Πριν από
δέκα μέρες, ο Ολάντ και το Σοσιαλιστικό Κόμμα πρόβαλλαν να έχουν
προεξοφλήσει μια ταπεινωτική ήττα, με την προεδρική εκλογή της άνοιξης
του 2017 να είναι στον δεύτερο γύρο μια μονομαχία της σκληρής Δεξιάς του
Σαρκοζί και της ακροδεξιάς της Λεπέν.Σήμερα ο
Ολάντ μοιάζει να κερδίζει σε χρόνο μηδέν την αντεπίθεση: Στο εσωτερικό
εξάντλησε τη ρητορική της κατασταλτικής αυστηρότητας και της κατάστασης
έκτακτης ανάγκης και τώρα στις συναντήσεις του με τον Πούτιν και τον
Ομπάμα εμφανίζεται να πρωταγωνιστεί στη συγκρότηση συμμαχίας που θα
εξαλείψει το Ισλαμικό Κράτος.Προσθέστε στα παραπάνω και την στο όνομα του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας απόδραση της Γαλλίας από τη δημοσιονομική πειθαρχία του Συμφώνου Σταθερότητας και έχετε μπροστά σας ένα νέο τοπίο για την άνοιξη του 2017: Ολάντ εναντίον Λεπέν με βέβαιο νικητή τον πρώτο. Αν δεν συμβεί κάποιο απρόοπτο, κάποιο ατύχημα, ο Ολάντ έχει τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια και των δύο αντιπάλων του σε όλα τα επίπεδα, με την όποια αντεπίθεσή τους να κινδυνεύει να καταγραφεί ως μικροπολιτική μιζέρια που απειλεί την εθνική ενότητα.
Η επερχόμενη εξάλειψη του χαλιφάτου θα είναι σε επίπεδο επικοινωνίας μια υπερπαραγωγή ανάλογη, αν όχι ανώτερη της Καταιγίδας της Ερήμου της άνοιξης του 1991, και έτσι νέα πλήγματα τρομοκρατών μοναχικών λύκων των προαστίων ή πυρήνων με χαλαρή σχέση τύπου «franchise του τρόμου» με τους τζιχαντιστές θα είναι επικοινωνιακά-εκλογικά διαχειρίσιμα. Ετσι επιβεβαιώνεται ότι το «ποτέ μην πεις ποτέ» δεν είναι μόνο τίτλος ταινίας με πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Μποντ, αλλά άγραφος κανόνας της πολιτικής στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Στα τέλη του Μεσοπολέμου, η προσωποποίηση της αποτυχίας ήταν ένας πολιτικός από οικογένεια, με τίτλους, οικόσημα και τεράστια περιουσία, που αφού είχε αποτύχει να μπει στα καλά πανεπιστήμια της πατρίδας του, αφού δεν μπήκε στη Σχολή Ευελπίδων της χώρας του και αφού απέτυχε να γίνει δημοσιογράφος, άρχισε πολιτική καριέρα που ήταν μια διαδρομή καταστροφής σε κάθε υπουργείο: στρατιωτική ήττα και γενικευμένη κοινωνική εξέγερση συν την αφερεγγυότητα της συχνής αλλαγής κομματικής ένταξης.
Και ξαφνικά, την άνοιξη του 1940, ο αποτυχημένος Ουίνστον Τσόρτσιλ εκλέγεται πρωθυπουργός στη θέση του Τσάμπερλεν την πιο δύσκολη ώρα του πολέμου για τη Βρετανική Αυτοκρατορία, παύει να είναι η προσωποποίηση της πολιτικής χρεοκοπίας, για να γίνει ο πατέρας της νίκης πέντε χρόνια αργότερα.
kapopoulos@pegasus.gr
