Για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά. “Ποτέ έως τώρα δεν αποφασίσθηκε η
πλήρωση μιας κορυφαίας θέσης στην Ε.Ε. παρά με συναίνεση – και αυτός
είναι ο ορθός τρόπος” δηλώνει ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της
Βρετανίας David Lidington, ενόψει του ορισμού νέου προέδρου της
Κομισιόν. Ωστόσο, εν προκειμένω είναι περισσότερο από ποτέ πιθανή η
διεξαγωγή ψηφοφορίας μεταξύ των “28” – μιας ψηφοφορίας την οποία ο
Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron δεν θα διστάσει να προκαλέσει και
παρ΄ όλα αυτά προεξοφλείται ότι θα χάσει.
“Ο κύβος ερρίφθη” είναι η φράση ανώνυμων Ευρωπαίων ιθυνόντων που επαναλήφθηκε στα περισσότερα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών: ο Jean Claude Juncker θα είναι ο διάδοχος του Jose Barroso. Η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel επιθυμεί το θέμα να κλείσει το συντομότερο δυνατόν, ώστε να μην δοθεί εικόνα ευρωπαϊκής παράλυσης – και ο πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου είναι το μόνο πρόσωπο επί του οποίου μπορεί να υπάρξει ταχεία απόφαση. Η Σύνοδος Κορυφής της επόμενης εβδομάδας, που θα εγκαινιασθεί στην Ypres του Βελγίου, επ΄ αφορμή της συμπλήρωσης 100 ετών από το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, προσφέρει το κατάλληλο σκηνικό, εφόσον η μνήμη των νεκρών του τεράστιου αυτού ανθρωποσφαγείου εκτιμάται ότι θα αποτρέψει τις κοκορομαχίες...
Μειοψηφία που να μπορεί να μπλοκάρει τον διορισμό του Juncker δεν υφίσταται -ιδίως αφότου ο Ιταλός πρωθυπουργός Matteo Renzi μετακινήθηκε επιδέξια από το στρατόπεδο των διαφωνούντων επί του προσώπου προς τη διεκδίκηση αλλαγών “ουσίας” στις πολιτικές που θα εφαρμοσθούν την ερχόμενη πενταετία, ενώ και οι ηγέτες της Ολλανδίας και της Σουηδίας που συμμετείχαν στην άτυπη “σύνοδο της βαρκάδας” μαζί με τους Cameron και Merkel κατέστησαν έκτοτε σαφές ότι δεν επιθυμούν να χρεωθούν θεσμικό αδιέξοδο. Η δε Γερμανίδα καγκελάριος, με τακτική μαεστρία βρέθηκε σε συνάντηση με την Helle Thorning-Schmidt να πλέκει δημοσία το εγκώμιο της Δανής πρωθυπουργού (την οποία οι Βρετανοί παρασκηνιακά προωθούσαν για την ηγεσία της Κομισιόν), δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει εμπόδιο αρχής για την ανάληψη του έτερου επίζηλου πόστου, της προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου από ένα πρόσωπο εκτός ευρωζώνης...
Τα μόνα προβλήματα που πραγματικά απασχολούν την καγκελάριο αυτή τη στιγμή είναι εσωτερικής υφής: πώς να εξασφαλισθεί μια προβεβλημένη θέση στη νέα Κομισιόν για τον Martin Schultz, ώστε να “τσιμεντώσει” η στήριξη της Σοσιαλιστικής ομάδας προς τον Juncker, όταν η CDU ως πρώτο κόμμα δικαιωματικά διεκδικεί τη μοναδική θέση Γερμανού επιτρόπου; Πάντως ο πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, που κατά τα φαινόμενα διαπραγματεύεται ήδη με το Βερολίνο την κατανομή των χαρτοφυλακίων, φέρεται να διαμήνυσε στη Merkel ότι, αν ο Schultz περιορισθεί απλώς σε μια νέα θητεία στην προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου, ο ίδιος θα ήθελε στην Κομισιόν την νυν υπουργό Άμυνας της Γερμανίας. Με δεδομένο ότι η Ursula von der Leien αποτελεί τον κυριότερο “δελφίνο” στους κόλπους της CDU, η πρόταση θα ήχησε ως μουσική στα αυτιά της καγκελαρίου...
