Του Κώστα ΒενιζέλουΓιά δεύτερη φορά μέσα σε πέντε μήνες οι πολίτες στην Ελλάδα τοποθετούνται έναντι των πολιτικών της λιτότητας και του διευθυντηρίου της Ε.Ε. Τον Ιανουάριο απορρίπτοντας τις πολιτικές αυτές και αναζητώντας μια εναλλακτική βιώσιμη πορεία, έχουν εκλέξει τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία της χώρας.
Την περασμένη Κυριακή, σε δημοψήφισμα, απέρριψαν το τελεσίγραφο των θεσμών για αποδοχή μιας πρότασης που εξαιρούσε το θέμα του χρέους, ήταν προδήλως υφεσιακή και συντηρούσε τη φτώχεια, την ανεργία. Οι εξελίξεις των επόμενων ημερών θα δείξουν κατά πόσο το διευθυντήριο της Ε.Ε. σέβεται τη βούληση των Ευρωπαίων πολιτών ή θα επαναβεβαιωθούν οι λογικές που επιμένουν δογματικά να μετατρέπουν χώρες σε αποικίες χρέους. Θα διαφανεί εάν εξακολουθεί να θεωρείται η αλληλεγγύη συνώνυμη λέξη με την υποταγή, όπως την έχουν συμπεριλάβει στα ερμηνευτικά τους λεξικά Μέρκελ, Σόιμπλε και υπόλοιπο διευθυντήριο.
Ο Αλέξης Τσίπρας έπεισε, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, τους πολίτες για τις προθέσεις του, έδειξε δείγματα γραφής και διέψευσε τις προσδοκίες του παλαιοκομματικού συστήματος περί αριστερής παρένθεσης. Έδωσε μια μάχη έχοντας απέναντι του το ευρωπαϊκό ιερατείο και τους κολαούζους του, το σύνολο των ξένων και ντόπιων ΜΜΕ και έχοντας κλειστές τις τράπεζες. Κέρδισε τη μάχη μέσα σε μια αβεβαιότητα κατά πόσο θα ανοίξουν σύντομα οι τράπεζες και με την προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ να παράγει «ειδήσεις» για «κούρεμα» καταθέσεων, μέχρι και πλήρη κατάρρευση της χώρας.
Το δίλημμα της εξαπάτησης «ευρώ ή δραχμή», που κυριάρχησε πανευρωπαϊκά πριν το δημοψήφισμα, δεν ακούστηκε μετά το κλείσιμο των καλπών. Τυχαίο; Ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε το φόβο που προκαλούσαν οι ίδιοι κύκλοι εντός και εκτός Ελλάδος. Το φόβο πρωτίστως τον κέρδισαν οι Έλληνες πολίτες και επιβεβαίωσαν πως δεν θέλουν να είναι άποικοι. Είχαν άλλωστε να επιλέξουν μεταξύ του Τσίπρα και του παλαιοκομματικού συστήματος, που συνιστούσε τον φορέα της οικονομικής καταστροφής της χώρας. Είχαν να επιλέξουν μεταξύ μιας συνταγής παρατεταμένης ύφεσης και λιτότητας και μιας ελπίδας για «να αλλάξει κάτι». Άκουγε για μέρες την Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τον ανεξήγητο Ντάισεμπλουμ, τον Σούλτς να «θέλουν το καλό τους» και ανατρίχιαζαν. Η επιλογή του «όχι» ήταν τελικά μονόδρομος.
Με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα και με στόχο μια βιώσιμη συμφωνία με τους εταίρους, είναι σαφές πως στην Ελλάδα έκλεισε με το δημοψήφισμα ένας νέος κύκλος της μεταπολίτευσης. Υπάρχει η ανάγκη για νέα αντίληψη στην πολιτική και τη διαχείριση. Η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα, που ενδεχομένως να δυσκολευθεί να τα ξεπεράσει, όμως οι πολίτες έχουν διαμηνύσει πως ευνοούν τις αναμετρήσεις, τη σκληρή διαπραγμάτευση παρά τις πολιτικές προσαρμοστικότητας προς τις υποδείξεις.
Συμφωνία θα υπάρξει καθώς ήδη έχουν αρχίσει οι διεργασίες. Οι θεσμοί και το διευθυντήριο έχουν αντιληφθεί πως δεν μπορούν να ανατρέψουν την ελληνική κυβέρνηση, που ήταν βασικά ο στόχος τους, για «να παραδειγματιστούν όσοι λαοί έχουν εκλογές μπροστά τους». Υπάρχει δυνατότητα για μια συμφωνία win-win, φτάνει το διευθυντήριο να μην κινηθεί εκδικητικά και αποφασίσει να εγκαταλείψει τις αγκυλώσεις του.
