Από τη μια, διευρύνει τον κύκλο της ύφεσης, αφού ο πολίτης που δεν έχει πλέον εισοδήματα σταματά να καταναλώνει, με αποτέλεσμα το κενό αυτό να μεταφράζεται σε χαμένες θέσεις εργασίας. Από την άλλη, ωθεί τους νέους ανθρώπους στην έξοδο από την Ελλάδα και στην αναζήτηση εργασίας αλλού.
Η κατάσταση αυτή, που έχει αναλυθεί ενδελεχώς και από τη στήλη αυτή αλλά και από τη «δημοκρατία» από την πρώτη στιγμή του ανοίγματος του κουτιού της Πανδώρας, δημιουργεί ένα σημαντικό κενό στα δημόσια ταμεία, μειώνει σημαντικά την παραγωγικότητα, αυξάνει την κοινωνική απορύθμιση, ωθεί χιλιάδες νέους στο παραβατικό περιθώριο και «επιτυγχάνει» βιαίως να ωθήσει την Ελλάδα να ακολουθήσει τον δρόμο της βαλκανικής απορύθμισης, δίχως όμως η Ελλάδα να είχε υιοθετήσει τις επιλογές των υπόλοιπων κρατών της περιοχής, τόσο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όσο και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου αντιστοίχως. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που από μόνο του βαρύνει αρνητικά τους λήπτες των πολιτικών αποφάσεων στην Ελλάδα, αφού δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν υπέρ ημών τις ορθές ιστορικές επιλογές του παρελθόντος, τόσο με όρους πολιτικής ουσίας όσο και με όρους διαχείρισης εντυπώσεων στο διεθνές παίγνιο.
Απέναντι στα εκατομμύρια των ανέργων που ζουν εδώ και τρία χρόνια μεταξύ σφύρας και άκμονος υποστηρίζεται με έντονα στοιχεία απλουστευτισμού ότι οι νέες επενδύσεις θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, δίχως ασφαλώς πουθενά να γίνεται λόγος για το επίπεδο των μισθολογικών απολαβών. Πλέον μόνο το όραμα της συμβατικής επιβίωσης πλανάται πάνω από τα αστικά κέντρα με τα χιλιάδες κλειστά μαγαζιά και τα ξενοίκιαστα σπίτια. Μόνο το όραμα του «μπλε κολάρου» ίπταται πάνω από την έρημη ύπαιθρο με τη χέρσα γη και τα εκατοντάδες κλειστά «σκυλάδικα» να σημειώνουν ως ιστορικοί δείκτες το επίπεδο της κάποτε επίπλαστης ευμάρειάς μας.
Ακόμα όμως κι έτσι υφίσταται έντονος προβληματισμός ως προς τις ουσιαστικές προεκτάσεις των επενδυτικών προοπτικών. Εχουμε πλέον μπει ως δυτικός κόσμος στην εποχή της Γ΄ Βιομηχανικής Επανάστασης. Η λογική τού «ανοίγω ένα εργοστάσιο και 5.000 άνδρες και γυναίκες βρίσκουν δουλειά» θεωρείται πλέον όχι απλώς μόνο ξεπερασμένη αλλά και ανεδαφική. Για να λειτουργήσει πια ένα εργοστάσιο παραγωγής 3-D εκτυπωτικών μηχανημάτων, χρειάζεται 10 εξαιρετικά καλά εκπαιδευμένους χειριστές στις νέες τεχνολογίες. Επομένως, η προοπτική της μαζικής δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας είναι μια διαδικασία που πλέον δεν υποστηρίζεται από τις υφιστάμενες εξελικτικές δομές του κοινωνικοεργασιακού γίγνεσθαι.
Ασφαλώς και οι ξένες επενδύσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις στο εσωτερικό είναι απαραίτητες για να ξεφύγει η Ελλάδα από το σημερινό δημοσιονομικό αδιέξοδο. Αν όμως η Πολιτεία δεν θεσπίσει ένα νέο θεσμικό πλαίσιο επιχειρηματικής λειτουργίας που θα ευνοεί τις επιχειρήσεις και δεν θα τις καταδικάζει στον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας, αν δεν προετοιμαστούν οι δομές του κράτους για την είσοδο της Ελλάδας στη Γ΄ Βιομηχανική Επανάσταση, αν το φορολογικό μας σύστημα παραμείνει επιθετικό προς την ιδιωτική πρωτοβουλία και τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών και δεν υιοθετήσει μια αναπτυξιακή λογική, τότε θα συνεχίσουμε να ατενίζουμε τον ουρανό ελπίζοντας στο θαύμα να μην πέσει αυτός στα κεφάλια μας. Τα θαύματα όμως, όταν συμβαίνουν, αφορούν τους λαούς αυτούς που στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, αξιοποιούν τις ευκαιρίες και αντιλαμβάνονται τις διεθνείς συγκυρίες. Οποιος λαός το καταλαβαίνει να κάνει ένα βήμα μπροστά...
