Η Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη πάσχει από
δύσπνοια, κρίση ταυτότητας, με τον ρόλο της ως δύναμης εξουσίας να μην
είναι πλέον δεδομένος. Στην Αυστρία ο Φάιμαν παραιτήθηκε προχθές
αναλαμβάνοντας το κόστος της ταπεινωτικής ήττας του Σοσιαλδημοκρατικού
Κόμματος, ο υποψήφιος του οποίου στον πρώτο γύρο της προεδρικής εκλογής
συγκέντρωσε ποσοστό 10%! Στη Γερμανία ο αντικαγκελάριος Γκάμπριελ, σε
κατάσταση πανικού, προσπαθεί να βρει διαχωριστικές γραμμές και όρους
κυβερνητικής συνεργασίας που να διαφοροποιούν το SPD από τη
Χριστιανοδημοκρατία.
Την ίδια στιγμή, στη Βάδη - Βυρτεμβέργη οι Πράσινοι και οι Χριστιανοδημοκράτες συμφώνησαν προχθές Δευτέρα να συγκυβερνήσουν, μια εξέλιξη που ήδη καταγράφεται ως πρόβα τζενεράλε μιας συγκυβέρνησης των δύο κομμάτων σε εθνικό επίπεδο μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2017. Στην Ισπανία οι Σοσιαλιστές του PSOE, που γνωρίζουν ότι η συνεργασία τους με το Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι και τους φιλελεύθερους Ciudadanos είναι συνώνυμη με πολιτική αυτοκτονία, σύρονται μοιραίοι και άβουλοι σε μια συνεργασία με τους Podemos, τους οποίους μέχρι και σήμερα απαξιώνουν ως ερασιτέχνες στην καλύτερη περίπτωση και τυχοδιώκτες στη χειρότερη.
Τον Ιούλιο του 1914 το SPD σε μια ιστορική συνεδρίαση του Ράιχσταγκ ψήφισε τις πολεμικές πιστώσεις υπό τα εκκωφαντικά χειροκροτήματα της Δεξιάς, αντί να καλέσει σε γενική απεργία κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου όπως είχε αποφασίσει η Δεύτερη Διεθνής, με τον Μπέμπελ να σχολιάζει «όταν με χειροκροτά ο ταξικός εχθρός αναρωτιέμαι ποια βλακεία έχω κάνει»! Ιδια μοιραία στάση «ιδανικού αυτόχειρα» επέδειξε το SPD στην αρχή της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008, όταν προκάτοχος του Σόιμπλε στο υπουργείο Οικονομικών ήταν ο σοσιαλδημοκράτης Στάινμπρουκ, ο οποίος ταυτίστηκε αμαχητί με τη γραμμή της Μέρκελ για εθνική περιχαράκωση και άρνηση ευρωπαϊκής αλληλεγγύης με το εξωπραγματικό επιχείρημα ότι η κρίση αφορά τις ΗΠΑ και όχι τη Γηραιά Ηπειρο.
Με κύριο υπεύθυνο το SPD και με συνένοχους τους Γάλλους Σοσιαλιστές η Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ έπαψε να έχει διακριτή ταυτότητα και λόγο ύπαρξης σε ένα νέο τοπίο: από τη μια η μόνιμη λιτότητα του Σόιμπλε με τους «κόφτες» και τις αυτόματες κυρώσεις και από την άλλη η από τη λαϊκιστική Δεξιά και ακροδεξιά αμφισβήτηση της περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής με όραμα την απόδραση στην εθνική περιχαράκωση και την αναδίπλωση στην ταυτότητα. Αν ο Σρέντερ πριν από είκοσι χρόνια ονειρευόταν τη μετάλλαξη του SPD σε νέο Κέντρο, τη θέση από ό,τι δείχνουν οι εξελίξεις στη Βάδη-Βυρτεμβέργη την καταλαμβάνουν οι Πράσινοι.
kapopoulos@pegasus.gr
Την ίδια στιγμή, στη Βάδη - Βυρτεμβέργη οι Πράσινοι και οι Χριστιανοδημοκράτες συμφώνησαν προχθές Δευτέρα να συγκυβερνήσουν, μια εξέλιξη που ήδη καταγράφεται ως πρόβα τζενεράλε μιας συγκυβέρνησης των δύο κομμάτων σε εθνικό επίπεδο μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2017. Στην Ισπανία οι Σοσιαλιστές του PSOE, που γνωρίζουν ότι η συνεργασία τους με το Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι και τους φιλελεύθερους Ciudadanos είναι συνώνυμη με πολιτική αυτοκτονία, σύρονται μοιραίοι και άβουλοι σε μια συνεργασία με τους Podemos, τους οποίους μέχρι και σήμερα απαξιώνουν ως ερασιτέχνες στην καλύτερη περίπτωση και τυχοδιώκτες στη χειρότερη.
Τον Ιούλιο του 1914 το SPD σε μια ιστορική συνεδρίαση του Ράιχσταγκ ψήφισε τις πολεμικές πιστώσεις υπό τα εκκωφαντικά χειροκροτήματα της Δεξιάς, αντί να καλέσει σε γενική απεργία κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου όπως είχε αποφασίσει η Δεύτερη Διεθνής, με τον Μπέμπελ να σχολιάζει «όταν με χειροκροτά ο ταξικός εχθρός αναρωτιέμαι ποια βλακεία έχω κάνει»! Ιδια μοιραία στάση «ιδανικού αυτόχειρα» επέδειξε το SPD στην αρχή της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008, όταν προκάτοχος του Σόιμπλε στο υπουργείο Οικονομικών ήταν ο σοσιαλδημοκράτης Στάινμπρουκ, ο οποίος ταυτίστηκε αμαχητί με τη γραμμή της Μέρκελ για εθνική περιχαράκωση και άρνηση ευρωπαϊκής αλληλεγγύης με το εξωπραγματικό επιχείρημα ότι η κρίση αφορά τις ΗΠΑ και όχι τη Γηραιά Ηπειρο.
Με κύριο υπεύθυνο το SPD και με συνένοχους τους Γάλλους Σοσιαλιστές η Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ έπαψε να έχει διακριτή ταυτότητα και λόγο ύπαρξης σε ένα νέο τοπίο: από τη μια η μόνιμη λιτότητα του Σόιμπλε με τους «κόφτες» και τις αυτόματες κυρώσεις και από την άλλη η από τη λαϊκιστική Δεξιά και ακροδεξιά αμφισβήτηση της περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής με όραμα την απόδραση στην εθνική περιχαράκωση και την αναδίπλωση στην ταυτότητα. Αν ο Σρέντερ πριν από είκοσι χρόνια ονειρευόταν τη μετάλλαξη του SPD σε νέο Κέντρο, τη θέση από ό,τι δείχνουν οι εξελίξεις στη Βάδη-Βυρτεμβέργη την καταλαμβάνουν οι Πράσινοι.
kapopoulos@pegasus.gr
