20 Φεβρουαρίου 2015

Εικονικός άξονας

http://www.efsyn.gr/sites/efsyn.gr/files/styles/teaser_big/public/slideshow/kalaitzis19-02-15.jpg?itok=R3oId1SD
Σήμερα το μεσημέρι ο Ολάντ θα ξεχάσει για λίγο τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται, ταυτόχρονη δημοσκοπική καθίζηση και απώλεια ελέγχου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Σοσιαλιστών που τον αναγκάζει να νομοθετεί τις διαρθρωτικές αλλαγές με προεδρικό διάταγμα.
Στο πλευρό της Μέρκελ με τυπικό θέμα της συνάντησης τη Σύνοδο Κορυφής της ομάδας G7 τον Ιούνιο στη Γερμανία, θα δηλώσει πλήρη επαναφορά του γαλλογερμανικού άξονα σε όλο του το μεγαλείο! Η παράδοση ήθελε πριν από κάθε σημαντικό ευρωπαϊκό γεγονός μια διμερή γαλλογερμανική συνάντηση κορυφής, που λειτουργεί ως το Διευθυντήριο που αποφασίζει με τη Σύνοδο Κορυφής και σήμερα το Eurogroup να επικυρώνει τις αποφάσεις των δύο μεγάλων. Ομως ο Ολάντ βρίσκεται σε δεινή θέση και η επικοινωνιακή του στήριξη από τη Μέρκελ ως ισότιμου εταίρου δεν λύνει το πρόβλημά του, που είναι πρόβλημα της Γαλλίας και της Ευρώπης.

Τα φώτα της συγκίνησης και της οργής κατά των τζιχαντιστών που χτύπησαν στις 7/1 τη Charlie Hebdo και το εβραϊκό παντοπωλείο στο Παρίσι έσβησαν και ο Ολάντ από εκφραστής μιας πανεθνικής συναίνεσης και ενότητας έχει επιστρέψει στο αδιέξοδο.Προσπαθεί να υλοποιήσει διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε ένα σκηνικό ύφεσης που πριμοδοτεί αποκλειστικά το Εθνικό Μέτωπο και τη Μαρίν Λεπέν.Η όποια επικοινωνιακή αναβάθμιση στο πλευρό της Μέρκελ και η όποια κατανόηση του Σόιμπλε να παραβλέψει με άλλοθι τη ρήτρα ανάπτυξης την παραβίαση του Δημοσιονομικού Συμφώνου από τον προϋπολογισμό της Γαλλίας για το 2015 δεν αρκούν.

Για να υπάρξει ανάσχεση της Λεπέν, χρειάζεται ανατροπή της πολιτικής δημοσιονομικής λιτότητας που το Βερολίνο δεν θέλει να αποδεχθεί και το Παρίσι αδυνατεί να διεκδικήσει.Παράδοξο πρώτου μεγέθους ένας ηγέτης με ζητούμενη την ομαλή ολοκλήρωση της θητείας του να εμφανίζεται συνδιαμορφωτής των ισορροπιών στην Ευρωζώνη.Η φόρμουλα «θυσίες για να περιφρουρήσει η χώρα τη θέση της στην ΕΕ και να παραμείνει μέλος ενός ηγετικού διδύμου με τη Γερμανία» όχι μόνο δεν πείθει, αλλά εξοργίζει τη γαλλική κοινωνία. Τη ρητορική αυτή υιοθέτησαν διαδοχικά οι Μιτεράν, Σιράκ και Σαρκοζί, με μόνη εναντίωση τη λαϊκιστική ακροδεξιά του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν!

Ολάντ και Μέρκελ πάσχουν από αυτό που στην ψυχανάλυση λέγεται άρνηση της πραγματικότητας. Η νίκη της Λεπέν είναι το τέλος της Γαλλίας της Επανάστασης του 1789 αλλά και το τέλος της Ευρώπης, και προτιμούν να μην το σκέπτονται.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