Παρόμοιο σκηνικό και στη Γερμανία, όπου, παρά τη φθορά της δεύτερης μέσα σε λίγα χρόνια συγκυβέρνησης με τους Χριστιανοδημοκράτες, οι Σοσιαλδημοκράτες διατηρούν κοινωνικά ερείσματα που τους επιτρέπουν να λένε ότι είναι το κόμμα της εργατικής τάξης. Τους τελευταίους μήνες πληθαίνουν τα μηνύματα ότι το SPD είναι ανοιχτό σε μια ανατροπή συμμαχιών καθώς δεν απορρίπτει το σενάριο συγκυβέρνησης με τους Πράσινους και την Αριστερά (Die Linke), έναν συνασπισμό Κόκκινο - Πράσινο - Κόκκινο όπως αποκαλείται στην πολιτική αργκό της Γερμανίας.
Ακόμη και οι Σοσιαλιστές στη Γαλλία, στην παρακμή και στη δημοσκοπική βύθιση που τους οδήγησαν οι Ολάντ-Βαλς, διεκδικούν τις αναφορές στην αριστερή ταυτότητα και δεν μιλούν για κεντρώα μετάλλαξη...
Ολα τα παραπάνω δεν υπάρχουν στην Ιταλία. Στα τέλη του 1991 το ΙΚΚ μετατράπηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς και το 1996 σε συμμαχία με την κεντρώα πτέρυγα της Χριστιανοδημοκρατίας ανέλαβε τη διακυβέρνηση. Στη συνέχεια οι δύο εταίροι συγχωνεύθηκαν στο Δημοκρατικό Κόμμα και έτσι οι πρώην κομμουνιστές πριν προλάβουν να μεταλλαχθούν σε σοσιαλδημοκράτες χάθηκαν σε ένα άχρωμο και άοσμο κεντρώο στίγμα, με τελειωτικό πλήγμα την ανάδειξη Ρέντσι στην ηγεσία τον Φεβρουάριο του 2014.
Σε μεγάλο βαθμό ο Γκρίλο και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων καλύπτουν το κενό της αυτοακύρωσης της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Αριστεράς, της ισχυρότερης στη Δυτική Ευρώπη στην περίοδο 1945-1991. Ο επαναπροσδιορισμός του χώρου αυτού θα είναι παράγων σταθεροποίησης της Ιταλίας.
kapopoulos@pegasus.gr
