού έχει αποδώσει τους... «καρπούς» της.Οι πολίτες, μέσα στα αδιέξοδά τους, λίγο ενδιαφέρονται για το αν αναβάλλονται διαρκώς οι επερωτήσεις λόγω απουσίας των υπουργών, για το αν απουσιάζουν βασικοί παράγοντες του πολιτεύματος από τις συζητήσεις, για το αν παραβιάζονται συνταγματικοί κανόνες, για το αν η συζήτηση εκτρέπεται σε προσωπικές αντεγκλήσεις και αντιπαραθέσεις...
Η παρακμή των δημοκρατικών διαδικασιών επηρεάζει την εικόνα όλων. Οι απαξιωμένες θεσμικές αισθητικές εμποδίζουν τον σχηματισμό του πλήρους συλλογισμού, την απόδοση δηλαδή της ραγδαίας οικονομικής και κοινωνικής επιδείνωσης στις πραγματικές της αιτίες. Είναι άλλωστε και ο βασικός λόγος που η Αριστερά έχασε μέχρι σήμερα τη μάχη του Μνημονίου, αφού δεν μπόρεσε να εξηγήσει στον λαό μας την ακριβή αλληλουχία των οικονομικών και κοινωνικών φαινομένων.
Οι πρωτοβουλίες κορυφής και η επικοινωνιακή παρέμβαση στα γεγονότα εξάλλου μέχρι τώρα δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα. Η μνημονιακή δημοσιολογία δεν αφήνει κανένα περιθώριο για την -ούτως ή άλλως- σύνθετη εναλλακτική αφήγηση. Η πρωινή ζώνη στην TV εξελίσσεται σε Βατερλώ για την Αριστερά, αφού έχει σχεδιαστεί και διεξάγεται σε βάρος της.
Άλλωστε είναι λάθος η προσπάθεια άρθρωσης οικονομικών κυρίως επιχειρημάτων, η λεγόμενη «εξειδίκευση ισοδύναμων μέτρων», μέσα στην αποπνικτική μνημονιακή πολιτική. Ο δημόσιος διάλογος έχει σφίξει τη θηλιά και εξαναγκάζει όλους να τοποθετούνται μέσα στα δεδομένα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής.Ως προς την κατάσταση του Κινήματος, αυτή δεν είναι διόλου ευχάριστη. Η πανσπερμία των αντιμνημονιακών συλλογικοτήτων έχει δώσει προτεραιότητα στις ιδιαίτερες διαφορές των πολιτικών δυνάμεων και επομένως έχει ακυρώσει προς το παρόν τη δραστικότητα των ενοποιητικών στοιχείων. Το Συνδικαλιστικό Κίνημα παραπαίει και βρίσκεται εκτός ουσιαστικών ταξικών διεργασιών, αφού όλες οι μάχες που έδωσε μέχρι σήμερα χάθηκαν. Τα αίτια της ήττας του τα έχουμε επαρκώς εξηγήσει (βλ. το βιβλίο μας «Η Κοινωνία στο Απόσπασμα», Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2013). Μόνο του σήμερα ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει.
Η γενικευμένη εσωστρέφεια, οι συνδιασκέψεις, οι σύνοδοι της Κεντρικής Επιτροπής δεν απασχολούν τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Όλες αυτές οι ενέργειες προσλαμβάνονται ως κεντρικές επιλογές ή προσωπικές «τεχνικές» για την κατάκτηση και διαχείριση της κομματικής -και κατ'επέκταση της πολιτικής- εξουσίας. Έτσι άλλωστε παρουσιάζονται παραμορφωτικά από τα ΜΜΕ.
Ως εκ τούτου η «κορυφίστικη» στρατηγική αντίληψη, παρά τα όποια θετικά της, δεν αποδίδει. Επιβάλλεται ταχύτατα η επανασύνδεση με το Κίνημα. Οφείλουμε να γίνουμε η Αριστερά των μαζών γιατί διαφορετικά, νομοτελειακά, οδηγούμαστε όχι μόνο στη νόθευση της αριστερής μας ιδεολογίας, αλλά και στην αδυναμία ανατροπής των Μνημονίων ως υπερΣυντάγματος του πιο επιθετικού και ακραίου αντικοινωνικού (αρπακτικού) νεοφιλελευθερισμού. Βήματα έχουν γίνει. Τα πιο καθοριστικά όμως πρέπει να γίνουν άμεσα.
Στην ιστορία της Αριστεράς δεν υπήρξε ποτέ ουσιαστικά και πραγματικά το δίλημμα «αγώνας για την κυβέρνηση ή αγώνας μαζί με την Κοινωνία». Η Αριστερά κέρδιζε ή έχανε ανάλογα με το αν μιλούσε και δρούσε με όρους κοινωνίας ή επιτελείου, με όρους πλατιού Κινήματος που προετοιμάζεται για το μεγάλο άλμα ή με όρους μόνο στρατηγικού σχεδιασμού.
Ίσως βρισκόμαστε στην ύστερη ώρα που μπορούμε ακόμη να φύγουμε μπροστά με την Κοινωνία, με τις μάζες, με την αμήχανη αλλά και πάντα ελπιδοφόρα νεολαία μας. Σε πλατιές λαϊκές συνελεύσεις πρέπει να εξηγήσουμε στον λαό τι συμβαίνει και τα χειρότερα που έρχονται, αφού το Μνημόνιο είναι η απόλυτη καταστροφή του. Τώρα δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η προετοιμασία του για κάθε ενδεχόμενο.
Επομένως στο επικείμενο Συνέδριο η όποια καταγραφή δύναμης, τάσης ή υπεροχής δεν έχει καμιά απολύτως σημασία, παρά μόνο στο μέτρο που εξυπηρετεί την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, την ενότητα του Κινήματος, την ενότητα της Αριστεράς, την άμεση φυγή προς τα μπρος με το Λαό και για τον Λαό.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η δημιουργία της Αριστεράς του μεγάλου Λαϊκού Κινήματος. Αυτό είναι το στοίχημά μας σήμερα. Όλα τ' άλλα δεν έχουν σχέση με τη ριζοσπαστική μεταμνημονιακή Αριστερά.
* Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ, www.enypekk.gr).