Στη Βρετανία, ακόμη και οι σοβαρότεροι αρθρογράφοι αναλώνονταν το προηγούμενο διάστημα σε επιθέσεις κατά του Λουξεμβούργιου πολιτικού, ενώ η ταμπλόιντ εφημερίδα Sun υποστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο 90χρονος πατέρας του Juncker υπήρξε ναζιστής, διότι στρατεύθηκε δια της βίας στο Ανατολικό Μέτωπο. Τώρα, ο σκοπός έχει αλλάξει και άπαντες διερωτώνται “πώς παγιδεύτηκε ο Cameron”, όταν την επαύριο των ευρωεκλογών η Merkel εμφανιζόταν δεκτική σε μιαν εφ΄ όλης της ύλης διαπραγμάτευση με το Λονδίνο.
“Σε κάθε αντιπαράθεση έρχεται μια στιγμή που ο πιθανός ηττημένος θα πρέπει ή να υποχωρήσει ή να διακινδυνεύσει μιαν ήττα ακόμη μεγαλύτερη από την επαπειλούμενη. Ενδεχομένως, στην προσπάθειά του να αποτρέψει την ανάδειξη του Jean Claude Juncker στην ηγεσία της νέας Κομισιόν, ο David Cameron να πιστεύει ότι το σημείο αυτό δεν έχει ακόμη φθάσει. Ή ότι το έχει αφήσει τόσο πίσω του, που δεν έχει τίποτε άλλο να χάσει" σημειώνει χαρακτηριστικά η Mary Deievsky του Independent.
Στην πραγματικότητα, ο Βρετανός πρωθυπουργός πληρώνει τρία λάθη. Το πρώτο ήταν η απόφασή του, ενώ ακόμη βρισκόταν στην αντιπολίτευση, να αποσύρει τους Τόρηδες από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αφήνοντας τη χώρα του χωρίς φωνή στην μεγαλύτερη ευρωπαϊκή πολιτική ομάδα. Το δεύτερο ήταν η επιλογή του να δώσει τη μάχη εναντίον του προσώπου του “φεντεραλιστή” Juncker, αντί να διαπραγματευθεί ευέλικτα επί της πολιτικής ουσίας των θεμάτων που απασχολούν τη Βρετανία, όπως θα επιχειρήσει να κάνει εκ των υστέρων. Όμως ο “φεντεραλισμός” αποτελεί προαπαιτούμενο της ίδιας της θέσης, όπως δείχνει και η πινακοθήκη των προηγούμενων προέδρων της Κομισιόν. Το τρίτο και κυριότερο σφάλμα είναι ότι ο Cameron επέλεξε να δώσει τη μάχη εναντίον της “όλο και στενότερης ένωσης” της Ε.Ε. στο όνομα της “δημοκρατικής νομιμοποίησης”, σαν να πλεονεκτούσε από αυτή την άποψη το Συμβούλιο των 28 εθνικών ηγετών από το Ευρωκοινοβούλιο που προώθησε τη διαδικασία των “επικεφαλής υποψηφίων” στις ευρωεκλογές. Άλλωστε, η κρίση της Ευρωζώνης οδήγησε (όπως ακριβώς συνιστούσε η Βρετανία στους εταίρους της!) σε μεγαλύτερο συντονισμό των οικονομικών πολιτικών και ενίσχυση της εξουσίας των Βρυξελλών επί των κρατών-μελών, με αποτέλεσμα να προβάλλει αναγκαία η αντιστάθμιση με κινήσεις “φεντεραλιστικής” χροιάς, που να προσφέρουν έστω και το πρόσχημα μεγαλύτερης δημοκρατικής νομιμοποίησης – όπως ακριβώς ήταν η οιονεί εκλογή του προέδρου της Κομισιόν από τους ψηφοφόρους στις 25 Μαΐου.
