Στα “επιχειρήματα” του τζούνιορ και προτού κάν τα διατυπώσει, αλλά ακριβώς επειδή τα συμμερίζονται πολλοί ομοϊδεάτες του- μη εξαιρουμένων και των Ακιντζί, Ταλάτ κλπ,-απάντησε ο γνωστός δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ στη στήλη του που φιλοξενείται σε μετάφραση στην εφημερίδα “Πολίτης”, στις 16 Μαΐου. “Φοβάσαι γιατί είσαι ένοχος”, ήταν ο εύστοχος τίτλος του κειμένου , κείμενο το οποίο δεν είναι πλέον, δυστυχώς, προσβάσιμο λόγω αλλαγών στην εφημερίδα- όπως και τα υπόλοιπα (μεταφρασμένα) ιστορικά πλέον κείμενα του Κύπριου δημοσιογράφου. Ο πολιτικός μύθος πως οι Έλληνες “έσφαζαν” τους Τούρκους από το 1963 μέχρι που τους “έσωσε” η Άγκυρα τον Ιούλιο του 1974- και ο οποίος δυστυχώς υιοθετήθηκε και από μεγάλο μέρος της πολιτικής ελίτ της Κύπρου με το κλισέ “εκάμαμεν τζιαί εμείς πολλά”,- είναι ακριβώς αυτό: ένας πολιτικός μύθος.
Όπως όλοι οι μύθοι εξυπηρετούν σκοπιμότητες, έτσι και ο συγκεκριμένος χρησιμοποιείται από Τούρκους της κοπής του τζούνιορ, για να συνεχίζουν να κατακρατούν τα κλεμμένα της κατοχής- που ξεπερνούν κατά πολύ τα 100 δις ευρώ. Επιπλέον ο μύθος δίνει “άλλοθι” στους δικούς μας “πλατφορμιστές”, “προσεγγιστές”, “επαναπροσεγγιστές” και τα λοιπά μπουμπούκια του μπαξέ, που έχουν “σωματοποιήσει” την Τουρκική/Οσμανλική “ιστορική” θεώρηση για τα πράγματα, γενικά, και που στην περίπτωση της Κύπρου έχουν ελληνοποίηση την Τουρκική/ντεκτασική προπαγάνδα.
Ετεροχρονισμένα, ο Λεβέντ λέει στον Ντενκτάς τζούνιορ και στον κάθε σφετεριστή που καλοπερνά και τρώει από τα κλεμμένα του 1974, πως “φοβάται” διότι είναι κλέφτης και καταχραστής ξένης περιουσίας και όχι ότι φοβάται” πως θα έλθουν οι Έλληνες να του ξανακάνουν “τα ίδια”. Θέλει δηλαδή ο Ντενκτάς και το σινάφι, του εγγυητή για τα κλεμμένα- θέλει να έχει κάποιο “φουσκωτό εγγυητή” δίπλα του με ένα ρόπαλο , ακριβώς όπως και με τους σημερινούς μαφιόζους “προστάτες”- να τον προσέχει και να τον προστατεύει από τον πολίτη που θα έρθει να του ζητήσει τον λόγο και να του πεί πως αυτά που νέμεται δεν είναι δικά του, δεν του ανήκουν και πως πρέπει να τα επιστρέψει. Και με τον τρόπο αυτό και χωρίς να το γνωρίζει καν, ο πολίτης θα παραπέμπει τους σφετεριστές και τον κάθε πολιτικό αλήτη που νομίζει πως “η ισχύς είναι το μέτρο”, σε μια μεγάλη και διαχρονική Μακιαβελική αλήθεια: πως ο άνθρωπος μπορεί να συγχωρέσει τον δολοφόνο του πατέρα του, όχι όμως τον σφετεριστή της περιουσίας του. Έχω και στο παρελθόν σχολιάσει μέσα από τη στήλη αλλά και αλλού με τον πολιτικό μύθο “εκάμαμεν τζιαί εμείς πολλά”. Και κατά το μύθο- επειδή “εκάμαμεν τζιαί εμείς πολλά”, – πρέπει σήμερα, και για να έχουμε όχι κάν ειρήνη αλλά μια “τουρκική ειρήνη”, εσαεί, πρέπει να πέσουμε όλοι μπρούμυτα, δηλ. η καταπληκτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού- το 80% του πληθυσμού- ώστε ο κάθε Ντενκτάς να απολαμβάνει τα κλεμμένα του 1974. Το πως, πέραν των κλεμμένων του 1974 οι Τούρκοι -το 18% του πληθυσμού- ελέγχουν γύρω στα 37% των εδαφών της Κ.