Τα δύο πανίσχυρα λόμπι, το φιλοϊσραηλινό και το σαουδαραβικό, έδωσαν λυσσώδη μάχη οπισθοφυλακής αλλά ηττήθηκαν και η στροφή είναι γεγονός. Ο Νετανιάχου με την αδιαλλαξία του απέναντι στους Παλαιστινίους υποβάθμισε το Ισραήλ ως στρατηγικό έρεισμα των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή και το εγκλώβισε δίπλα στην Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία, σε ένα ετερόκλητο σύνολο δυσαρεστημένων με τη στροφή της Ουάσιγκτον. Η προηγούμενη φορά που οι ΗΠΑ ήλθαν σε ανοικτή σύγκρουση με το Ισραήλ ήταν την άνοιξη του 1992, όταν ο υπουργός Εξωτερικών του Μπους πατρός, Μπέικερ, αποδοκίμασε δημόσια την κυβέρνηση Σαμίρ που συνέχιζε τον εποικισμό στη Δυτική Οχθη. Σε λίγες εβδομάδες ο Σαμίρ έχασε την πλειοψηφία στη βουλή και τις πρόωρες εκλογές τις κέρδισαν οι Εργατικοί του Ράμπιν.
Το μόνο συγκριτικό πλεονέκτημα του Νετανιάχου είναι η απουσία εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, καθώς ούτε οι τάσεις στην κοινή γνώμη ούτε η πολυδιάσπαση της πολιτικής σκηνής του Ισραήλ δεν επιτρέπουν προσδοκία εναρμόνισης με τη νέα περιφερειακή πραγματικότητα μέσω της προσφυγής στις κάλπες. Το Ισραήλ κατασπατάλησε πολύτιμο χρόνο καθώς, με το σύνολο του αραβικού κόσμου σε εσωστρέφεια, με την Αίγυπτο απονευρωμένη και τη Συρία στις φλόγες, θα μπορούσε να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος μια συνολική λύση με την παλαιστινιακή Αρχή. Επιπλέον τα χημικά της Συρίας καταστράφηκαν και το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ιράν ματαιώνεται και έτσι εκλείπει πλήρως η απειλή οπλικών συστημάτων μαζικής καταστροφής, με το εβραϊκό κράτος να διατηρεί το μονοπώλιο μιας πλήρους πυρηνικής τριάδας. kapopoulos@pegasus.gr
