Το κοσμικό κράτος συγκρούεται με το θεοκρατικό. Η τοποθέτηση αυτή έχει όλα τα αρνητικά μιας χοντροκομμένης, πρωτόλειας αντίληψης αλλά βοηθάει να καταλάβουμε το αντικείμενο της κρίσης. Έτσι όπως το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι που διαδηλώνουν και σκοτώνονται καθημερινά στο Κάιρο και σε όλη την Αίγυπτο. Με το θεό, τον Αλλάχ, ή εναντίον του. Εννοείται ότι πίσω από αυτό υπάρχουν άλλα που κι αυτά οι καθημερινοί άνθρωποι λίγο-πολύ τα ξέρουν, τα υποψιάζονται, τα υποθέτουν. Τα γεωπολιτικά συμφέροντα, οι φιλοαμερικάνοι και οι αντί ή φιλο-εβραίοι, η υψηλή πολιτική, τα συμφέροντα, τα πετρέλαια. Αλλά οι άνθρωποι δεν σκοτώνονται γι’ αυτά. Μάχονται για το κόμμα του θεού ή εναντίον του ξέροντας καλά ότι αυτό είναι ο μίτος για το πως θα ιδωθούν από τους κυβερνήτες όλα τα άλλα. Σαν να λέμε είσαι με το Μνημόνιο ή εναντίον του. Άλλη πολιτική η μία, άλλη η άλλη.
Οι αναλύσεις για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι άφθονες και γνωστές. Η ίδρυσή της το 1928 σημαδεύτηκε από υποψίες ότι ήταν έργο των Άγγλων που κατείχαν τότε την Αίγυπτο-δεν
μπορούμε να το παραλείπουμε αν και από τότε ως τώρα ασφαλώς τίποτα δεν
είναι ίδιο. Δεν μπορεί να παραλειφθούν και οι διώξεις της Αδελφότητας
από τον Νάσερ, ηγέτη και κήρυκα του Αραβικού εθνικισμού. Τα κίνητρα ήταν
ίδια με τα σημερινά: Ενότητα των Αράβων στο όνομα του Έθνους-Κράτους ή ενότητα στο όνομα του θεού. Του Έθνους-Κράτους, σημειώνω, με την έννοια ότι οι Άραβες συγκροτούν ένα ποικίλο αλλά ενιαίο Έθνος και ο διαχωρισμός τους σε πολλά Κράτη είναι έργο της αποικιοκρατίας,
να μην το ξεχνάμε. Ο μετασχηματισμός των Αράβων σε ενιαίο Κράτος ήταν
το αληθινό ανάθεμα για τις Δυτικές χώρες. Την ενότητα σήμερα την
κηρύσσει το Ισλάμ, αντικαταστάτης του ηττημένου εθνικισμού. Το ίδιο
ανάθεμα αντιμετωπίζει σήμερα το Ισλάμ, ως αντικαταστάτης του ηττημένου
εθνικισμού.
Το ζητούμενο, λοιπόν, στο βάθος των σκοτωμών είναι η ενότητα των Αράβων ή η αποτροπή της ενότητας.
Και ο πιο αδαής καταλαβαίνει ότι αν οι Άραβες κατάφερναν να έχουν μια
κοινή και ανεξάρτητη παρουσία, τότε οι ανατροπές στο πλανητικό επίπεδο
θα ήταν ανυπολόγιστες. Από την εποχή των Σταυροφοριών οι Άραβες παραμένουν χωρισμένοι, με εξαίρεση την εποχή του Σαλαδίνου.
Δεν είναι έκπληξη η εμφάνιση ακραίων ισλαμιστών.
Ανάλογες ακρότητες έχουν υπάρξει και στη χριστιανική Δύση, παλαιότερα
αλλά και σήμερα, τεχνητά διογκωμένες ή πραγματικές. Ο πάσης φύσεως θρησκευτικός φανατισμός είναι το λούστρο ευκαιρίας να εκδηλωθούν ανθρώπινα ένστικτα, βαθιά ριζωμένα.
Έκπληξη ίσως είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την «υπόθεση Αίγυπτος» ορισμένοι της Αριστεράς. Οι «άλλοι», οι «δεξιοί», οι «ιμπεριαλιστές», οι κακοί τέλος πάντων, την αντιμετωπίζουν ψύχραιμα, κυνικά.
