ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ
Εφόσον η αντιπολίτευση δεν έχει καταθέσει ακόμη ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση, το ζητούμενο με τα κυβερνητικά μέτρα για την οικονομία δεν είναι μόνο εάν είναι καλά ή όχι, αλλά εάν θα εφαρμοστούν και αν θα αποδώσουν. Ομοίως συμβαίνει και με την περίπτωση του μνημονίου και της Βουλής. Η Βουλή, υπό το βάρος της ανάγκης, ψηφίζει ήδη τα μέτρα του μνημονίου. Πώς θα απεγκλωβιστεί από δικές της αποφάσεις, χωρίς εναλλακτικές προτάσεις δράσης, και πώς θα αποφύγει χειρότερες από τις υφιστάμενες εξελίξεις.Εδώ που φτάσαμε, το όχι της Κυπριακής Βουλής δεν εγείρει μόνο ζήτημα άτακτης χρεοκοπίας, αλλά και απομόνωσης. Το όχι, δεν είναι εκείνο του 2004. Τότε υπήρχε η προοπτική της ένταξης. Το θετικό πρόσημο. Χωρίς άμεση εναλλακτική πρόταση, το υφιστάμενο όχι οδηγεί σε νέους εκβιασμούς και σε άτακτη χρεοκοπία. Βεβαίως, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι το μνημόνιο αποφασίστηκε υπό καθεστώς εκβιασμού. Και ότι δεν φέρνει ασφαλείς λύσεις. Ορθόν. Κερδίζεις, όμως, χρόνο, εάν θέλεις να εργαστείς για τη φόρμουλα απεγκλωβισμού μας, ώστε να μπορούμε να πούμε νέα όχι με θετικό πρόσημο. Άλλωστε, δεν είναι οι ξένοι που μας οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή, αλλά το πολιτικό, κομματικό και οικονομικό κατεστημένο. Αυτοί έδωσαν το δικαίωμα στους εταίρους να μας εκβιάσουν και να μας μετατρέψουν σε πειραματόζωο. Επί τούτου, υπάρχει ο εξής εξόχως ενδιαφέρων ισχυρισμός: Φταίει ο Ντράγκι και ο ELA, που μας έδιδαν τα 9 δις για τη Λαϊκή. Και, όντως, είναι ορθό να ισχυριστεί κάποιος ότι έχει ευθύνες ο Ντράγκι. Όμως, η κύρια ευθύνη ανήκει στους ημετέρους, διότι είναι το δικό μας σπίτι που έπαιρνε φωτιά. Και όχι του Ντράγκι.
Η προηγούμενη Κυβέρνηση, λόγω πολιτικού κόστους, δεν πήρε εγκαίρως απόφαση, από τον Ιουνίο του 2012, ή και νωρίτερα, να χωρίσει τη Λαϊκή σε «good» και «bad bank», προκειμένου να βρει αγοραστές με σκοπό να σώσει την πρώτη, την οικονομία και το κράτος. Έτσι, λοιπόν, προτιμήθηκε το άδειασμα των ταμείων και των αποθεμάτων του ELA. Και, τελικώς, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, με τη νέα Κυβέρνηση να πηγαίνει στο Γιούρογκρουπ και να παθαίνει χειρότερα απ' ό,τι έπαθε ο Πρόεδρος Χριστόφιας στο Κυπριακό. Ο μεν Χριστόφιας πίστευε ότι θα έβρισκε λύση με τον αριστερό φίλο του, Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης εκτιμούσε ότι θα του χαρίζονταν οι εταίροι επειδή είχε καλή σχέση με τη δεξιά Άγκελα Μέρκελ. Δυστυχώς, οι διεθνείς σχέσεις δεν λειτουργούν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, αλλά στη βάση συμφερόντων και στρατηγικής.
Και όφειλαν να ήξεραν οι ηγεσίες μας τις στρατηγικές επιλογές των ισχυρών εταίρων μας και της Ευρωζώνης, που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων:
1. Τα περί κουρέματος καταθέσεων πάνω από 100 χιλιάδες ευρώ ήταν στις προτάσεις της Επιτροπής για την εξυγίανση των τραπεζών στην Ευρώπη. Απλώς δεν έχει καθοριστεί ακόμη πώς αυτό θα γίνει στην πράξη. Συνεπώς, η αδιάβαστη Κύπρος ήταν μια μορφή πειραματόζωου.
2. Η Γερμανία είχε καταρτίσει προ πολλού στρατηγική, όχι μόνο για να καταστήσει την Ευρώπη γερμανική, αλλά και για να δώσει απάντηση στον αμερικανικό καπιταλισμό, βάζοντας τάξη στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, που είχε μολυνθεί από τις ΗΠΑ. Εξ ου και το ζήτημα του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού.
Αυτά, όπως και άλλα, γράφονταν σε αυτές τις στήλες από τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο. Πού ήταν ο νους τους; Σε όλους μας ήταν γνωστό και κάτι άλλο: Εάν φτάναμε στην Τρόικα καταχρεωμένοι, το κράτος θα ήταν υπό κηδεμονία. Τώρα, η Βουλή, τη ελλείψει εναλλακτικών επιλογών, δικών της και κυβερνητικών λαθών, είτε θα επισφραγίσει το καθεστώς του μνημονίου και την κηδεμονία της Τρόικας είτε θα οδηγήσει την Κύπρο προς άτακτη χρεοκοπία. Το ζητούμενο, βεβαίως, δεν είναι μόνο αυτό αλλά κυρίως πώς θα φύγουμε από την Τρόικα το συντομότερο δυνατόν, κατά τρόπον συντεταγμένο και όχι άτακτο.
