Μια απο τις εγγενείς αδυναμίες της Αριστεράς η θεμελιακή αντίφαση μεταξύ πράξεων που αναπαράγουν σε υπερθετικό βαθμό την καχεκτικότητα-συντήρηση, και ενός πολιτικού λόγου όπου ο αριστερός ριζοσπαστισμός κυριαρχεί πλέρια.Αυτή η θεμελιακή αντίφαση λειτούργησε ως κινούμενη άμμος, ως βάλτος ,απορρόφησε-εξαφάνισε κάθε υγιή μονάδα,κάθε γνήσιο προβληματισμό κάθε τι αυθόρμητο. Η ομοιομορφία που παρήχθη, μπορεί να ικανοποιούσε συγκεντρωτικές λογικές, πλήν όμως διαμόρφωσε σύνολα αποστειρωμένα, καταδικασμένα να εξαυλωθούν στο πέρασμα του χρόνου.
Αν λοιπόν κάτι θα μπορούσε να προταθεί σε κάθε αριστερό ξεχωριστά και σε κάθε αριστερό σχήμα συνολικά , είναι η φράση ανοίξου στο λαό και στην κοινωνία. Χωρίς δισταγμό αναμετρήσου με την δομική σου ανεπάρκεια και με την υστέρηση της.
Μην βάζεις τον εαυτό σου στην θέση του καθοδηγητή. Γίνε ένα μαζί της , πάλεψε την κάθε στιγμή για το κάθε τι, απο τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα. Αγκάλιασε ότι εμπεριέχει δυναμική,εξέλιξη. Σεβάσου τον αγώνα των απλών ανώνυμων ανθρώπων, την αγωνία τους και σκύψε ευλαβικά στα βάσανα τους, στους καημούς τους, και στα έργα τους.
Μέσα απο το καμίνι της ζωής, με την σφύρα να κτυπά ανελέητα, με το αμόνι να μην δείχνει οίκτο παράγεται το καθαρότερο,το ατόφιο,το πιο συμπαγές, το πλέον συμπυκνωμένο.
Τώρα θα μου πείς δίκαια αδερφέ, τι κερδίσαμε όλα αυτα τα χρόνια με τις λογικές αυτές, με την βελουχιώτικη μανία κατά της μιζέριας; Τίποτα θα πείς, δες γύρω πως κινούνται οι πλειοψηφίες πάντα πρόθυμες να υιοθετήσουν κίβδηλα σχήματα λογικής, να προδοθούν , να υποταχθούν, να διαλέξουν καλύτερα νέα αφεντικά και να γίνουν πιο πιστά υποζύγια.Κάτσε στα αυγά σου, ζήσε με τα ψίχουλα που σου χαρίζουν απλόχερα οι κάθε λογιού δυνάστες-σωτήρες,και δείξε την ευγνωμοσύνη σου προς δαύτους..
Η δική μου Αριστερά κέρδισε αδερφέ. Πολλαπλά ηττημένη και προδομένη, συνέχισε να πορεύεται με γνώμονα την αλήθεια, το δίκηο και θα συνεχίσει. Και όταν ξαναμετρηθούμε, όταν ξαναζυγιαστούμε πάλι θα βρεθείς, λίγος,μικρός. Μπορεί να φορώ κουρέλια, να μαι ξυπόλυτος, να έχω στερηθεί τα πάντα, όμως συνεχίζω να αναπνέω ελεύθερος. Και συ ο γυαλισμένος, ο ευπρεπής, ο ευγενής αριστοκράτης δεν βλέπεις την χορτασμένη ψείρα σου να σουλατσαίρνει στον γιακά σου.
Με τα μάτια σου θολωμένα και την ματιά σου λυγισμένη, μάταια θα ψάχεις να βρείς έστω και το ελάχιστο απο τον τρόμο της σκιάς πάνω μου, μέσα μου, γύρω μου.Αυτή είναι η δόξα της, ως μου παραδόθηκε καθώς έρχεται μακριά, ώς πρέπει να την μεταφέρω και να την παραδώσω με την σειρά μου , για να πάγει πιο μακριά. Για να μην μείνει η ζωή χωρίς ελπίδα, για να μην στερηθεί το όνειρο, το όραμα της,
