Η ανεξαρτησία της Κύπρου κατέστη λειψή και προβληματική με τη συνθήκη
Ζυρίχης - Λωζάνης και η λειτουργία του ενιαίου κράτους είχε υπονομευτεί
από τους Αγγλους, που διατηρούν τη μεγαλύτερη κατοχή κι από αυτή της
Τουρκίας στο νησί, με τις βάσεις τους. Φυσικά η γεωστρατηγική θέση, ως
αεροπλανοφόρο της Ανατολικής Μεσογείου, έπαιζε και παίζει τεράστιο ρόλο,
γι' αυτό και πάντα βρισκόταν στο στόχαστρο και οι Αγγλοι, για την
υπεράσπιση των συμφερόντων τους, έβαλαν την Τουρκία στο παιχνίδι τους.Η Τουρκία συνεχώς χρησιμοποιούσε την τουρκική μειονότητα του 18% και
εκμεταλλευόμενη τα εγκληματικά λάθη και τον εθνικισμό Ελλήνων και
Ελληνοκυπρίων, αλλά και τον εθνικιστικό τουρκισμό του Ντενκτάς έφτασε
στο σημείο να εισβάλει στο νησί τον Ιούλιο του 1974, εκμεταλλευόμενη το
πραξικόπημα της χούντας. Από τότε η Κύπρος βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή και αιμορραγεί. Εχουν γραφτεί και έχουν αναλυθεί τα γεγονότα και ο φάκελος της Κύπρου σαράντα χρόνια παραμένει κλειστός. Εχουν αλλάξει κυβερνήσεις, πρόεδροι, κόμματα. Εχουν γίνει διαπραγματεύσεις, έχει πάρει αποφάσεις το Συμβούλιο Ασφαλείας, ο ΟΗΕ για την αποχώρηση του τουρκικού στρατού και για την ενιαία κρατική υπόσταση. Εχει γίνει μέλος ισότιμο της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά δεν έχει αλλάξει τίποτα, πέρα από τη δεινή οικονομική κρίση που περνάει. Αιμορραγεί ακόμα η Κύπρος, η πολυφίλητος στην πράσινη γραμμή. Το σχέδιο Ανάν δεν πέρασε κι έρχεται ένα άλλο χειρότερο να εισέλθει από την πίσω πόρτα. Χρειάζεται λύση. Οι ΗΠΑ το επιδιώκουν χωρίς να πιέζουν την Τουρκία. Οι υδρογονάνθρακες και τα θαλάσσια οικόπεδα παίζουν καθοριστικό ρόλο. Δυστυχώς η κρίση σε Ελλάδα και Κύπρο διευκολύνει μια λύση σε βάρος του νησιού... Η Κύπρος είναι το τελευταίο ανάχωμα του Ελληνισμού, η όποια υποχώρηση θα διαπεράσει το Αιγαίο και θα φτάσει στη Θράκη.
Μέσα σε αυτό το κλίμα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη το βιβλίο του Λεύκιου Ζαφειρίου «Μ' ευλάβεια και με λύπη». Το έγραψε την περίοδο 2009-2012 σε διηγηματική μορφή κι έβγαλε τις ματωμένες σκέψεις του και του έδωσε βιωματικό λογοτεχνικό λόγο που υπερβαίνει τις στείρες αναλύσεις. Τρία χρόνια καθηγητής στο Ριζοκάρπασο. Συγγραφέας, ποιητής, άφησε τους ήρωές του να μιλήσουν για τα προσωπικά και συνακόλουθα τα ιστορικά γεγονότα που έζησαν. Τα περισσότερα διηγήματα αναφέρονται στον κατεχόμενο Βορρά. Γράφει για τις λεηλασίες, τις καταστροφές των αρχαίων μνημείων, την αλλαγή των ελληνικών ονομάτων, τη μετατροπή των βυζαντινών εκκλησιών σε στάβλους, γράφει για τους εγκλωβισμένους που από 12.000 έχουν μείνει 300, για το ελληνικό σχολείο που συνεχίζει να λειτουργεί με μια μαθήτρια. Με κίνδυνο της ζωής του κράτησε την πίκρα του και τη γλύκανε για να μας τη δώσει. Αμα διαβάσει κανείς τη «Μετέωρη θλίψη της ιστορίας» θα νιώσει την αλήθεια που πονάει και θα τον ακολουθήσει... Κι αν διαβάσει το διήγημα Επιβατικό «Ρέθυμνο» και πώς γύρισε πίσω στον Πειραιά, όπου ο ίδιος ως εθελοντής με άλλους Κύπριους πήγαιναν να πολεμήσουν για την ελευθερία της Κύπρου, θα καταλάβει τη μεγάλη προδοσία που συνετελέσθη από τους υπερπατριώτες εθνικιστές φασίστες, τους σημερινούς χρυσαυγίτες.
Γράφει ο Δημήτρης Παπαχρήστος, Συγγραφέας-ΕΘΝΟΣ
«E» 12/4