http://m.capital.gr/News.aspx?id=2045616
“Ο κύβος ερρίφθη” είναι η φράση ανώνυμων Ευρωπαίων ιθυνόντων που επαναλήφθηκε στα περισσότερα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών: ο Jean Claude Juncker θα είναι ο διάδοχος του Jose Barroso. Η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel επιθυμεί το θέμα να κλείσει το συντομότερο δυνατόν, ώστε να μην δοθεί εικόνα ευρωπαϊκής παράλυσης – και ο πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου είναι το μόνο πρόσωπο επί του οποίου μπορεί να υπάρξει ταχεία απόφαση. Η Σύνοδος Κορυφής της επόμενης εβδομάδας, που θα εγκαινιασθεί στην Ypres του Βελγίου, επ΄ αφορμή της συμπλήρωσης 100 ετών από το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, προσφέρει το κατάλληλο σκηνικό, εφόσον η μνήμη των νεκρών του τεράστιου αυτού ανθρωποσφαγείου εκτιμάται ότι θα αποτρέψει τις κοκορομαχίες...
Μειοψηφία που να μπορεί να μπλοκάρει τον διορισμό του Juncker δεν υφίσταται -ιδίως αφότου ο Ιταλός πρωθυπουργός Matteo Renzi μετακινήθηκε επιδέξια από το στρατόπεδο των διαφωνούντων επί του προσώπου προς τη διεκδίκηση αλλαγών “ουσίας” στις πολιτικές που θα εφαρμοσθούν την ερχόμενη πενταετία, ενώ και οι ηγέτες της Ολλανδίας και της Σουηδίας που συμμετείχαν στην άτυπη “σύνοδο της βαρκάδας” μαζί με τους Cameron και Merkel κατέστησαν έκτοτε σαφές ότι δεν επιθυμούν να χρεωθούν θεσμικό αδιέξοδο. Η δε Γερμανίδα καγκελάριος, με τακτική μαεστρία βρέθηκε σε συνάντηση με την Helle Thorning-Schmidt να πλέκει δημοσία το εγκώμιο της Δανής πρωθυπουργού (την οποία οι Βρετανοί παρασκηνιακά προωθούσαν για την ηγεσία της Κομισιόν), δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει εμπόδιο αρχής για την ανάληψη του έτερου επίζηλου πόστου, της προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου από ένα πρόσωπο εκτός ευρωζώνης...
Τα μόνα προβλήματα που πραγματικά απασχολούν την καγκελάριο αυτή τη στιγμή είναι εσωτερικής υφής: πώς να εξασφαλισθεί μια προβεβλημένη θέση στη νέα Κομισιόν για τον Martin Schultz, ώστε να “τσιμεντώσει” η στήριξη της Σοσιαλιστικής ομάδας προς τον Juncker, όταν η CDU ως πρώτο κόμμα δικαιωματικά διεκδικεί τη μοναδική θέση Γερμανού επιτρόπου; Πάντως ο πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, που κατά τα φαινόμενα διαπραγματεύεται ήδη με το Βερολίνο την κατανομή των χαρτοφυλακίων, φέρεται να διαμήνυσε στη Merkel ότι, αν ο Schultz περιορισθεί απλώς σε μια νέα θητεία στην προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου, ο ίδιος θα ήθελε στην Κομισιόν την νυν υπουργό Άμυνας της Γερμανίας. Με δεδομένο ότι η Ursula von der Leien αποτελεί τον κυριότερο “δελφίνο” στους κόλπους της CDU, η πρόταση θα ήχησε ως μουσική στα αυτιά της καγκελαρίου...
