Μετά την
απορρόφηση της Ανατολικής Γερμανίας από τη Δυτική τον Οκτώβριο του
1990, ο φόβος και η καχυποψία για το ηγεμονικό βάρος μιας ενιαίας
Γερμανίας υποχώρησε, παρέμεινε προνόμιο αναλυτών και διπλωματών. Στη
συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης στην ΕΕ η δημοκρατία του
Βερολίνου προέβαλλε σαν μια ήρεμη δύναμη, που παρά την εθνική ενοποίηση
εξακολουθούσε να επενδύει πιο ανεπιφύλακτα από οποιαδήποτε άλλη χώρα
στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.Με τον ίδιο τρόπο που
ο καγκελάριος Μπίσμαρκ μετά την πρώτη ενοποίηση του 1871 κατέστησε τη
Γερμανία κέντρο ισορροπιών και εγγυητή της σταθερότητας στην Ευρώπη
μέχρι την αποπομπή του από την καγκελαρία στις αρχές της δεκαετίας του
1890, η Γερμανία των Κολ και Σρέντερ έμοιαζε να διαψεύδει τη διαδεδομένη
παραδοχή ότι οι νόμοι της γεωγραφίας και της γεωπολιτικής καθιστούν εξ
ορισμού την ενιαία Γερμανία παράγοντα αστάθειας κα αβεβαιότητας. Μέχρι που ήρθε η παγκόσμια οικονομική κρίση τον Σεπτέμβριο του 2008, που προκάλεσε την «άρνηση της πραγματικότητας» ως κλινικό σύμπτωμα όπως περιγράφεται στα πανεπιστημιακά συγγράμματα της Ψυχιατρικής. Η κρίση αφορά τις ΗΠΑ έλεγε η Μέρκελ και στη συνέχεια αφορούσε μία χώρα που μπήκε στην Ευρωζώνη ως λαθρεπιβάτης, την Ελλάδα, και τέλος κατά παραχώρηση τον οκνηρό και διεφθαρμένο Νότο της Ευρωζώνης, που δεν έχει το θάρρος να κάνει τις οδυνηρές μεταρρυθμίσεις σαν αυτές που ο Σρέντερ επέβαλε στη χώρα του...
Τα χρόνια κύλησαν και η Γερμανία έκανε ό,τι μπορούσε για να ξυπνήσει τα αντιγερμανικά στερεότυπα του παρελθόντος: από τα χυδαία εξώφυλλα του Focus μέχρι τη δυσφορία Σόιμπλε για τη βραδύτητα με την όποια η Εθνοσυνέλευση στη Γαλλία εγκρίνει μεταρρυθμίσεις! Σήμερα χάρη στους χειρισμούς της Μέρκελ στο προσφυγικό - μεταναστευτικό, η Γερμανία ξανακερδίζει ευρωπαϊκό ηγετικό προβάδισμα, μια νέα πραγματικότητα που αν αξιοποιηθεί ως ευκαιρία για να διευκολύνει ρεαλιστική διόρθωση της πορείας στην κρίση της Ευρωζώνης, θα είναι στην κυριολεξία μια δεύτερη ευκαιρία για τη στερέωση μιας ειρηνικής αποδεκτής και επιθυμητής από όλους πρωτοκαθεδρίας του Βερολίνου στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.
Η Μέρκελ έσπασε το ταμπού της αμοιβαιοποίησης του κινδύνου ως προς την υποδοχή και την ένταξη - αφομοίωση των προσφύγων. Θα ήταν παράδοξο να μην υπάρξει μια αποδόμηση του μύθου ενός Νότου που ζει με επιδοτήσεις και δάνεια τα οποία πληρώνουν κατά κύριο λόγο οι φορολογούμενοι πολίτες. Η Μέρκελ συγκρούεται μετωπικά με το ρατσιστικό νεοναζιστικό PEGIDA, άρα μπορεί να κάνει το ίδιο με την ευρωσκεπτικιστική Εναλλακτική για τη Γερμανία.
kapopoulos@pegasus.gr