Δ. (όχι της Κύπρου, διότι εδώ διεκδικούν και οι Εγγλέζοι) είναι ευρέως γνωστό. Το ότι οι Τούρκοι ελέγχουν και το 55% των κυπριακών ακτών, πόσοι από εμάς το γνωρίζουν; Σήμερα η ακτογραμμή είναι η πιό σημαντική πηγή παραγωγής πλούτου στην Κύπρο. Ήταν οι αμερικανοί που το 2003 έκαναν την αποκάλυψη αυτή αναφορικά με την ακτογραμμή. (Αλήθεια πού ήταν τότε η κυβέρνηση και πού είναι η σημερινή και ποιά είναι η θέση της στο μείζον αυτό ζήτημα, που έχει επαναφέρει στην επικαιρότητα η ερευνήτρια Φανούλλα Αργυρού με αδιάσειστα στοιχεία από το Βρεττανικό Υπουργείο Άμυνας; Του το έχει πει κανείς το εντιμότατου αλλά και “πολυμήχανου” κύριου Άιντα;). Τότε, το 2003, ο Ντενκτάς , σίνιορ “κλωτσούσε” γενικά, κάτι που “ενόχλησε” την Ουάσινγκτον που προχώρησε σε αυτή την αποκάλυψη για να του δείξει πόσο “άπληστος” ήταν. Και ο Ντενκτάς έγινε “τούρκος” από το θυμό του. Βέβαια το 2003 το “πολιτικό καντήλι” του Ντενκτάς είχε ήδη σβήσει. Ο μακαρίτης αμερικανός διπλωμάτης Thomas Weston, συντονιστής για το κυπριακό στο Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών, έλεγε σε Κύπριους διπλωμάτες στην αμερικανική πρωτεύουσα να σταματήσουν να ασχολούνται (“to worry about Ντεκτάς”) με τον Ντενκτάς. “Tον Ντενκτάς θα τον κανονίσουμε εμείς” , τους έλεγε. (“We shall take care of Denktash”). Και το έπραξαν. Είχε δίκιο ο Ντενκτάς όταν φώναζε πως τον ανέτρεψαν οι αμερικάνοι, με καμιά σαρανταριά εκ. δολάρια που ξόδεψαν τότε, στα κατεχόμενα, χρηματοδοτώντας ένα “ήπιο πραξικόπημα” (“soft coup”) στα πρότυπα των γνωστών μεταψυχροπολεμικών “επαναστάσεων των χρωμάτων” (“colour revolutions”). Και όπως το έκαναν με τον Ντενκτάς, τότε, μπορούν να το κάνουν και με άλλους, σήμερα, στην περιοχή. Τον Ερντογάν, για παράδειγμα, τον περιμένουν στη γωνία.
Τώρα ως προς την αφήγηση του Ντενκτάς τζούνιορ και, ειδικά αυτού, θέλω να του θυμίσω τί έλεγε ο πατέρας του δημόσια στις 16 Ιουλίου, την επόμενη δηλαδή του προδοτικού πραξικοπήματος. Είπε πως το πραξικόπημα είναι “εσωτερική υπόθεση” των Ελληνοκυπρίων και δεν αφορά ποσώς τους Τουρκοκύπριους. Η δήλωση του πατέρα του Σερντάρ είναι καταγραμμένη και δημοσιευμένη. Κατέχω πιστό αντίγραφο και την πηγή. Ο Ραούφ Ντενκτάς δεν είχε καμία έγνοια για την ασφάλειά του το 1974 και πως θα του συνέβαιναν “τα ίδια”. Ο Ραούφ γνώριζε ακριβώς το ποιόν της ΕΟΚΑ Β και τί ακριβώς επιχειρούσαν τα παλικάρια της φακής, σε συνεννόηση με τον δικτατορίσκο “τενεκκέ” (“tin pot dictator”) της Αθήνας: ήθελαν πραγμάτωση του “ονείρου τους”, αυτού της “διπλής ένωσης- double enosis” όπως τους την επεξεργάσθηκαν το δίδυμο Μπώλ-Άτσεσον το 1964.