Στη Βρετανία, ακόμη και οι σοβαρότεροι αρθρογράφοι αναλώνονταν το προηγούμενο διάστημα σε επιθέσεις κατά του Λουξεμβούργιου πολιτικού, ενώ η ταμπλόιντ εφημερίδα Sun υποστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο 90χρονος πατέρας του Juncker υπήρξε ναζιστής, διότι στρατεύθηκε δια της βίας στο Ανατολικό Μέτωπο. Τώρα, ο σκοπός έχει αλλάξει και άπαντες διερωτώνται “πώς παγιδεύτηκε ο Cameron”, όταν την επαύριο των ευρωεκλογών η Merkel εμφανιζόταν δεκτική σε μιαν εφ΄ όλης της ύλης διαπραγμάτευση με το Λονδίνο.
“Σε κάθε αντιπαράθεση έρχεται μια στιγμή που ο πιθανός ηττημένος θα πρέπει ή να υποχωρήσει ή να διακινδυνεύσει μιαν ήττα ακόμη μεγαλύτερη από την επαπειλούμενη. Ενδεχομένως, στην προσπάθειά του να αποτρέψει την ανάδειξη του Jean Claude Juncker στην ηγεσία της νέας Κομισιόν, ο David Cameron να πιστεύει ότι το σημείο αυτό δεν έχει ακόμη φθάσει. Ή ότι το έχει αφήσει τόσο πίσω του, που δεν έχει τίποτε άλλο να χάσει" σημειώνει χαρακτηριστικά η Mary Deievsky του Independent.
Στην πραγματικότητα, ο Βρετανός πρωθυπουργός πληρώνει τρία λάθη. Το πρώτο ήταν η απόφασή του, ενώ ακόμη βρισκόταν στην αντιπολίτευση, να αποσύρει τους Τόρηδες από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αφήνοντας τη χώρα του χωρίς φωνή στην μεγαλύτερη ευρωπαϊκή πολιτική ομάδα. Το δεύτερο ήταν η επιλογή του να δώσει τη μάχη εναντίον του προσώπου του “φεντεραλιστή” Juncker, αντί να διαπραγματευθεί ευέλικτα επί της πολιτικής ουσίας των θεμάτων που απασχολούν τη Βρετανία, όπως θα επιχειρήσει να κάνει εκ των υστέρων. Όμως ο “φεντεραλισμός” αποτελεί προαπαιτούμενο της ίδιας της θέσης, όπως δείχνει και η πινακοθήκη των προηγούμενων προέδρων της Κομισιόν. Το τρίτο και κυριότερο σφάλμα είναι ότι ο Cameron επέλεξε να δώσει τη μάχη εναντίον της “όλο και στενότερης ένωσης” της Ε.Ε. στο όνομα της “δημοκρατικής νομιμοποίησης”, σαν να πλεονεκτούσε από αυτή την άποψη το Συμβούλιο των 28 εθνικών ηγετών από το Ευρωκοινοβούλιο που προώθησε τη διαδικασία των “επικεφαλής υποψηφίων” στις ευρωεκλογές. Άλλωστε, η κρίση της Ευρωζώνης οδήγησε (όπως ακριβώς συνιστούσε η Βρετανία στους εταίρους της!) σε μεγαλύτερο συντονισμό των οικονομικών πολιτικών και ενίσχυση της εξουσίας των Βρυξελλών επί των κρατών-μελών, με αποτέλεσμα να προβάλλει αναγκαία η αντιστάθμιση με κινήσεις “φεντεραλιστικής” χροιάς, που να προσφέρουν έστω και το πρόσχημα μεγαλύτερης δημοκρατικής νομιμοποίησης – όπως ακριβώς ήταν η οιονεί εκλογή του προέδρου της Κομισιόν από τους ψηφοφόρους στις 25 Μαΐου.
http://m.capital.gr/News.aspx?id=2045616
