Οχι μόνον η
σύναψη αλλά και η τήρηση της εκεχειρίας στην Ανατολική Ουκρανία θα
είναι ένα δύσκολο στοίχημα και για τις δύο πλευρές. Πολύ δε περισσότερο
που πέραν της πανηγυρικής υπογραφής της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης από
την Ε.Ε. με την Ουκρανία, τη Μολδαβία και την Γεωργία, το μέλλον τής υπό
τον Ποροσένκο νέας ηγεσίας του Κιέβου παραμένει αβέβαιο.Οι πολίτες της
Ουκρανίας με την Πορτοκαλί επανάσταση το 2004 και πιο πρόσφατα με την
εξέγερση της πλατείας Μαϊντάν ζητούσαν κυρίως και πάνω από όλα τη
βελτίωση μιας δύσκολης καθημερινότητας που διαρκεί είκοσι τρία χρόνια
από το 1991, όταν η χώρα έγινε ανεξάρτητη.
Αν η Δύση, ΗΠΑ και Ε.Ε., εμφανίστηκε πρόθυμη και έτοιμη να διακινδυνεύσει ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Μόσχα για να αποτρέψει την ντε φάκτο απόσχιση της Ανατολικής και της Νότιας Ουκρανίας, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έχει τη βούληση και τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσει τη σταθεροποίηση και την ανάπτυξη του Κιέβου, της Μολδαβίας και της Γεωργίας σήμερα και πιθανόν της Λευκορωσίας αύριο ώστε να πλησιάσουν το σημερινό επίπεδο ζωής της Πολωνίας.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Βουλγαρίας που λίγα χρόνια μετά την πλήρη ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., μέχρι πρόσφατα συνέδεε την τελευταία ελπίδα πραγματικής ανάπτυξης της Οικονομίας της με την κατασκευή του Αγωγού Φυσικού Αερίου Southstream, με τη Ρουμανία αντίστοιχα να έχει ως μόνη ελπίδα τη μετατροπή της σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Αν σήμερα στην Ουκρανία μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης θυμάται την Ε.Ε. των πακέτων Ντελόρ και των πολλαπλών μορφών κοινοτικής χρηματοδότησης, πολύ γρήγορα θα προσγειωθεί σε μια σκληρή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που θα διευρύνει μεν την αγορά για τους μεγάλους της Ε.Ε., αλλά και ταυτόχρονα τουλάχιστον για μια μεταβατική περίοδο θα έχει κόστος για το Κίεβο τόσο ως προς την ανταγωνιστικότητα της παραγωγής του όσο και λόγω της διατάραξης των σχέσεων με τη Ρωσία και τις άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ.
Η παραπάνω αβεβαιότητα είναι ένα ισχυρό κίνητρο να υποχωρήσει ο Πούτιν και να αφήσει τη φούσκα των ευρωπαϊκών προσδοκιών να σκάσει από μόνη της.
kapopoulos@pegasus.gr
Αν η Δύση, ΗΠΑ και Ε.Ε., εμφανίστηκε πρόθυμη και έτοιμη να διακινδυνεύσει ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Μόσχα για να αποτρέψει την ντε φάκτο απόσχιση της Ανατολικής και της Νότιας Ουκρανίας, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έχει τη βούληση και τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσει τη σταθεροποίηση και την ανάπτυξη του Κιέβου, της Μολδαβίας και της Γεωργίας σήμερα και πιθανόν της Λευκορωσίας αύριο ώστε να πλησιάσουν το σημερινό επίπεδο ζωής της Πολωνίας.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Βουλγαρίας που λίγα χρόνια μετά την πλήρη ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., μέχρι πρόσφατα συνέδεε την τελευταία ελπίδα πραγματικής ανάπτυξης της Οικονομίας της με την κατασκευή του Αγωγού Φυσικού Αερίου Southstream, με τη Ρουμανία αντίστοιχα να έχει ως μόνη ελπίδα τη μετατροπή της σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Αν σήμερα στην Ουκρανία μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης θυμάται την Ε.Ε. των πακέτων Ντελόρ και των πολλαπλών μορφών κοινοτικής χρηματοδότησης, πολύ γρήγορα θα προσγειωθεί σε μια σκληρή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που θα διευρύνει μεν την αγορά για τους μεγάλους της Ε.Ε., αλλά και ταυτόχρονα τουλάχιστον για μια μεταβατική περίοδο θα έχει κόστος για το Κίεβο τόσο ως προς την ανταγωνιστικότητα της παραγωγής του όσο και λόγω της διατάραξης των σχέσεων με τη Ρωσία και τις άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ.
Η παραπάνω αβεβαιότητα είναι ένα ισχυρό κίνητρο να υποχωρήσει ο Πούτιν και να αφήσει τη φούσκα των ευρωπαϊκών προσδοκιών να σκάσει από μόνη της.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
kapopoulos@pegasus.gr