Γενικότερα, ο Ντενκτάς γνώριζε πως από τα τέλη του 1967 μέχρι και και στις 16 Ιουλίου – και όπως απέδειξαν και τα πράγματα μέχρι και τη μέρα της εισβολής στις 20 Ιουλίου – δεν υπήρξε κανένα επεισόδιο διακοινοτικής βίας στην Κύπρο. Ο ίδιος είχε συλληφθεί το 1967 και αφέθηκε ελεύθερος. Και στις αρχές του 1968 άρχισαν οι ενδοκυπριακές συνομιλίες. Ο Ντενκτάς συνελήφθη όταν προσπάθησε να εισέλθει μυστικά και παράνομα στην Κύπρο, δια θαλάσσης, από την Τουρκία. Είχε διαφύγει το 1964 με Τουρκικό πολεμικό πλοίο, μετά την αποτυχημένη απόπειρα του και των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας -της Τουρκικής έκδοσης της Gladio- να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία προκαλώντας την αιματοχυσία του 1963-64. Αν η σημερινή “αφήγηση” του γιού του Ντενκτάς περι “τα ίδια” ίσχυε, τότε ο πατέρας του- αυτός και αν ήταν τρομοκράτης αφού παραδέχθηκε δημόσια πως το 1958 οργάνωσε την τοποθέτηση βόμβας στο τουρκικό προξενείο στη τουρκική συνοικία της Λευκωσίας και κατηγόρησε τους Έλληνες, προκαλώντας αιματηρά επεισόδια- δεν θα ζούσε σήμερα.
Άλλο όμως η “αφήγηση” του κάθε ανιστόρητου και σφετεριστή και άλλο η ιστορία και τα αδιάψευστα καταγραμμένα γεγονότα. Πάντοτε και με αφορμή “αφηγήσεις” τύπου τζούνιορ, που αφθονούν στις μεταμοντέρνες αφηγήσεις της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας- και που θεληματικά και εσκεμμένα αγνοούν το φασιστικό υπόβαθρο του τουρκισμού/κεμαλισμού- παραπέμπω στο έργο του Richard A. Patrick, “Political Geography and the Cyprus Conflict, 1963-1971”, (University of Waterloo, 1976.) Το έργο αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ο συγγραφέας του υπηρέτησε με το καναδικό ειρηνευτικό απόσπασμα από την αρχή της κρίσης, πήγε πίσω στον Καναδά, και εκπόνησε διδακτορική έρευνα βασισμένη σε πρωτογενή έρευνα πεδίου από την Κύπρο. Η μελέτη του είναι από μη φιλική ως εχθρική για τους Έλληνες και εκδόθηκε από το πανεπιστήμιο μετά που έφυγε από τη ζωή λόγω ασθένειας. Ας μελετήσουν το έργο του Patrick όλοι αυτοί του “εκάμαμεν τζιαι εμείς πολλά”, οι οποίοι με κάθε ευκαιρία βγάζουν τη γλώσσα τους περίπατο και φορτώνουν “όλες” τις αμαρτίες, αλλά και τις “εικαζόμενες”, στις πλάτες των Ελλήνων διότι αλλιώς θα καταρεύσουν οι πολιτικοί τους μύθοι και τα ιδεοληπτικά τους κατασκεύασματα -οι “αφηγήσεις” τους. Θα μάθουν και θα εκπλαγούν, π.χ., πόσοι αθώοι Τουρκοκύπριοι εκτελέσθηκαν μεταξύ 1963-67. Τον Σεντάρ Ντεκτάς δεν τον απειλεί κανείς και το γνωρίζει. Αν “φοβάται” έιναι επειδή, όπως του τα λέει ο Λεβέντ, είναι ένοχος. Θέλει εγγυητή για τα κλεμμένα του – μεταξύ άλλων και για την κλεμμένη βίλα του πατέρα του που “κληρονόμησε”- και όχι για την ασφάλειά του. WWW.PHILENEWS.COM -MIGNATIOU-COM
