Η κρίση και οι άνθρωποι...

Την «τιμητική» του είχε στον Τύπο χθες ο Υπουργός Εξωτερικών, κ. Νίκος Κοτζιάς. Εθνικιστή τον ανέβαζε η «Εφημερίδα των Συντακτών», εθνικιστή τον κατέβαζαν τα «Νέα». Ενοχλεί, ως φαίνεται, ο νέος Υπουργός που δεν είναι ραγιάς, ούτε κι ενεργούμενο των ΜΚΟ, διεθνών και ημεδαπών.

Ομως σήμερα (καλημέρα σας) ας φύγουμε για λίγο απ’ την επικαιρότητα και ας επιβιβαστούμε στη «μηχανή του χρόνου», του ευρύτερου χρόνου που τη διαμορφώνει. Οι άνεμοι της κρίσης σάρωσαν ζωές. Δολοφόνοι, διεθνείς και ντόπιοι, άρπαξαν τη χώρα απ’ τα χρέη της και τα έκαναν αέναα δάνεια, τη βίασαν, την εξευτέλισαν και την έβαλαν να δουλέψει - να δουλεύει πλύστρα στην κόπρο τους.
Βαμπίρ που πίνουν το αίμα της και ωμοφάγοι που τρώνε απ’ το σώμα της οι Επικυρίαρχοι, με μια στρατιά ζόμπι -κνώδαλα της προπαγάνδας- να τους επευφημούν, άρπαξαν μισθούς και συντάξεις, αποστράγγισαν μαγαζιά, αμόλησαν τον θάνατο των αυτοκτονιών στα σπίτια, στιγμάτισαν τις εστίες με το σημάδι της φτώχειας, γράπωσαν με την πείνα ψυχές παιδιών, εγκατέστησαν Φρουρά στην Ακρόπολη, έστειλαν παιδομάζωμα τους νέους μετανάστες στην ξένη, έβαλαν στο χέρι πόρους και υποδομές, με έναν λόγο έκαναν στους Ελληνες ό,τι ο Αλάριχος στα αγάλματά τους.
Μέσα σ’ αυτούς τους ανέμους χάθηκε και ο Θ. Ανθρωπος της διπλανής πόρτας - του σπιτιού ή του γραφείου. Συνάδελφος και φίλος κάποιων από σας. Δικός μας άνθρωπος. Εργαζόμενος. Ξεχωριστός στη δουλειά του, με βραβεία και διακρίσεις. Φιλότιμος, πάντα σε εγρήγορση για τους πλησίον του, πρώτος στα κοινά, δοτικός και ελεήμων, γλεντζές κι όξω καρδιά, διαβασμένος και ταξιδιάρης. Ο Θ. χάθηκε. Πρώτα έχασε τη δουλειά του. Μετά βρέθηκε χωρίς σπίτι. Πλάγιασε κρυφά, να μην το μάθουμε και ντραπεί, σε κάποια παγκάκια. Αρρώστησε. Ο Θ. έγινε αόρατος άνθρωπος. Αλλοι φίλοι τον ξέχασαν πνιγμένοι στα δικά τους. Κι άλλοι, σύντροφοι, απέστρεψαν το πρόσωπο - η κρίση έβγαλε πολλή λάσπη στον αφρό, κι ο Θ. περίσσευε. Χάθηκε μέσα στην ομίχλη. Παγωμένος αυτός ο χειμώνας, παγωμένος και ο προηγούμενος, ο Θ. πάει από χειμώνα σε χειμώνα χωρίς καλοκαίρι ενδιάμεσα, δεν κατηγορεί κανέναν, όμως πικρογελάει. Σαν τον Θ. χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, άλλοι λίγο καλύτερα, άλλοι πολύ χειρότερα, πλην όμως πολύς ο καιρός, κρατάει πολλά χρόνια αυτή η θλίψη, στοίχειωσε πολλούς η απελπισία. Πικρογελάει, αλλά με κάποια γλύκα ο Θ. - βλέπεις στα μάτια του ότι τον επισκέφθηκαν κι αυτόν οι σκιές του θανάτου, αλλά δεν αφέθηκε στο χειμέριο μούδιασμα που μοιάζει με λύτρωση...
