ΤΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗ
Πολύς λόγος γίνεται στα ΜΜΕ, για το γεγονός ότι η Κύπρος αποτέλεσε την πιο ισχυρή διάψευση των αξιώσεων του ΣΥΡΙΖΑ για «άρνηση των μνημονίων και επαναδιαπραγμάτευση». Και η διάψευση αυτή μάλιστα, διατείνονται, προκάλεσε «αμηχανία και αλλαγή γραμμής». Τί από αυτά ισχύει;
Η περίπτωση της Κύπρου όχι μόνο δεν διέψευσε, αλλά επιβεβαίωσε την ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ για την κρίση της Ευρωζώνης. Πρώτον, ανέδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο το πόσο αδιέξοδη είναι η «πολιτική διαχείρισης της κρίσης χρέους», η οποία διαρκώς επιδεινώνει ένα πρόβλημα το οποίο καλείται να επιλύσει. Οι μεταμορφώσεις αυτής της «διαχείρισης» αποτελούν τρανή απόδειξη της αδυναμίας κάθε πολιτικής να διαχειριστεί αυτή την κρίση χρέους, όσο εντάσσεται στη συνολικότερη στρατηγική των ευρωπαϊκών ελίτ: δηλαδή της αυστηρής λιτότητας με σκοπό την εκκαθάριση κεφαλαίου και την εσωτερική υποτίμηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδείξει αυτή την αδιέξοδη στρατηγική από την πρώτη στιγμή, και αυτός ο φαύλος κύκλος επαληθεύει τη θεώρησή του.
Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόταν ότι υπάρχει μία αναγκαία και μία ικανή συνθήκη για να πετύχει μια διαπραγμάτευση που θα ακολουθήσει τη ρήξη με την μνημονιακή πολιτική. Η αναγκαία συνθήκη ήταν να υπάρχει η δέουσα κοινωνική κινητοποίηση, που θα εκφράζεται μέσα από μαζικές συλλογικές διαδικασίες. Με άλλα λόγια, να μην υπάρχει μια κοινωνία που θα παρακολουθεί τις εξελίξεις από τον καναπέ, αλλά θα διαδηλώνει, θα πιέζει και θα δρομολογεί εξελίξεις. Αυτή η αναγκαία συνθήκη υπήρξε στην περίπτωση της Κύπρου στον μέγιστο βαθμό και μάλιστα η ύπαρξή της εκμαίευσε το «ΌΧΙ» του Κυπριακού Κοινοβουλίου στο πρώτο σχέδιο του Eurogroup. Η ικανή συνθήκη για την επιτυχία είναι η ύπαρξη μιας κυβέρνησης που θα αντλεί δύναμη από αυτή την κοινωνική κινητοποίηση και θα μάχεται υπέρ των συμφερόντων των λαού και όχι των ελίτ. Αυτό που έχουμε αποκαλέσει ως ΣΥΡΙΖΑ, μία κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η συνθήκη προφανώς και δεν υπήρχε στην περίπτωση της Κύπρου. Αντιθέτως, η κυβέρνηση Αναστασιάδη αποτελούσε μια κυβέρνηση-εκφραστή της γραμμής Μέρκελ με συνέπεια, παρά την κοινωνική κινητοποίηση, το τελικό αποτέλεσμα να μην είναι το επιθυμητό για τον κυπριακό λαό.
Τρίτον, το πρώτο πακέτο του Eurogroup που απορρίφθηκε από τον κυπριακό λαό, αποτελούσε πολύ χειρότερη εκδοχή από το δεύτερο πολύ σκληρό πακέτο. Όποιος στην κυβέρνηση, ή όποιος δημοσιογράφος, έχει αντίθετη άποψη, ας το πει απλά στην συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων καταθετών που έχουν καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ...
