Σε Νοτιοανατολική Μεσόγειο (Κύπρο) η Τουρκία αδυνατεί να επηρεάσει στο βαθμό που θα ήθελε τις εξελίξεις σε ενεργειακά (γεώτρηση της κοινοπραξίας ExxonMobil – Qatar Petroleum στο τεμάχιο 10).
Σε Ιντλίμπ αδυνατεί να αντεπεξέλθει στα συμφωνηθέντα σε Σότσι Ρωσίας (Συμφωνία Πούτιν-Ερντογάν για ουδέτερη ζώνη στην Ιντλίμπ).Στην παρελκυστική της αυτή πολιτική αντιδρά το καθεστώς Ασαντ το οποίο διαβλέπει στην πολιτική της Τουρκίας (με τις ευλογίες της Ρωσίας) προσπάθεια πλήρους αποδυνάμωσης του.
Σε κατεχόμενες περιοχές της Συρίας (άξονα Τζαραμπλούς-Αζάζ) παρά τις προσπάθειες της, αδυνατεί να ελέγξει τις συγκρούσεις μεταξύ των συμμαχικών της παραστρατιωτικών ομάδων. Στην Αφρίν η προσπάθεια μετεξέλιξης της σε τουρκική επαρχία σκοντάφτει και στην αντίδραση των Κούρδων.
Υπάρχει επίσης το ανοικτό μέτωπο με τις ΗΠΑ (κυρώσεις σε Ιράν, ζήτημα S-400) το οποίο προκαλεί μια σειρά απο περιπλοκές-επιπλοκές στις σχέσεις Τουρκίας -ΗΠΑ.
Το Κουρδικό ζήτημα απο την δεκαετία του '90 συνιστά Πυλώνα της Αμερικανικής Εξωτερικής πολιτικής σε Μέση Ανατολή. Το PKK (μετά την εξουδετέρωση του ενοχλητικού για τους Αμερικανικούς σχεδιασμούς Αμπντουλλάχ Οτζαλάν) ουδέποτε έθεσε σε κίνδυνο πόσο δε να αμφισβητήσει τις πρόνοιες των ΗΠΑ .Καταδείχθηκε δε ως φερέγγυα δύναμη στον αγώνα κατα του Ισλαμικού κράτους σε αντιδιαστολή με το καθεστώς Μπαρζανί.Τα παράγωγα της οικονομικής κρίσης στην Τουρκία, η ετεροβαρής συμμαχία με το MHP οδηγούν το καθεστώς Ερντογάν στην δημιουργία νέων κρίσεων με σκοπό να ξεπερασθούν οι προηγούμενες. Μόνο που οι αντίπαλοι του καθεστώτος έχουν πλέον εδραιώσει τις θέσεις τους και μπορούν να χτυπούν την Τουρκία στην αχίλλειο πτέρνα της.Τα καντόνια Κομπάνι-Τζαζίρα δεν είναι Αφρίν
