Εξ ανατολών ο κίνδυνος

 Καθώς το πολιτικό κλίμα οξύνεται όλο και περισσότερο και μια σειρά παραγόντων της δημόσιας ζωής έχουν αποδυθεί σε έναν ανελέητο πόλεμο με προφανή στόχο την αποχώρηση της κυβέρνησης Τσίπρα, καλό είναι να υπενθυμίσουμε μερικά πράγματα που είχαμε επισημάνει εγκαίρως από το καλοκαίρι – πολύ πριν δημιουργηθεί η σημερινή, εντελώς ροκ, κατάσταση. Κατ’ αρχάς, για να επιτύχουν τον στόχο τους, θα πρέπει να συμβούν τα εξής:

Είτε η κυβέρνηση να θέλει να αποχωρήσει, κάτι το οποίο δεν φαίνεται πιθανό σήμερα.Είτε μια μεγάλη πολιτική κρίση να την υποχρεώσει να προκηρύξει εκλογές.

Κρίση τέτοιου μεγέθους προερχόμενη εκ των έσω δεν φαίνεται πιθανή – καμιά κυβέρνηση δεν πέφτει από τις «τουφεκιές στον αέρα» της αντιπολίτευσης. Ο μόνος πραγματικά ισχυρός στην κοινωνία παράγοντας, με τον οποίο η κυβέρνηση έχει τεταμένες σχέσεις, είναι η Εκκλησία. Φαίνεται όμως δύσκολο ο Τσίπρας να επιλέξει μια κόντρα μέχρι τέλους.

Μένουν οι εξωγενείς παράγοντες που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κλίμα μη διαχειρίσιμο. Ποιοι να είναι αυτοί; Κατ’ αρχάς οι δανειστές. Όμως η Κομισιόν, ο ESM και η ΕΚΤ ήδη κάνουν ασκήσεις επί χάρτου για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, που έτσι κι αλλιώς δεν κοστίζουν σε κανέναν. Το ΔΝΤ προβλέπει ισχυρή ανάπτυξη και, παρότι είναι σκληρό στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, συντάσσεται με την κυβέρνηση στη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων και τη μεγαλύτερη δυνατή ελάφρυνση του χρέους.

Μένει η Γερμανία, η οποία ούτε κατά διάνοια θα επιθυμούσε πολιτική αναταραχή στην Ελλάδα πριν από τις δικές της εκλογές.

Όπως έχουμε επισημάνει από την αρχή της θητείας της κυβέρνησης, δύο είναι οι παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει, οι οποίοι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν καταστάσεις δραματικές και μη ελεγχόμενες: ο επεκτατισμός της Τουρκίας και το μεταναστευτικό, το οποίο επίσης γράφει «Τουρκία» στην ούγια, μια και η Άγκυρα ελέγχει την κάνουλα της ροής προσφύγων και μεταναστών προς την Ελλάδα.

Σήμερα, με δεδομένο το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία και το σκληρό παιχνίδι του Ερντογάν, ο οποίος επιχειρεί να επαναθεμελιώσει και να ενισχύσει τον ρόλο της χώρας του στη ευρύτερη περιοχή μας, αναθεωρώντας ενδεχομένως σύνορα και συνθήκες, το εσωτερικό παιχνίδι μοιάζει με καρικατούρα πολιτικής. Ο πραγματικός κίνδυνος βρίσκεται στην Ανατολή και αυτό ακριβώς οφείλουν να αντιληφθούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση και να πράξουν αναλόγως. Οι μεν επειδή κυβερνούν, οι δε επειδή αποτελούν ιστορικά έναν από τους δύο πυλώνες του πολιτικού συστήματος.

Ας ελπίσουμε ότι θα διαχειριστούν την επόμενη περίοδο με σύνεση και αποφασιστικότητα – ανεξάρτητα από τις εσωτερικές αντιθέσεις – και δεν θα αποδειχθούν... τουφεκαλεύρηδες.
ΤΟΠΟΝΤΙΚΙ