Στους ίδιους καιρούς με τους ίδιους ανέμους, ως φαίνεται φυσάει αλλιώς για τα παιδιά ολίγων μικρομεσαίων θεών αλλά κάργα μεγαλοπιασμένων. Αυλικοί του «εκσυγχρονισμού», στα μέσα και τα έξω του καθεστώτος, οι ταλαντούχοι αυτοί γονείς, ενίοτε κατά τη δορά «αριστεροί» και πάντα υπό την αιγίδα της διασποράς των κολλητών τους στα ΜΜΕ, στα ΑΕΙ και στις τέχνες, γεννούν παιδιά πορφυρογέννητα. Ενα τέτοιο χρυσό παιδί, με γονείς στο Πρυτανείο και μπάρμπα στο Πραιτώριο, είναι και νεαρός κύριος Κ. Με σπουδές φραγκάτες στο Παρίσι για κάτι περί τον Ντεριντά, όταν ήρθε
εις ηλικία διορισμού, διορίσθηκε σύμβουλος της κυρίας Δαμανάκη. Οταν η κυρία Δαμανάκη έπαυσε να είναι επίτροπος, ο ταλαντούχος γόνος κύριος Κ. διορίσθηκε παρά τω κ. Γραμματικάκη, ευρωβουλευτή του Ποταμιού. Κατ’ αυτές τις περιόδους, σε διάφορους καφενέδες, χιπστερικούς κατά το στυλ, ο νεαρός κύριος Κ. δεν παρέλειπε να σκυλοβρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Συριζαίους για εθνολαϊκιστές, φαιοκόκκινους, κρατιστές και πάνω απ’ όλα πολύ μπανάλ, μον σερί!
Ωσπου άλλαξε πλευρό στον ύπνο του ο Θεός και βρήκε την ευκαιρία ο λαός να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση. Εσπευσε τότε ένας Υπουργός, παρά την απέχθειά του στους αρίστους, να ανακαλέσει τον πορφυρογέννητο κ. Κ. από τον κ. Γραμματικάκη και να τον θέσει αριστίνδην παρά τω πλευρώ του, επίσης ως σύμβουλο.
Το παράδοξον είναι ότι έκτοτε ο ταλαντούχος κύριος Κ. έπαψε να βρίζει τους Συριζαίους , αντιθέτως άρχισε να τους βρίσκει πολύ ΜΚΟ, πολυπολιτισμικούς, πολιτικώς ορθούς και τρέντυ, εξαναγκάζοντας έναν έναν φίλο απ’ την παρέα να τον ρωτήσει εις επήκοον όλων των άλλων: «πόσο πάει, ρε Κ., να γίνεις Συριζαίος;». Κι επειδή ουδεμίαν απάντηση λάμβανε ο ιερόσυλος φίλος που ρώτησε, ανίερην ερώτηση, συνέχισε απτόητος να ρωτάει όλο το βράδυ: «πόσο πάει, ρε Κ., να γίνεις Συριζαίος;».
Ο Θ. και ο Κ. Πρόκειται για δύο βίους παράλληλους μέσα στην ίδια κρίση, αλλά προς την αντίθετη φορά ο καθένας. Ο Θ. ανήκει στα εκατομμύρια που ρούφηξε η φάουσα και ο Κ. στις δέκα εκατοντάδες οικογένειες που καθιερώνουν τα στερεότυπα του συστήματος για το «καλό και το κακό», το πιασάρικο και το ντεμοντέ, που αποτελούν τη βιτρίνα του, πολλούς κυρίους δουλεύοντας. Είναι κρίσιμο σ’ αυτήν τη συγκυρία (αλλά και ες αεί) η Αριστερά που κυβερνά να κρατήσει αποστάσεις απ’ όσους κατά τη διάρκεια του δικομματικού μονοκομματισμού υπηρέτησαν τον «εκσυγχρονισμό» (αυτό το υβρίδιο σοσιαλδημοκρατίας και νεοφιλελευθερισμού) μετέχοντας στην προπαγάνδα του και στα κόλπα του...
Η Αριστερά πρέπει να παλέψει για τον Θ. Και ο κύριος Κ. στους κόλπους της, για τους Θ. αυτού του κόσμου δεν δίνει δίφραγκο...
Ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