Του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Πάλι και
πάλι η κουβέντα γυρίζει γύρω από το ευρώ, να μείνουμε, να φύγουμε, τι να
κάνουμε; Η Κύπρος τάραξε τον ύπνο πολλών, ιδίως αυτών που δεν έβλεπαν
ότι η Ευρώπη δεν είναι (ποτέ δεν ήταν) λέσχη πολιτισμένων, ευγενικών κυρίων και κυριών, αλλά αρένα με ψυχρούς ταυρομάχους, δολοφόνους.
Ειδικευμένους στα πιο ακραία, οικονομικά και άλλα, εγκλήματα. Στην
Ευρώπη δεν ανταλλάσσονται απόψεις αλλά συγκρούονται συμφέροντα, τα
εθνικά συμφέροντα.Η συζήτηση για το ευρώ/ευρωζώνη ξεκίνησε και συνεχίζεται έχοντας ξεχαστεί το στοιχειώδες,
γνωστό ήδη από τον Θουκυδίδη: Ο εκάστοτε ισχυρός αποφασίζει για τις
εξελίξεις. Δεν θα μπορούσε πχ η Ελλάδα και το Βέλγιο να προτείνουν και
πολύ περισσότερο να αποφασίσουν να ιδρυθεί η ΕΟΚ και να μετεξελιχθεί σε
ΕΕ.
Ο ισχυρός αποφασίζει και για τη μέθοδο. Όποτε κρίνει ότι χρειάζεται βία θα εφαρμόσει βία. Μόνο μερικοί (δεξιά και αριστερά) πήραν κατά γράμμα και θεώρησαν αληθείς και αιώνιες τις διακηρύξεις περί δημοκρατίας στην ΕΕ.
Άλλοι για να δικαιολογήσουν την υποταγή τους άλλοι για να προσαρμόσουν
τον ηττημένο διεθνισμό τους στον θριαμβευτή «κοσμοπολιτισμό» και να περάσουν ανώδυνα στο πλευρό των νικητών κρατώντας τη φωτοστέφανο του αριστερού.
Σήμερα πολλοί διαμαρτύρονται για τον αυταρχισμό της Γερμανίας αλλά ελάχιστα αντιστέκονται. Κάποιοι γαβγίζουν αλλά κανείς δεν δαγκώνει. Η ελπίδα ότι αν κάποιος δαγκώσει πρώτος θα δαγκώσουν και οι άλλοι, είναι απλώς ελπίδα-και ο Λένιν την είχε αλλά του έμεινε στα χέρια.
Η μοναξιά της Κύπρου, έσωθεν και έξωθεν, δεν ήταν ενθαρρυντικός
παράγων. Ειπώθηκαν διάφορα αλλά δεν ακούστηκε ούτε καν γάβγισμα.
Νυσταλέες οι αντιδράσεις για το αναμενόμενο ξεπούλημα της Εθνικής, χαλαρές για το πετρέλαιο/αέριο, ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ, τι να πρωτοθυμηθούμε. Ο κόσμος τα βλέπει και μένει κουμπωμένος.
Ως τώρα η ΕΕ λειτουργούσε δημοκρατικά, μια ψήφος στον καθένα, δικαίωμα βέτο.
Αυτό τέλειωσε. Αν αφήσουμε τις μωρολογίες του είδους, η Γερμανία είναι
εκδικητική, υπερφίαλη, αυταρχική τότε μένει ένα: Η Ευρώπη, για να παίξει
ρόλο στις ορατές παγκόσμιες θύελλες, οφείλει να αποκτήσει ενότητα και,
άρα, ικανότητα δράσης, παρέμβασης. Δηλαδή, με μια λέξη, οφείλει τώρα να αποκτήσει ηγεσία. Πειθαρχία και ξερό ψωμί, κυριολεκτικά.