Σύμφωνα, δηλαδή, με το συμφέρον τους. Μπορεί να κάνουν λάθος εκτίμησης
αλλά το ερώτημά τους είναι απλό: ποιος μας συμφέρει να επικρατήσει; Αν θέλουμε να πέσει ο Άσαντ δίνουμε όπλα στους «αντάρτες»
(που εμείς στείλαμε) και λέμε ότι ο Άσαντ καταπιέζει το λαό του.
Αν οι
«αντάρτες» τρώνε ωμή την καρδιά των αντιπάλων τους και μας εκθέτουν,
τότε κόβουμε την αποστολή όπλων. Διότι αν κερδίσουν θα είναι
ανεξέλεγκτοι και εμείς που τους βοηθήσαμε να κερδίσουν, θα είμαστε τα
κορόιδα. Θέλουμε το Στρατό στην Αίγυπτο ή τον Μόρσι; Θέλουμε τον
Ερντογάν ή το «βαθύ κράτος», δικό μας τόσα χρόνια; Όλα αυτά είναι
απολύτως κατανοητά, είναι σαφή. Η Αριστερά, ως συνήθως, στριφογυρίζει. Άλλοι λένε να σεβαστούμε το εκλογικό αποτέλεσμα, κάθε επέμβαση του Στρατού είναι καταδικαστέα. Έχουν μπροστά τους καθαρή ένοπλη σύγκρουση με πιθανή μετατροπή της σε εμφύλιο πόλεμο και αυτοί μιλάνε για εκλογές. Παλιά το έλεγαν «λεγκαλιστικές αυταπάτες», για όποιον πίστευε στις (εκλογικές) διαδικασίες και όχι στην Επανάσταση.
Και καλά να το λες για την Ευρώπη, είναι θεμιτό, βάσιμο και
δικαιολογημένο, αυτές έχουν επικρατήσει στη συνείδηση του κόσμου, στην
ίδια την κοινωνική πραγματικότητα. Αλλά αυτό που συμβαίνει εδώ δεν είναι ο γενικός κανόνας, δεν ισχύει παντού, σε όλο τον Κόσμο, σε άλλες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Οι εκλογές είναι ο «από μηχανής θεός» όταν ήδη έχει «συμφωνηθεί» πως το αποτέλεσμα θα είναι κοινά αποδεκτό, ότι, δηλαδή, δεν απειλείται το καθεστώς.
Οι εκλογές εκφράζουν προϋπάρχουσα κοινωνική και πολιτική συμφωνία και
ισορροπία. Αλλιώς παραμερίζονται. Άλλοι της Αριστεράς καταδικάζουν
γενικώς άπαντες τους «κακούς» και εύχονται γενικώς Ειρήνη και ευλογία στους φτωχούς και δυστυχείς.
Με επικρίσεις προς την ΕΕ (!) διότι δεν πήρε θέση. Ε! λοιπόν πήρε, καθ’
υπαγόρευση της Γερμανίας. Θα σας τιμωρήσουμε αν δεν τα βρείτε, λέει η
απόφαση της ΕΕ. Απειλούν αυτοί που υποκίνησαν την εισβολή (εισβολή, όχι
εμφύλιο) στη Συρία με εκατό (ή διακόσιες;) χιλιάδες νεκρούς. Τα υπόλοιπα
χάνονται στις «λεπτομέρειες» πχ ότι η (αντιδραστική…) Σαουδική Αραβία βοηθάει (με 4,5 δις δολάρια) τον Αιγυπτιακό Στρατό, προφανώς επειδή φοβάται τη ΜΑ,
δεν είναι όλοι οι αντιδραστικοί το ίδιο, ούτε οι προοδευτικοί άλλωστε. Η
λύση θα δοθεί επί του εδάφους. Την Ελλάδα φαίνεται τη συμφέρει να
ηττηθεί η ΜΑ, όπερ και πιθανότερο. Η Αριστερά για να λέμε την αλήθεια,
δεν έχει λόγο στις εξελίξεις, ούτε εκεί και επομένως ούτε εδώ. Η
αστάθεια στην περιοχή θα είναι μακρά.
Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013.
