Η κυρία Λεπέν αρνείται την ύπαρξη του δίπολου Αριστερά-Δεξιά και γι' αυτό εξ αντικειμένου αποκρούει μετά βδελυγμίας το χαρακτηρισμό της ως «Ακροδεξιάς», που της αποδίδεται σχεδόν οικουμενικά. Μιλάει ακόμα και για «δημοκρατία», για πατριωτισμό, ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία, αυτά τα μεγάλα ιδανικά, την απώλεια των οποίων προκάλεσε η μέχρι τώρα ανεκπλήρωτη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», συγκινώντας Γάλλους αλλά και άλλους Ευρωπαίους με τις θέσεις της ενάντια στην παγκοσμιοποίηση που συνεπιφέρει απώλεια της εθνικής ταυτότητας.
Συγκριτικά με άλλους ομοϊδεάτες της διεκδικητές εξουσίας, η Λεπέν φαίνεται να έχει ευκολότερη δουλειά: τον Νικολά Σαρκοζί της Κάρλα Μπρούνι και τον Φρανσουά Ολάντ της πολυγαμικής δραστηριότητας. Αμφότεροι επέδειξαν μια στάση πολύ κατώτερη των περιστάσεων και της μεγάλης δύναμης που εκπροσωπούν παραμένοντας στη σκιά της Α(ν)γκέλας Μέρκελ και μάλλον δύσκολα θα μπορούσαν να συγκαταλεχθούν στα «profiles in courage». Ο πρώτος πάσχισε να προβληθεί ως μια σύγχρονη εκδοχή Μεγάλου Ναπολέοντα, ο δε δεύτερος δεν κατάφερε ούτε καν αυτό και ενίοτε προσομοιάζει με ταπεινό ακόλουθο της Μέρκελ.
Το άκρως επικίνδυνο φαινόμενο που θα καταστήσει τη Λεπέν πόλο έλξης είναι η έντεχνα κατασκευασμένη παρουσία της ως ακροδεξιάς «με ανθρώπινο πρόσωπο» και η ικανότητά της να πείθει, πως όντως αντιπροσωπεύει τη φωνή του λαού που απώλεσε τα πάντα από την ένταξη στην Ε.Ε. και στο ευρώ, όπου θα τον βοηθήσει ουσιαστικά να τα ανακτήσει μόλις πάρει την εξουσία. Υστερα από την πολιτική χρεοκοπία, της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς, το κόμμα της Λεπέν, το Εθνικό Μέτωπο, αποτελεί πλέον τον κύριο και μοναδικό εκφραστή της προόδου, ανανέωσης και εθνικής αναγέννησης μιας ιστορικής χώρας που τη διακρίνει σοβαρό έλλειμμα ηγεσίας και νοσταλγεί την παλαιά χαμένη της αίγλη, ως μία από τις τέσσερις μεγάλες δυνάμεις μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Πολύτιμος σύμβουλος στην παρουσίαση της ανανεωμένης εκδοχής του Εθνικού Μετώπου είναι ο φέρελπις 32χρονος Μαριάν Φιλιπό, κύριος υπεύθυνος για τη νέα στρατηγική του κόμματος, ευφυής πολιτικός με λαμπρές σπουδές στην ΕΝΑ και αλλού. Επειδή τα κόμματα οφείλουν να εγκύπτουν στις άμεσες ανάγκες των πολιτών, ο Φιλιπό θα αποτελέσει το αποτελεσματικότερο μέσο επαφής και συμφιλίωσης ανάμεσα στους «ακροδεξιοφοβικούς» Γάλλους και το κόμμα της Λεπέν, που κουβαλάει ακόμα μερικά από τα αμαρτήματα του πατέρα της.
Η Πανευρωπαϊκή Συμμαχία Ακροδεξιών Κομμάτων υπό την ηγεσία της είναι το μεγάλο όραμα της Λεπέν, που θα υλοποιήσει σε αυτή την ξηρασία πολιτικών ιδεών, πραγματοποιήσιμων προτάσεων και έλλογων οραμάτων. Η γαλλική Ακροδεξιά έλκει την καταγωγή της από την Επανάσταση του 1789 και τους φιλομοναρχικούς της, αλλά πολύ λίγο κατάφερε να αποπεριθωριοποιηθεί μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ιδίως λόγω της τότε οιονεί άνθησης της Σοσιαλδημοκρατίας.
Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δίνουν στη Λεπέν 20%-22% και με τον Ολάντ στην εξουσία γρήγορα θα φθάσει τα 30%. Ωστόσο, η απόπειρα συγκρότησης μεγάλης ακροδεξιάς συμμαχίας «Alliance» παρουσιάζει εμφανή δυστοκία. Ακόμα και με τον «κολλητό» της Ολλανδό Βέλντερς διαφωνεί στην επίλυση κάποιων πολύ σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων, αφού αυτός θεώρησε σπουδαίο βήμα την απόφαση νομιμοποίησης των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων στη χώρα του, ενώ η Λεπέν δεν θέλει καν να ακούσει την ιδέα να επιτραπούν αυτοί στη Γαλλία. Ούτε άλλωστε συμμερίζεται τον ασύμφορο αντισημιτισμό του Βέλντερς.
Το ουγγρικό ακροδεξιό κόμμα «jobbik» λόγω των ακραίων του θέσεων προκαλεί στη Λεπέν δυσανεξία όμοια με εκείνη που της προκαλεί η Χρυσή Αυγή. Προκρίνει μία επίλεκτη Ακροδεξιά από τις προηγμένες χώρες του Βορρά. Αλλωστε, εκεί παρουσιάζεται στην οξύτερη μορφή του το πρόβλημα της ξενοφοβίας με το συσσωρευμένο μίσος κατά των μεταναστών. Υπήρξε πάντα, όπως και ο πατέρας της, αδαμάντινη στο θέμα της αθρόας εισόδου μεταναστών στη Γαλλία. Ο λαϊκισμός και η ξενοφοβία, όπως εκφράζονται με νηφαλιότητα και εναργή επιχειρηματολογία από μία έξυπνη γυναίκα-πολιτικό, γίνονται επικίνδυνα όπλα εκεί που οι απισχνούμενες από την ανίερη συμβίωσή τους με το νεοφιλελευθερισμό Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά κάθε άλλο παρά ικανές είναι ώστε να αντιμετωπισθούν αυτές αποτελεσματικά.
Πέραν αυτού, όμως, η Λεπέν επιθυμεί να αλώσει την Ε.Ε. στις ερχόμενες ευρωεκλογές, αφού ελπίζει να συγκεντρώσει υψηλό ποσοστό. Εχει όμως ισχνές πιθανότητες να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο, όχι μόνον λόγω ελλείμματος ακροδεξιάς ενότητας, αλλά και λόγω δισταγμού των ευρωπαϊστών ψηφοφόρων. Για την Ε.Ε. ισχύει -προς το παρόν τουλάχιστον- το μη χείρον βέλτιστον. Τα πράγματα για την Ε.Ε. θα ήταν ουσιαστικά βελτιωμένα αν υπήρχαν πολιτικοί-οικονομολόγοι καλύτεροι από τους Ολι Ρεν, Μάριο Ντράγκι, Ντάισελμπλουμ κ.λπ. που θα μπορούσαν να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα και όχι να εμμένουν στην καταστροφική λιτότητα που οδηγεί την Ε.Ε. σε άλλες ατραπούς με διακύβευμα την ίδια την ύπαρξή της.
* Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
