Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Όπως και να το κάνουμε αν ισοψηφεί, στις δημοσκοπήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ,
τότε μειονεκτεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και αν υπερέχει, πότε-πότε, μια δυο
μονάδες, εύθραυστες. Δεν θα ασχοληθούμε με το αν οι δημοσκοπήσεις
αλλοιώνουν την εικόνα ούτε αν τα ΜΜΕ τη διαστρεβλώνουν. Αυτά είναι μέσα
στο παιχνίδι. Στο τέλος-τέλος καμιά διαστρέβλωση δεν εμπόδισε
τον ΣΥΡΙΖΑ να φτάσει στο απρόσμενο 17% τον περασμένο Μάη και να πάρει
δέκα μονάδες παραπάνω ένα μήνα μετά. Άμα υπάρχει ορμητικό ρεύμα, οι δημοσκοπήσεις παραδίδονται και οι κυβερνήσεις πέφτουν. Η ουσία είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ορμή ούτε ρεύμα, όχι ορατό πάντως. Ορμή δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς, θα τη βλέπαμε. Η ορμή είναι το επόμενο στάδιο της οργής. Η οργή κρύβεται, η ορμή όχι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε αμέσως μετά τις εκλογές ότι θα ασκήσει αντιπολίτευση εντός και εκτός Βουλής. Αθέτησε την υπόσχεση. Το εκτός Βουλής λησμονήθηκε την επόμενη της υπόσχεσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ τρέχει σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.
Αλλά και άλλοι συμπαρίστανται ή τις οργανώνουν, ο καθένας με το σκοπό
του. Περιορίζονται πχ σε λιτανείες Ομόνοια/Σύνταγμα, ανώδυνες,
τελετουργικές, ψάλλουν το δίκιο του εργάτη. Ουδείς ανησυχεί. Κάποιοι
λένε ότι φταίει ο λαός. Ο λαός αδρανεί, είναι παθητικός στα βασανιστήρια των Μνημονίων, λένε. Αλλά ο
κόσμος δεν ψήφισε Αριστερά για να την πάρει μετά από το χέρι και,
μπροστά αυτός πίσω αυτή, να διαδηλώσουν ή δεν ξέρω τι να κάνουν.
Την
ακολούθησε όταν αυτή μπήκε μπροστά και είπε στον κόσμο, θα γίνουμε
κυβέρνηση, εσείς κι εμείς. Την ψήφισε για να του υποδείξει «έργω και
λόγω» τι πρέπει να γίνει, τι να κάνει. Άμα ακολουθείς την
«τυπική» οδό, αυτήν που εφαρμόζεται, με τις λιτανείες, τόσα χρόνια,
αυτήν που ακολουθούν οι ηγεσίες πχ της ΓΣΕΕ ή της ΑΔΕΔΥ, γιατί να βγει
στους δρόμους ο λαός; Έμαθε ότι αυτά είναι ξεπερασμένα, χωρίς
αποτέλεσμα. Και γι’ αυτό στα διάφορα «καλέσματα» των εργατοπατέρων
μαζεύονται τρεις κι ο κούκος. Με δυο λόγια ο κόσμος δεν φαίνεται
διατεθειμένος (και το δείχνει) να ανταποκριθεί στην όποια(σπάνια
άλλωστε) πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ για διαδήλωση όχι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει
οργανωτικούς «δεσμούς με τις μάζες» και δεν μπορεί να τις κινητοποιήσει
αλλά επειδή δεν πείθεται ότι αξίζει τον κόπο να κατέβει στους δρόμους.
Επειδή δεν πείθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν
οπότε η αίσθηση ήταν ότι «ο δρόμος» δεν ήταν το «φόρτε» του. Επειδή
στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν περιλαμβάνεται η ενεργός παρουσία του
λαού, στο πεζοδρόμιο, ως παράγοντας πολιτικών εξελίξεων. Με
άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αθέτησε απλώς τη μισή υπόσχεση (για
αντιπολίτευση και εκτός Βουλής) αλλά κόλλησε σε ένα παρελθόν, αναγκαίο
ίσως λόγω των ισχνών δυνάμεων, αλλά ακατάλληλο στις σημερινές συνθήκες
και με τις σημερινές δυνάμεις-αν θέλει να αποκτήσει οπαδούς και όχι
απλώς ψηφοφόρους, ασταθείς.
Όταν
η Πολιτική στέλνει ή κρατάει τον κόσμο σπίτι του τότε ισχυροποιείται η
γραφειοκρατία, νέα ή παλιά, στα γραφεία τρέχει αίμα από τα συντροφικά
μαχαιρώματα. Αυτά είναι γνωστά και αναπόφευκτα, τα ξέρουμε από
το παρελθόν. Αυτό που δίνει πνοή στα κόμματα και πάντως στα κόμματα της
Αριστεράς, είναι η συμμετοχή του κόσμου. Η Αριστερά χρειάζεται
«πολίτες-οπλίτες». Όχι κομματικούς κουμανταδόρους που τα ξέρουν όλα. Οι μεγάλες πολιτικές επιλογές είναι υπόθεση του κόσμου, γιατί αυτός τις πληρώνει, από την τσέπη του και με την ψυχή του. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει σε Συνέδριο. Αν
το Συνέδριο μείνει εντός των Τειχών, αν δεν αποσπάσει το ενδιαφέρον του
κόσμου, δεν έχει καμιά σημασία αν θα γίνει τώρα ή αργότερα. Ποιος
δίνει σημασία στα Συνέδρια; Η τυπική δημοσίευση των Θέσεων και
αντιθέσεων δεν συγκινεί κανένα, το είδαμε μόλις από άλλα πρόσφατα
Συνέδρια.
Το
ερώτημα είναι τι να γίνει ώστε το Συνέδριο να κινήσει το ενδιαφέρον του
κόσμου, αν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι το κόμμα των ψηφοφόρων του. Να
γίνουν ανοιχτές συνεδριάσεις, εν είδη «λαϊκών συνελεύσεων» με
προνομιακούς αλλά όχι μοναδικούς ομιλητές τα μέλη; Να οργώσει ο Τσίπρας
την Ελλάδα με τις δικές του προτάσεις και να ζητήσει την εμπιστοσύνη των
πολιτών; Να κάνει το ίδιο όποιος έχει άλλη διαμορφωμένη άποψη; Κάτι πρέπει να κάνει η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να πείσει ότι δεν είναι ίδια κι όμοια με τους άλλους. Γιατί
αν ο κόσμος τον ψηφίσει βαριεστημένα, σιχτιρίζοντας απλώς τους άλλους
τότε άστα να πάνε. Δεν έχει κανένα νόημα να στηθούμε στις τηλεοράσεις
μας την ημέρα της ορκωμοσίας ίσα για να ρωτάμε τους φίλους μας στο
διπλανό καναπέ «τον ξέρεις αυτόν, κάπου τον έχω δει αλλά δεν θυμάμαι».
Πέμπτη 2 Μαίου 2013
