Ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Λιού δεν ήλθε στην Αθήνα ούτε ως
επισκέπτης του Μουσείου της Ακρόπολης, ούτε ήταν αναγκαία η εδώ παρουσία
του για την προετοιμασία της επίσκεψης του πρωθυπουργού στην
Ουάσιγκτον, ούτε βέβαια για να επικυρώσει σιωπηλά τα όσα είπε από την
Αθήνα ο Γερμανός ομόλογός του Σόιμπλε.Η Ουάσιγκτον διαμηνύει στο
Βερολίνο με τον πιο σαφή τρόπο ότι όταν τελειώσει η προεκλογική
ακινησία-σιωπή στην Ευρωζώνη μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου στη
Γερμανία, με την Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία αλλά και Γαλλία σε
αδιέξοδο, θα αρχίσει εκ των πραγμάτων μια συνολική επαναδιαπραγμάτευση
της γραμμής πλεύσης που έχει επιβάλλει η γερμανική πλευρά με την
Ουάσιγκτον παρούσα.Η εικόνα της θριαμβεύτριας Γερμανίας που επιτρέπει στον εαυτό της να απαξιώνει με ειρωνικά σχόλια τις αμερικανικές συστάσεις για στροφή στην ανάπτυξη δεν θα μπορεί να στηριχθεί μετά τον Σεπτέμβριο: Εκτός από τους κλυδωνισμούς στον Νότο της Ευρωζώνης και στη Γαλλία, θα υπάρχει πιθανότατα μια δύσκολη μετεκλογική διαπραγμάτευση στο Βερολίνο, ενώ στις αρχές του 2014 θα αρχίσουν να γίνονται αισθητές οι πρώτες επιπτώσεις της κάμψης των γερμανικών εξαγωγών.
Ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε η παγκόσμια οικονομία έχουν περιθώρια για νέα παρέλκυση-αναβολή και είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι η αμερικανική πλευρά θα πιέσει με ότι μέσο μπορεί το Βερολίνο.
Το ΔΝΤ θα εντείνει τις πιέσεις του σε ό,τι αφορά τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και όπου αλλού χρειασθεί, και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να συνεχίσει να προσυπογράφει και πολύ περισσότερο να χρηματοδοτεί μια πολιτική που ήδη την έχει χαρακτηρίσει ως αδιέξοδη.
Η αμερικανική παρέμβαση θα εκτυλιχτεί ανάμεσα στις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου και τις ευρωεκλογές της άνοιξης, που αναμένεται να καταγράψουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τις αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις της γερμανικής πολιτικής δημοσιονομικής λιτότητας με την άνοδο της αντισυστημικής ψήφου παντού.
Η πρόκληση για τις ΗΠΑ δεν είναι μόνον το ότι η γερμανική πολιτική υποθηκεύει την αμερικανική ανάκαμψη: Με εργαλείο τη διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη, το Βερολίνο εγκαθίδρυσε μια πολιτική ηγεμονία στη Γηραιά Ηπειρο που στην ουσία έχει, για πρώτη φορά μετά το 1945, ακυρώσει κάθε ρόλο για την υπερατλαντική δύναμη, με τη διατλαντική σχέση να είναι πλέον σκιά του εαυτού της.
Χωρίς τη συμμαχία με την Ευρώπη, χωρίς την ύπαρξη σαφούς και ορατού κοινού παρονομαστή ζωτικών συμφερόντων ανάμεσα στις δύο ακτές του Ατλαντικού, οι ΗΠΑ έχουν μειωμένη παρεμβατική-ηγεμονική αξιοπιστία προς όλες τις κατευθύνσεις: Από τις σχέσεις με τη Ρωσία μέχρι τους συσχετισμούς στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και στη βόρεια Αφρική.
Η Γαλλία, που είχε δοκιμάσει μετά την εκλογή Σαρκοζί το 2007 την προσέγγιση με τις ΗΠΑ ως αντίβαρο στην κυριαρχία της Γερμανίας, δεν πρόκειται να μείνει ανεπηρέαστη από την αναμενόμενη εκλογική εκτόξευση του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν στις ευρωεκλογές, ενώ με κάποιο τρόπο ο Κάμερον θα πρέπει να απεγκλωβιστεί από τη δέσμευσή του για δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην Ε.Ε.: Με δυο λόγια, παρά την εικόνα απόλυτης κυριαρχίας της Γερμανίας, οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί είναι ρευστοί, μια πραγματικότητα που τη γνωρίζουν πολύ καλά στην Ουάσιγκτον.
Ενα είναι βέβαιο, η εποχή που ο προκάτοχος του Λιού Γκάιτνερ άκουγε σιωπηλά τον Σόιμπλε να λέει ότι οι ΗΠΑ δεν δικαιούνται διά να ομιλούν παρήλθε ανεπιστρεπτί.
Συνολική πρόκληση
Η πρόκληση για τις ΗΠΑ δεν είναι μόνον το ότι η γερμανική πολιτική υποθηκεύει την αμερικανική ανάκαμψη: Με εργαλείο τη διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη, το Βερολίνο εγκαθίδρυσε μια πολιτική ηγεμονία στη Γηραιά Ηπειρο που στην ουσία έχει, για πρώτη φορά μετά το 1945, ακυρώσει κάθε ρόλο για την υπερατλαντική δύναμη, με τη διατλαντική σχέση να είναι πλέον σκιά του εαυτού της.-Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
