Στην πολιτική ορολογία της Γαλλίας, καθώς οι
εκλογές διεξάγονται σε δύο γύρους υπάρχει από τη δεκαετία του '30 ο όρος
«τρίτος γύρος» που αναφέρεται στις κοινωνικές κινητοποιήσεις και την
εμβέλειά τους στις πολιτικές ισορροπίες. Είναι πολύ νωρίς για να
διακρίνουμε αν οι καθιστικές διαμαρτυρίες για τρεις συνεχείς νύχτες στην
πλατεία Republique είναι μεμονωμένο επεισόδιο ή αν έχουν τη δυναμική
μιας ευρύτερης διαμαρτυρίας, με αφορμή το νομοσχέδιο των Ολάντ-Βαλς για
ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.Η εξέλιξη των «Ολονυκτιών», όπως ονομάζονται οι καθιστικές διαμαρτυρίες, αν δηλαδή θα ξεθυμάνουν ή θα κλιμακωθούν θα είναι ενδεικτική για τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων στη γαλλική κοινωνία. Οταν τον Οκτώβριο του 1995 οι Σιράκ-Ζιπέ (αντίστοιχα πρόεδρος και πρωθυπουργός) ανακοίνωσαν πακέτο περικοπών και ελαστικοποίησης της εργασίας, διαψεύδοντας τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους, η Γαλλία με πρωτοβουλία των συνδικάτων παρέλυσε από τρίμηνο απεργιακό κύμα και κλείδωσε η ήττα της Δεξιάς στις πρόωρες εκλογές της άνοιξης του 1997 όπου νίκησαν οι Σοσιαλιστές και οι σύμμαχοί τους στην Αριστερά με επικεφαλής τον Ζοσπέν. Σήμερα η συγκυρία είναι εξαιρετικά πιο δυσμενής, καθώς στη συνείδηση ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας έχουν απαξιωθεί και η πολιτική και η συνδικαλιστική ηγεσία της χώρας, με τους απογοητευμένους ή να απέχουν ή να δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν τη Λεπέν και το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο.
Τον Απρίλιο του 1968 η «Monde» δημοσίευσε σε τρεις πρωτοσέλιδες συνέχειες ανάλυση του αρχισυντάκτη της με τον τίτλο «Η Γαλλία βαριέται», όπου διαπίστωνε το τέλος των μαζικών κοινωνικών κινητοποιήσεων, είτε κομματικά χειραγωγημένων είτε αυθόρμητων. Λίγες εβδομάδες μετά, οι διαμαρτυρίες των φοιτητών του Πανεπιστημίου της Ναντέρ που διεκδικούσαν το δικαίωμα επισκέψεων στις φοιτητικές εστίες θηλέων ήταν το προσάναμμα της εξέγερσης του Μάη του '68.
Προσφέρεται η βαθιά πολιτικοποιημένη Γαλλία για εναλλακτικά κινήματα που να έχουν δυναμική μετεξέλιξης σε παράγοντα επηρεασμού των πολιτικών εξελίξεων; Εχει η γαλλική κοινωνία αποδεχθεί ότι ο δεύτερος γύρος της προεδρικής εκλογής την άνοιξη του 2017 θα είναι μια μονομαχία της σκληρής Δεξιάς του Σαρκοζί με την άκρα και λαϊκιστική Δεξιά της Λεπέν, με τον Ολάντ να έχει αποκλεισθεί από τον πρώτο γύρο; Εχει αποδεχθεί μια μονοθεματική προεκλογική εκστρατεία με το ερώτημα της έντασης των μέτρων ασφαλείας στο όνομα της τρομοκρατικής απειλής;
Τέλος, το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι αν η απαξίωση της κομματικής πολιτικής συμπαρασύρει ή αντίθετα απελευθερώνει και χειραφετεί τις αυθόρμητες κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες.
kapopoulos@pegasus.gr
