Του Αθανασιου Έλλις.Θάρρος, αυτοθυσία, ανθρωπισμός, αλληλεγγύη. Εννοιες οικουμενικές, αλλά με στέρεες βάσεις στην πορεία του Ελληνισμού μέσα στους αιώνες. Τις έφερε στη σκέψη η προχθεσινή βράβευση τριών Ελλήνων Χριστιανών οι οποίοι στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, με κίνδυνο της ζωής τους, διέσωσαν Εβραίους συμπολίτες τους.Στη σεμνή τελετή μνήμης όπου απονεμήθηκε ο τίτλος του «Δικαίου των Εθνών», για τη διαιώνιση της μνήμης των έξι εκατομμυρίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος, στους αφανείς ήρωες, Λέλα Καραγιάννη και Γιώργο και Πολύμνια Θεοδωράκη, ακούστηκαν πολλά μηνύματα ευγνωμοσύνης για τη στάση των Ελλήνων.
Η εβραϊκή κοινότητα, αλλά και το επίσημο κράτος του Ισραήλ, διά του πρέσβη του στην Αθήνα, διεμήνυσαν για πολλοστή φορά ότι δεν ξεχνούν. Οχι μόνον τις μοναδικές αγριότητες που υπέστησαν ως λαός, αλλά και την ανθρωπιά και τη γενναιότητα αυτών που τόλμησαν να τους βοηθήσουν. «Εμείς οι Εβραίοι έχουμε μεγάλη μνήμη και δεν ξεχνάμε αυτούς που μας βοήθησαν.
Εβδομήντα χρόνια μετά, συνεχίζουμε να βρίσκουμε και να τιμάμε τους ανθρώπους αυτούς», είπε στον χαιρετισμό του ο Ισραηλινός πρέσβης, τονίζοντας ότι «αυτό γίνεται ακόμη πιο σημαντικό στις μέρες μας, που βλέπουμε στην Ευρώπη να αναβιώνουν φαινόμενα εξτρεμισμού και ρατσισμού».
Αυτά τα πανανθρώπινα ιδεώδη που ταυτίζονται με την ιστορία του Ελληνισμού κινδυνεύουν τα τελευταία χρόνια να πέσουν θύματα των οικονομικών αδιεξόδων που πλήττουν τη χώρα, δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για πρωτόγνωρες, ακραίες δράσεις.
Η ελληνική κοινωνία καλείται να αντισταθεί στη μισαλλοδοξία των νοσταλγών του Χίτλερ και της τυφλής βίας. Να αποδείξει ότι η δημοσκοπική απήχηση κάποιων είναι μια παροδική και εν πολλοίς πλασματική αποτύπωση της δικαιολογημένης λαϊκής οργής κατά του πολιτικού κόσμου και της διεφθαρμένης «κοινωνικής ελίτ», αλλά σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει κάποιο ισχυρό ρατσιστικό ρεύμα.
Είναι, άλλωστε, ενδεικτικό ότι, έστω και με δυσεξήγητη καθυστέρηση, οι σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ εμβαθύνονται με ταχείς ρυθμούς, εξέλιξη που έχει την αποδοχή της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Οι ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολεμικής περιόδου επέδειξαν υπερβολική μονομέρεια στο Μεσανατολικό, με αποκορύφωμα τη στάση του Ανδρέα Παπανδρέου τη δεκαετία του ’80 και τους εναγκαλισμούς με τον Γιασέρ Αραφάτ. Η μεταστροφή, που άρχισε τη δεκαετία του ’90 από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, με υπουργό Εξωτερικών τον Σαμαρά, και εισήλθε στη σημερινή ποιοτικά αναβαθμισμένη μορφή της από τον Γιώργο Παπανδρέου, επιτρέπει πλέον την οικοδόμηση μιας ουσιαστικής ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας, την οποία τα πολλά κοινά των δύο λαών, αλλά και η γεωγραφία, καθιστούν φυσική εξέλιξη. Μια συνεργασία που μπορεί να αναπτυχθεί από τον τουρισμό, την οικονομία και την ενέργεια, μέχρι και την άμυνα, χωρίς απαραίτητα να πληγούν οι παραδοσιακοί δεσμοί με τον αραβικό κόσμο, που μπορούν άλλωστε να αποδειχθούν χρήσιμοι για όλους, συμπεριλαμβανομένου και του Ισραήλ.
Ομως, ουσία και σκοπός αυτού του σημειώματος δεν είναι η ευπρόσδεκτη στρατηγική συνεργασία των δύο χωρών. Είναι η διαπίστωση ότι μεταξύ των τιμηθέντων διεθνώς για τη διάσωση Εβραίων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, περιλαμβάνονται 310 Ελληνες που με τον ηρωισμό τους τίμησαν και το δικό τους έθνος, επιτρέποντας στους απογόνους τους να δηλώνουν σήμερα ότι οι Ελληνες δεν είμαστε αυτοί που επιτίθενται απροκάλυπτα σε μετανάστες ούτε αυτοί που χαιρετούν ναζιστικά.
Οπως σε όλες τις χώρες, από την Αμερική μέχρι τη Ρωσία, υπάρχουν και στην Ελλάδα φαινόμενα αντισημιτισμού. Ομως, η Ελλάδα δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ο ρατσισμός και ο ακραίες συμπεριφορές των επικίνδυνων σκοταδιστών. Η Ελλάδα είναι οι ήρωες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που βοήθησαν Εβραίους. Είναι η Λέλα Καραγιάννη, ο Γιώργος και η Πολύμνια Θεοδωράκη. Είναι ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός και ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος.