Με αυτό και μόνο με αυτό το κριτήριο θα κριθεί ο κάθε αντάρτης, αυτός
που θα μείνει στο ευρώ αλλά θα θέλει να κάνει τα δικά του αλλά και αυτός
που θα πει φεύγω. Αν συμφέρει να τον αφήσουν να φύγει, αν δεν βλάπτει
το στόχο η αναχώρησή του, ίσως αδιαφορήσουν. Ίσως, όμως, τον τιμωρήσουν
γιατί κάνει του κεφαλιού του ώστε να μη δώσει και σε άλλους το κακό
παράδειγμα. Δεν τα λέω για να αποθαρρύνω, όπως νομίζουν μερικοί. Τα λέω γιατί όσοι μιλάνε για μάχες εντός ή εκτός ευρώ, παραλείπουν τελείως (μα τελείως) το γεγονός ότι η ΕΕ είναι λέσχη συμφερόντων και δεν μπορεί να μπαίνει και να βγαίνει ο καθένας όποτε του γουστάρει. Το εντός ή εκτός εξαρτάται από τον ισολογισμό «κέρδος/ζημία».
Όχι εκείνου που φεύγει αλλά αυτών που μένουν, των ισχυρών. Με δυο λόγια
όποιος θέλει να κάνει τον αντάρτη (είτε μένοντας είτε φεύγοντας) πρέπει
να έχει πολύ γερό οπλοστάσιο ώστε να μην πέσει με την πρώτη ντουφεκιά,
όπως η Κύπρος. Η ενότητα του κόσμου είναι η απολύτως αναγκαία αλλά με
κανένα τρόπο η ικανή συνθήκη για να έχει τύχη στη μάχη.
Η ίδια η
τύχη της ευρωζώνης από το ίδιο κριτήριο εξαρτάται, το συμφέρον του
ισχυρού. Ρωτώ, λοιπόν: Η Γερμανία θέλει να διαλυθεί η ευρωζώνη; Αν, όπως
λένε, κερδίζει χρήμα και ηγεσία, γιατί να το θέλει; Πιέζει κάποιος για
τη διάλυση της Ευρωζώνης; Ποιος, εκτός ίσως (με κεφαλαία το ίσως) των Βρετανών; Όχι πάντως η Ρωσία, όταν επιμένει πχ στη συνεργασία με την ΕΕ στο Κυπριακό και ο Πούτιν είναι όλο αγκαλίτσες με τη Μέρκελ. Ούτε οι ΗΠΑ, όταν ετοιμάζονται να δημιουργήσουν με την ΕΕ ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Ωστόσο το «φλερτ» Ρωσίας-ΗΠΑ με τη Γερμανία θυμίζει τον Ρώσο-Αγγλογαλλικό
ανταγωνισμό για την προσέλκυση του Βερολίνου, προπολεμικά…. Συνεχίζω: Η
Γερμανία είναι πιο χρήσιμη μόνη της ή γίνεται απαραίτητη στις ΗΠΑ ή/και
τη Ρωσία αν σέρνει πίσω της την ΕΕ; Η Ελλάδα και η Κύπρος, ασήμαντες οικονομικά,
είναι ή όχι πολύτιμες γεωπολιτικά και γεωοικονομικά; Κάθε σαφής
απάντηση σ’ αυτά διευκρινίζει το τι θέλει ο ισχυρός της Ευρώπης και που
βρισκόμαστε εμείς. Και δεν είναι δύσκολο να απαντηθούν.
Τα υπόλοιπα
είναι θύελλα εν κρανίω ή προπαγάνδα. Όσο για το ερώτημα αν η Γερμανία μπορεί με αυτή την πολιτική να κρατήσει ολόκληρη την ΕΕ
η απάντηση είναι: βλέπετε στα σοβαρά κάποιον να θέλει πραγματικά να
φύγει; Εννοώ κάποιον που να θέλει και να μπορεί να το κάνει. Φυσικά ο
κόσμος αντιδρά, σε κανέναν δεν αρέσει η φτώχεια. Συνεπώς ο ευρωσκεπτικισμός ανεβαίνει. Άλλο, όμως, ανεβαίνει ο ευρωσκεπτικισμός και άλλο να προεξοφλούμε απόφαση του κόσμου να αγωνιστεί υπέρ της εξόδου.
Λένε ότι δεν πρέπει να παίρνεις τα όνειρα για πραγματικότητα γιατί θα την πατήσεις. Είναι, όμως, αλήθεια ότι αν δεν τολμήσεις το ανέλπιστο δεν θα το βρεις. Μπορεί και να νικήσεις, αν δεν πετάς στα σύννεφα.
Πέμπτη 11 Απριλίου 2013.
