Του Ηλία Κουσκουβέλη
Η 20ή Ιουλίου είναι για μένα ημέρα σιωπής και κατανυκτικής περισυλλογής
ως προς την αποφράδα εκείνη ημέρα που πολλοί Κύπριοι και Ελλαδίτες
πολέμησαν και θυσιάστηκαν και πολλοί περισσότεροι έτρεξαν να
επιστρατευτούν, όχι για χατήρι της χούντας, αλλά γιατί ήθελαν να
υπερασπισθούν της ελευθερία και τη συνέχειά της.
Δεν είναι δύσκολο λοιπόν, απλά για λόγους βιωματικούς και κοσμοθεωρίας,
να ασπάζομαιι το «δεν ξεχνώ».
Δεν ξεχνώ το πραξικόπημα. Δεκατετράχρονος τότε, άκουγα αργά το βράδυ τα
γεγονότα από το ραδιόφωνο της χούντας των Αθηνών και είπα στην
οικογένειά μου ότι κάτι κακό προμηνύεται.
Δεν ξεχνώ την 20ή Ιουλίου 1974, ημέρα της ονομαστικής μου εορτής, ημέρα της εισβολής, ημέρα ήττας του Ελληνισμού και σκλαβιάς για ένα μεγάλο μέρος του νησιού. Δεν ξεχνώ εκείνους που πρόδωσαν, όπως και εκείνους που αδιαφόρησαν ασχολούμενοι την ώρα της ανάγκης με περιουσίες και καριέρες… Και φυσικά δεν ξεχνώ εκείνους που πέρασαν το ποτάμι της μάχης, εκείνους που μ’ ένα «αέρα» όρμησαν προς τον Αχέροντα, εκείνους που ακόμη τους ψάχνουμε ζωντανούς ή νεκρούς και, ακόμη περισσότερο, εκείνους που δέχτηκαν το βόλι κοιτώντας το κατάματα ή καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Δεν ξεχνώ ότι η εισβολή και κατοχή συνεχίζεται και δεν είναι απλά ένα «πρόβλημα». Και καλώ τους πολίτες να μη χρησιμοποιούν και να προτρέψουν αυτούς που γνωρίζουν να μη χρησιμοποιούν τον όρο «πρόβλημα». Πρέπει πάντα να μιλάμε για παράνομη εισβολή και κατοχή. Δεν ξεχνώ ότι μία δίκαιη λύση θα σήμανε την απομάκρυνση των εποίκων, αποκατάσταση των ζημιών, πλήρη πληροφόρηση για την τύχη των αγνοουμένων και, το αδύνατο, θα έφερνε πίσω εκείνους που διάλεξαν να κοιμηθούν εν τιμή. Και το λέω, για να γνωρίζουμε εμείς πρώτοι και μετά οι άλλοι, από ποιο σημείο ξεκινάμε όταν διαπραγματευόμαστε. Δεν ξεχνώ τη φυσική μου αίσθηση της Ιστορίας. Ιστορικά είναι εκείνα τα γεγονότα που οδήγησαν την ανθρωπότητα ή τα έθνη να αλλάξουν τη μοίρα τους. Και η «λύση» Ανάν ή η «λύση» που τώρα παζαρεύεται δεν είναι ούτε ιστορική, ούτε μοναδική, ούτε τελευταία. Εκτός και αν η επιδίωξη της κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και διατήρησης της μπότας του κατακτητή θεωρείται ιστορική.
Δεν ξεχνώ τη φυσική μου αίσθηση του χρόνου. Διότι, τίποτε δεν είναι τελικό στο αέναο του χρόνου γύρισμα. Η ιστορία, είτε γραμμική είτε κυκλική, εξελίσσεται επιβεβαιώνοντας το «τα πάντα ρεî» του Ηρακλείτου. Να θυμόμαστε πάντα ότι στη ζωή των λαών, των κρατών ή των πολιτισμών ο χρόνος είναι διαφορετικός και σαφώς δεν καταγράφεται με βάση τα δεδομένα της προσωπικής ζωής εκάστου ανθρωπίνου όντος! Η αντοχή στο χρόνο είναι το μυστικό για τη δικαίωση κάθε αγώνα για την ελευθερία! Ο Ηλίας Κουσκουβέλης είναι Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος – www.philenews.com
Πηγή: Δεν ξεχνώ! Το σύνθημα του 1974 που παραμένει και σήμερα ζωντανό και επίκαιρο http://mignatiou.com/2016/07/den-xechno-to-sinthima-tou-1974-pou-parameni-ke-simera-zontano-ke-epikero/
