Η ντροπή μας κρύβεται στον αναστεναγμό του πρόσφυγα, ο οποίος την στιγμή που γραφόταν αυτό το άρθρο γνώμης εκλιπαρούσε για ένα κομμάτι ψωμί, λίγο γάλα, μια καθαρή κουβέρτα και μια ζεστή γωνία στον λιμένα του Πειραιά, στο παλαιό Αεροδρόμιο του Ελληνικού και φυσικά στα σύνορα της Ελλάδας με τα Σκόπια. Η μεγάλη ντροπή κρύβεται στα τερτίπια της τουρκικής διπλωματίας, η οποία ευθύνεται για το αδιέξοδο στην Συρία και για το δράμα που εξελίσσεται στα παράλια του Αιγαίου. Για τους Ευρωπαίους δεν έχω να προσθέσω πολλά. Δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο τους. Τα χρόνια της ανάπτυξης, των ευρωπαϊκών κονδυλίων, των καπιταλιστικών ονείρων τελικά δεν ήταν αρκετά για να καλύψουν το «μαγικό» μυστικό της ένωσης. Οι κύριοι και οι κυρίες των Βρυξελλών δεν κατάφεραν ποτέ να εξελίξουν την «ένωση» του χρήματος σε ένωση των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Στην περίπτωση της Ελλάδας θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά. Σε αυτό το σύντομο άρθρο περιορίζομαι να υπενθυμίσω στον αναγνώστη αυτής της στήλης τα όσα υπέστησαν και υπόφεραν οι Κωνσταντινουπολίτες την περίοδο 1955-1974, εξαιτίας των λαθών της ελληνοκυπριακής ηγεσίας, της ΕΟΚΑ, του τουρκικού εθνικισμού-μιλιταρισμού και φυσικά τα αδικαιολόγητα λάθη της ελληνικής διπλωματίας.
Μετά τις λεηλασίες του 1955, τον μεγάλο εκδιωγμό του 1963-1964 και το τελικό ξερίζωμα του 1974, χιλιάδες βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα, στην πατρίδα την οποία θεωρούσαν «μητέρα πατρίδα», ή τέλος πάντων «τελικό προορισμό». Στις γειτονιές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της υπόλοιπης χώρας, με κάποιες ταξικές-κοινωνικές-κοινωνιολογικές παραλλαγές, αυτοί οι δυστυχισμένοι, οι κολασμένοι της πανάρχαιας γης, αντιμετώπισαν μια κατάσταση παρόμοια με αυτή την οποία αντιμετωπίζουν σήμερα χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Κάποιοι Έλληνες πολίτες έσπευσαν να τους βοηθήσουν, ωστόσο, η πλειοψηφία της κοινωνίας και φυσικά το ελληνικό κράτος τους γύρισε την πλάτη. Υποχρεώθηκαν να αναζητήσουν τροφή, μέλλον και ελπίδα σε ένα «εχθρικό» έδαφος βασισμένοι στις δικές τους δυνάμεις και μόνο.
Στους δρόμους δέχθηκαν λεκτικές επιθέσεις. Τους ονόμασαν ανεπιθύμητους «τουρκόσπορους». Στα σχολεία, τα μικρά πολιτάκια υπέστησαν διακρίσεις επειδή μιλούσαν τα ελληνικά όπως τα ήξεραν, με την ιδιόρρυθμη πολίτικη διάλεκτο. Το κράτος το οποίο όχι μόνο δεν έλαβε καμία μέριμνα για αυτούς τους ανθρώπους αλλά ταυτόχρονα τους ταλαιπώρησε και τους ταλαιπωρεί ακόμη με τα γραφειοκρατικά κολλήματα. Ακόμη και σήμερα, στο Φάληρο μπορεί να συναντήσει κανείς 90χρονους παππούδες και γιαγιάδες, οι οποίοι τρέχουν στην αστυνομία να ανανεώσουν την άδεια παραμονής τους και στο τουρκικό προξενείο τα διαβατήρια τους. Γιατί; Διότι κάποιοι κύριοι διαχειριστές του ελληνικού γραφειοκρατικού χάους δεν σκέφτηκαν ποτέ να δώσουν σε αυτά τα ταλαιπωρημένα πλάσματα την ελληνική υπηκοότητα.
Φυσικά η περίπτωση των εκδιωγμένων Κωνσταντινουπολιτών διαφέρει σε πολλά σημεία από την περίπτωση των προσφύγων που βρίσκουν καταφύγιο στο ελληνικό έδαφος. Υπάρχει η ταξική διάσταση του όλου ζητήματος. Στην πλειοψηφία τους, οι Έλληνες της βασιλεύουσας ήταν αστοί και παρά τις δυσκολίες τους, με το δικό τους «κεφάλαιο» (όποιο και αν ήταν αυτό) κατάφεραν τελικά να ριζώσουν με χίλιες δυσκολίες στην ελληνική γη, την οποία την θεωρούσαν «τελικό προορισμό». Το ίδιο δεν είναι δυνατόν να ειπωθεί για τα ταλαιπωρημένα πλάσματα των ελληνικών νησιών, του Πειραιά, του Ελληνικού ή της Ειδομένης. Ωστόσο, υπάρχει ένα «νήμα» το οποίο συνδέει αυτά τα δυο δράματα του 20ου και του 21ου αιώνα.
Η ηθική μας πτώση, η διάλυση του ελληνικού οράματος έθνους-κράτους με όλες τις δομές, τις υπηρεσίες και τις κοινωνικοοικονομικές εκφάνσεις του, η ανάδυση του πραγματικού προσώπου του παγκόσμιου και δυτικού καπιταλισμού και η ανθρώπινη μισαλλοδοξία «ταυτίζει» το δράμα του Κωνσταντινουπολίτη με το δράμα του σύγχρονου πρόσφυγα. Βλέπετε ότι πολλά δεν έχουν αλλάξει. Ο εγωισμός μας, οι υστερίες μας, η μισαλλοδοξία μας, οι εθνικιστές μας φανφάρες μας παραμένουν ίδιες. Εξακολουθούμε να γράφουμε ακριβώς με την ίδια ηλιθιότητα και επιμονή το έπος της μισαλλοδοξίας μας. http://kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=234049
