Την άποψη πως η ιστορία,
στην περίπτωση της ισραηλινοπαλαιστινιακής διαμάχης, επαναλαμβάνεται όχι
ως φάρσα, αλλά ως τραγωδία, εκφράζει στον Independent ο έγκριτος
αρθρογράφος Ρόμπερτ Φισκ. «Όλως παραδόξως, κανείς
δημοσιογράφος στα διεθνή μέσα δεν μας υπενθυμίζει πως όλη αυτή η
αιματοχυσία που εκτυλίσσεται στη Μέση Ανατολή αποτελεί ένα διαρκές κι
επαναλαμβανόμενο μοτίβο ενός γεγονότος που συνέβη ξανά και ξανά στο
πρόσφατο παρελθόν. Ο αριστερός Ισραηλινός ιστορικός Ιλαν Πάπε
λέει πως στις 28 Δεκεμβρίου 2006 η ισραηλινή οργάνωση για τα ανθρώπινη
δικαιώματα B'Tselem ανακοίνωσε πως μέσα σε εκείνο το έτος δολοφονήθηκαν
660 Παλαιστίνιοι, ανάμεσα τους και 141 μικρά παιδιά. Κι ότι από το 2000
μέχρι σήμερα, οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν σκοτώσει σχεδόν 4.000
Παλαιστίνιους κι έχουν τραυματίσει πάνω από 20.000 ακόμη ανθρώπους», σημειώνει ο Φισκ.
Και αναρωτιέται: «Γιατί; Γιατί άραγε εμείς οι αναγνώστες - για
να μην πω, οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι - αφήνουμε τους εαυτούς μας να
συμμετέχουν σε αυτή την συλλογική αμνησία; Γιατί είμαστε τεμπέληδες;
Επειδή δεν μας καίγεται καρφί; Ή επειδή φοβόμαστε πως οι πιθανές
εξηγήσεις που θα δοθούν για την σφαγή αυτή, θα οδηγήσουν τους αναγνώστες
μας στο να ψάξουν και να αναρωτηθούν για τα πιο βαθιά αίτια της
αιματοχυσίας; Ή επειδή φοβόμαστε πως οι «φίλοι» του Ισραήλ στο εξωτερικό
θα μας κατηγορήσουν εμάς τους δημοσιογράφους πως υπονοούμε πως το
Ισραήλ -και η διεφθαρμένη Χαμάς- έχουν εμπλακεί σε έναν πόλεμο πολύ πιο
σατανικό και ντροπιαστικό απ' ότι πιθανώς να γράφουμε στα ρεπορτάζ μας;»
Όπως συνοψίζει ο Φισκ, οι «φωνές» που εδώ και χρόνια καταγγέλλουν
το διαρκώς επαναλαμβανόμενο σκηνικό στη Μέση Ανατολή με θύματα χιλιάδες
αμάχους, ακούγονται ελάχιστα, αν και θα έπρεπε να λαμβάνονται συχνότερα
υπόψη. «Οι αντάρτες έχουν βάλει φωτιά σε αστυνομικά τμήματα και
λεηλατούν τους δρόμους της Μοσούλης, της τρίτης μεγαλύτερης πόλης του
Ιράκ. Η κατάσταση στη πόλη μοιάζει να είναι εκτός ελέγχου»: δυστυχώς
αυτό το ρεπορτάζ δεν γράφτηκε πριν λίγα 24ωρα, αλλά δημοσιεύτηκε στο
Ρόιτερς πριν δέκα χρόνια, το 2004! Οπότε φοβάμαι πως αυτή η συλλογική
αμνησία έχει να κάνει με το ότι οι κυβερνήσεις θέλουν να μας κάνουν να
πιστέψουμε - ή να ξεχάσουμε - το τι ακριβώς επιχειρούν» γράφει ο
βετεράνος πολεμικός ανταποκριτής.
Και καταλήγει: «Ενα ερώτημα που πρέπει να απευθύνουμε στους
εαυτούς μας είναι το εξής: δεν έχουμε γίνει ξανά μάρτυρες αυτής της
κατάστασης στο παρελθόν; Κι αν ναι, γιατί δεχόμαστε την επανάληψή της;».
