Πολιτική ίσον
η τέχνη της διαχείρισης των συμβόλων, είχε πει ο Μιτεράν, με τον
επίγονό του Ολάντ να την έχει αναγάγει στο επίπεδο μιας δύσκολης
χορογραφίας. Την προηγούμενη εβδομάδα ο πρόεδρος της Γαλλίας ανακοίνωσε
ένα πρόγραμμα επιδοτήσεων και κινήτρων ύψους 2 δισ. ευρώ για την
καταπολέμηση της ανεργίας, ένα πακέτο που επικρίθηκε ως προεκλογικό με
μόνο στόχο να αλλάξουν τα ποσοστά στις στατιστικές αντί μέτρων για
ουσιαστική επιστροφή στην ανάπτυξη που είναι αδύνατα σε εθνικό επίπεδο ή
διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων με απαγορευτικό κοινωνικό και
πολιτικό κόστος. Από το Νταβός ο πρωθυπουργός Βαλς ανακοίνωσε την
πρόθεση της σφαγής της πιο «ιερής αγελάδας» της γαλλικής Αριστεράς, της
εργάσιμης εβδομάδας των 35 ωρών, που καθιερώθηκε από τον Ζοσπέν το 1997
ως δείγμα γραφής υλοποίησης των προεκλογικών δεσμεύσεων για να
χρησιμεύσει επί της ουσίας ως παραβάν στην ελαστικοποίηση των εργασιακών
σχέσεων. Τότε η υιοθέτηση του 35ωρου είχε καλύψει την αποδοχή στη
Σύνοδο Κορυφής του Αμστερνταμ του «Συμφώνου Σταθερότητας», με τον Ζοσπέν
να προσθέτει τις λέξεις «και Ανάπτυξης» στον τίτλο του!Εκεί όμως που εξαντλείται η τεχνική της πιρουέτας, όλες οι λεπτές αποχρώσεις που μετά την Αναγέννηση κατέστησαν τη γαλλική γλώσσα εργαλείο της διπλωματίας, είναι ο νέος Κώδικας Εργασιακών Σχέσεων, το προσχέδιο του οποίου δόθηκε στη δημοσιότητα προχθές Δευτέρα. Στην εισαγωγή τονίζεται η προτεραιότητα που δίνεται στην αξιοπρέπεια και στον σεβασμό των μισθωτών και η ταυτόχρονη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αντιμετωπίσουν την ψηφιακή επανάσταση και την αναπότρεπτη παγκοσμιοποίηση των συναλλαγών.
Πώς μπορεί να αποτραπεί η περαιτέρω ενίσχυση της Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου και ταυτόχρονα να πεισθούν οι αγορές, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες ότι οι Ολάντ-Βαλς προχωρούν σε διαρθρωτικές αλλαγές-μεταρρυθμίσεις, με άλλα λόγια στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στον βωμό της ανταγωνιστικότητας, των ευρωπαϊκών δεσμεύσεων και των προκλήσεων της παγκοσμιοποίησης; Η πραγματικότητα είναι σκληρή, κάθε μέτρο που θίγει ή εμφανίζεται να θίγει κεκτημένα στο όνομα της Ευρώπης και της παγκοσμιοποίησης είναι ένα επιπλέον κίνητρο να πυκνώσουν οι γραμμές της Λεπέν, που με τη στρατηγική περιχαράκωσης στην εθνική κυριαρχία έχει μια απλή, απλουστευτική απάντηση που δημιουργεί έστω πρόσκαιρα ένα αίσθημα ασφάλειας.
Αθροιστικά, το «Δώσ' τα όλα» των επιδοτούμενων θέσεων εργασίας και η προσπάθεια ήπιας διολίσθησης στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων δυσαρεστούν όλες τις πλευρές: τους Γάλλους ψηφοφόρους, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και τις αγορές.
kapopoulos@pegasus.gr