Έχει γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο «ευρωσκεπτικιστής» μετά την Κυπριακή κρίση;
Αν ως «ευρωσκεπτικισμός» ορίζεται η επιστροφή στα στενά όρια του έθνους-κράτους και η απομάκρυνση από τις πολιτικές και κοινωνικές μάχες που δίνονται στο ευρωπαϊκό πεδίο, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με αυτό το ρεύμα σκέψης. Στον πυρήνα της αριστερής σκέψης είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών της περιφέρειας της Ευρωζώνης που πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές, αλλά και των λαών του λεγόμενου «πυρήνα» που φτωχοποιούνται από τη λιτότητα. Η ανάπτυξη μετώπων και συμμαχιών με αυτούς που πληρώνουν την κρίση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ήταν και θα είναι στρατηγικός στόχος της πολιτικής μας.
Ταυτόχρονα, η ρήξη με την αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης δεν καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ ευρωσκεπτικιστικό κόμμα. Η διατύπωση της καμίας θυσίας και καμίας αυταπάτης για κανένα νόμισμα, όπως εκφράστηκε σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου από τον Αλ. Τσίπρα, αναδεικνύει τη λογική ότι η κρίση που βιώνουμε δεν είναι αποτέλεσμα «νομισματικής επιλογής», αλλά αποτέλεσμα συγκεκριμένων ταξικών επιλογών, που ανατρέπονται στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο.
Δεν αποτελεί στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ η αποχώρηση από την Ευρωζώνη, γιατί δεν έχει ψευδαισθήσεις ότι θα μπορεί να υπάρξει αυτόνομη νομισματική πολιτική με δραχμή, ούτε «ανάπτυξη μέσω εξαγωγών» βασισμένη σε «φθηνό» νόμισμα. Αντίστοιχα όμως, δεν αποτελεί και επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ η θρησκευτική προσήλωση στα Μνημόνια, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της εκδίωξης από το ευρώ.
Το κλειδί για να ξεκλειδώσει ένας εναλλακτικός δρόμος είναι τριπλό και αποτελεί το μήνυμα της Κύπρου: κοινωνική κινητοποίηση, κυβέρνηση της Αριστεράς, μέτωπα και συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Πολύς λόγος γίνεται στα ΜΜΕ, για το γεγονός ότι η Κύπρος αποτέλεσε την πιο ισχυρή διάψευση των αξιώσεων του ΣΥΡΙΖΑ για «άρνηση των μνημονίων και επαναδιαπραγμάτευση». Και η διάψευση αυτή μάλιστα, διατείνονται, προκάλεσε «αμηχανία και αλλαγή γραμμής». Τί από αυτά ισχύει;
Η περίπτωση της Κύπρου όχι μόνο δεν διέψευσε, αλλά επιβεβαίωσε την ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ για την κρίση της Ευρωζώνης. Πρώτον, ανέδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο το πόσο αδιέξοδη είναι η «πολιτική διαχείρισης της κρίσης χρέους», η οποία διαρκώς επιδεινώνει ένα πρόβλημα το οποίο καλείται να επιλύσει. Οι μεταμορφώσεις αυτής της «διαχείρισης» αποτελούν τρανή απόδειξη της αδυναμίας κάθε πολιτικής να διαχειριστεί αυτή την κρίση χρέους, όσο εντάσσεται στη συνολικότερη στρατηγική των ευρωπαϊκών ελίτ: δηλαδή της αυστηρής λιτότητας με σκοπό την εκκαθάριση κεφαλαίου και την εσωτερική υποτίμηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδείξει αυτή την αδιέξοδη στρατηγική από την πρώτη στιγμή, και αυτός ο φαύλος κύκλος επαληθεύει τη θεώρησή του.
Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόταν ότι υπάρχει μία αναγκαία και μία ικανή συνθήκη για να πετύχει μια διαπραγμάτευση που θα ακολουθήσει τη ρήξη με την μνημονιακή πολιτική. Η αναγκαία συνθήκη ήταν να υπάρχει η δέουσα κοινωνική κινητοποίηση, που θα εκφράζεται μέσα από μαζικές συλλογικές διαδικασίες. Με άλλα λόγια, να μην υπάρχει μια κοινωνία που θα παρακολουθεί τις εξελίξεις από τον καναπέ, αλλά θα διαδηλώνει, θα πιέζει και θα δρομολογεί εξελίξεις. Αυτή η αναγκαία συνθήκη υπήρξε στην περίπτωση της Κύπρου στον μέγιστο βαθμό και μάλιστα η ύπαρξή της εκμαίευσε το «ΌΧΙ» του Κυπριακού Κοινοβουλίου στο πρώτο σχέδιο του Eurogroup. Η ικανή συνθήκη για την επιτυχία είναι η ύπαρξη μιας κυβέρνησης που θα αντλεί δύναμη από αυτή την κοινωνική κινητοποίηση και θα μάχεται υπέρ των συμφερόντων των λαού και όχι των ελίτ. Αυτό που έχουμε αποκαλέσει ως ΣΥΡΙΖΑ, μία κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η συνθήκη προφανώς και δεν υπήρχε στην περίπτωση της Κύπρου. Αντιθέτως, η κυβέρνηση Αναστασιάδη αποτελούσε μια κυβέρνηση-εκφραστή της γραμμής Μέρκελ με συνέπεια, παρά την κοινωνική κινητοποίηση, το τελικό αποτέλεσμα να μην είναι το επιθυμητό για τον κυπριακό λαό.
Τρίτον, το πρώτο πακέτο του Eurogroup που απορρίφθηκε από τον κυπριακό λαό, αποτελούσε πολύ χειρότερη εκδοχή από το δεύτερο πολύ σκληρό πακέτο. Όποιος στην κυβέρνηση, ή όποιος δημοσιογράφος, έχει αντίθετη άποψη, ας το πει απλά στην συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων καταθετών που έχουν καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ...
Έχει γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο «ευρωσκεπτικιστής» μετά την Κυπριακή κρίση;
Αν ως «ευρωσκεπτικισμός» ορίζεται η επιστροφή στα στενά όρια του έθνους-κράτους και η απομάκρυνση από τις πολιτικές και κοινωνικές μάχες που δίνονται στο ευρωπαϊκό πεδίο, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με αυτό το ρεύμα σκέψης. Στον πυρήνα της αριστερής σκέψης είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών της περιφέρειας της Ευρωζώνης που πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές, αλλά και των λαών του λεγόμενου «πυρήνα» που φτωχοποιούνται από τη λιτότητα. Η ανάπτυξη μετώπων και συμμαχιών με αυτούς που πληρώνουν την κρίση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ήταν και θα είναι στρατηγικός στόχος της πολιτικής μας.
Ταυτόχρονα, η ρήξη με την αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης δεν καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ ευρωσκεπτικιστικό κόμμα. Η διατύπωση της καμίας θυσίας και καμίας αυταπάτης για κανένα νόμισμα, όπως εκφράστηκε σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου από τον Αλ. Τσίπρα, αναδεικνύει τη λογική ότι η κρίση που βιώνουμε δεν είναι αποτέλεσμα «νομισματικής επιλογής», αλλά αποτέλεσμα συγκεκριμένων ταξικών επιλογών, που ανατρέπονται στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο.
Δεν αποτελεί στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ η αποχώρηση από την Ευρωζώνη, γιατί δεν έχει ψευδαισθήσεις ότι θα μπορεί να υπάρξει αυτόνομη νομισματική πολιτική με δραχμή, ούτε «ανάπτυξη μέσω εξαγωγών» βασισμένη σε «φθηνό» νόμισμα. Αντίστοιχα όμως, δεν αποτελεί και επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ η θρησκευτική προσήλωση στα Μνημόνια, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της εκδίωξης από το ευρώ.
Το κλειδί για να ξεκλειδώσει ένας εναλλακτικός δρόμος είναι τριπλό και αποτελεί το μήνυμα της Κύπρου: κοινωνική κινητοποίηση, κυβέρνηση της Αριστεράς, μέτωπα και συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
