Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Υπάρχει μια αόρατη αλλά απτή «κόκκινη γραμμή» που χωρίζει τον Κόσμο, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια και
τις ΗΠΑ, σε ζώνες επιρροής. Και σήμερα, την εποχή της Παγκοσμιοποίησης.
Επί Ψυχρού Πολέμου η γραμμή αυτή ήταν ορατή, σαφής και απαραβίαστη.
Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, στην εποχή Πούτιν, αυτή η γραμμή εξακολουθεί να είναι ανελαστική και απαραβίαστη στις περιοχές που τυπικά ορίζονται από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που περιλαμβάνει, δηλαδή, την Ελλάδα, την Τουρκία, την Κύπρο. Το τι συμβαίνει αλλού δεν είναι τώρα το θέμα μας.
Όσοι είναι εντός αυτών των Οργανισμών μπορούν να συναλλάσσονται ελεύθερα με όσους βρίσκονται εκτός, εφόσον δεν παραβιάζουν την «κόκκινη γραμμή». Εκχυδαϊσμένα αυτό συνοψίζεται: ναι στα πορτοκάλια και στους τουρίστες, όχι στα αεροπλάνα και στους πυραύλους, έστω αμυντικούς. Εσχάτως, όχι και στους ενεργειακούς πόρους. Εννοείται ότι όσο πιο ισχυρή (και πιο αποφασισμένη) είναι μια χώρα τόσο η γραμμή αυτή γίνεται ελαστικότερη. Αντίστροφα, η Ρωσία έδωσε σκληρή και αιματηρή μάχη για να διευρύνει τα όρια της επιρροής της
στην άμεση περίμετρό της και το πέτυχε. Αλλά δεν είναι σε θέση να βάλει
πόδι, ούτε δάχτυλο, στις περιοχές που έχουν ορίσει ως δικές τους οι
Δυτικές Δυνάμεις, εν προκειμένω την Ελλάδα και την Κύπρο, χωρίς την
ανοχή τους.
Σ’ αυτές τις συνθήκες το υπόγειο αλλά διαρκές ερώτημα για τις σχέσεις της Αθήνας ή της Λευκωσίας με τη Μόσχα είναι:
Η Μόσχα έχει την πολιτική θέληση, την πρακτική δυνατότητα και το
οικονομικό/πολιτικό συμφέρον να αντιπαρατεθεί στις Δυτικές Δυνάμεις για
χάρη της Ελλάδας ή της Κύπρου, να τις προστατεύσει από την όποια επίθεσή
τους, άμεση ή μέσω τρίτων; Η απάντηση, ξερά-ξερά, είναι όχι. Όχι επειδή
η Ελλάδα/Κύπρος για να έχουν την πλήρη στήριξη της Ρωσίας θα όφειλαν να μεταπηδήσουν αναφανδόν στο δικό της στρατόπεδο,
ανατρέποντας την υφιστάμενη ισορροπία, με κίνδυνο παγκόσμια σύρραξη,
δεν υπάρχει το «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ». Όχι επειδή
είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η αξία της Ελλάδας/Κύπρου ισοσταθμίζει την
αξία της σχέσης Ρωσίας/Ευρώπης αλλά και ΗΠΑ. Όχι επειδή η Μόσχα και
να ήθελε δεν μπορεί να σηκώσει τέτοια σύγκρουση. Όχι τώρα. Προφανές
παράδειγμα η Συρία. Το αντίτιμο της αδυναμίας της Ρωσίας να στηρίξει με
όλα τα μέσα τον Άσαντ (αντίστοιχο της αδυναμίας του Δυτικού μπλοκ να στηρίξουν αναφανδόν τους αντιπάλους του) είναι ένας ατέλειωτος αιματηρός πόλεμος στη Συρία.
Με αυτό το σκεπτικό έγραφα σε προηγούμενο άρθρο μου στην ΙΣΚΡΑ (Κύπρος: το ρωσικό βήμα και η Συρία)
ότι η Ρωσία θα επιμείνει να λυθεί το σημερινό κυπριακό πρόβλημα σε
συνεργασία με την ΕΕ, όπως δήλωναν οι Ρώσοι επίσημοι. Εξηγούσα ότι αυτή τη στιγμή στόχος (των Δυτικών) είναι ο πλήρης εξοστρακισμός της Ρωσίας
από όλη την περιοχή της Μεσογείου, όπου υπάρχει πετρέλαιο/φυσικό αέριο.
Και ότι ο πρόεδρος Χριστόφιας είχε ήδη συμπράξει στη στρατηγική των
Δυτικών ανακαλώντας αποφάσεις του και αποκλείοντας τους Ρώσους από
έρευνες σε «οικόπεδα» για εξεύρεση υδρογονανθράκων. Η Ρωσία δεν έχει λόγους να ενοχλήσει το Βερολίνο/Βρυξέλλες χάριν της Κύπρου
που κινείται από τον Παπαδόπουλο στον ανανιστή Αναστασιάδη με το
ενδιάμεσο του, υποτίθεται κομμουνιστή, Χριστόφια, συμμέτοχου της Δυτικής
στρατηγικής.
Οι εραστές των ταξικών
αναλύσεων εκπλήσσουν με την απουσία εξηγήσεων μαρξιστικής υφής για τις
παλινδρομήσεις ενός λαού που έχει επιδείξει απίστευτη γενναιότητα,
πατριωτισμό, σύμπνοια, αλλά και μεταστροφές απροσδόκητες. Αντιφάσεις
μιας ισχυρής εθνικής αστικής τάξης σε συνδυασμό με την απουσία ηγεσίας
ενός πράγματι αριστερού κινήματος, όπως τουλάχιστον το καταλαβαίνουμε εν
Ελλάδι; Και ποιος θα τολμήσει να πει το παραμικρό εναντίον των Κυπρίων αφού όλοι τους άφησαν μόνους, έρμαια κουρσάρων και πειρατών;
Οι ταξικές αναλύσεις απουσιάζουν αλλά έτσι κι αλλιώς η μάχη δεν διεξάγεται αορίστως εναντίον του επαχθούς νεοφιλελευθερισμού αλλά είναι μάχη μεταξύ χωρών, Εθνών-Κρατών. Αυτά συγκρούονται και οι κυβερνήσεις τους αποφασίζουν, όχι οι Τάξεις.
Το πρόβλημα είναι ότι τώρα η κατάσταση στην Ευρώπη είναι άκρως οξυμένη, όπως αποκαλύπτουν οι διενέξεις εντός της κυρίαρχης ελίτ, από την αστυνομική έρευνα στο σπίτι (!) της Λαγκάρντ, διαδόχου του εξευτελισμένου Στρος Καν και την παραπομπή του Σαρκοζί ως ενόχου για το σκάνδαλο Μπετανκούρ. Ένοχοι οι αδιάφθοροι (!) κατήγοροί μας για σκάνδαλα εκατοντάδων εκατομμύριων ευρώ. Αυτοί, λοιπόν, σαν πεινασμένοι λύκοι, απαιτούν την πλήρη και απόλυτη υποταγή, θέλουν να πετύχουν τον πλήρη και απόλυτο εξανδραποδισμό όσων διαθέτουν τον ελάχιστο πλούτο, για να τον ληστέψουν. Γκάγκστερς τους αποκάλεσε ο Τσίπρας και του έφτασε λιγοστός χρόνος αρχηγίας και δυο- τρεις άμεσες διεθνείς επαφές για να το καταλάβει. Αλλά μ’ αυτούς, θέλουμε δεν θέλουμε, έχουμε να κάνουμε, εντός και εκτός.
Σάββατο 23 Μαρτίου 2013
