Η γειτονική μας χώρα έχει εδώ και καιρό εισέλθει σε μια ολοένα και εντεινόμενη περίοδο γεωπολιτικής αστάθειας που κλείνει με αίμα την περίοδο της στασιμότητας και οικονομικής ευμάρειας που απολάμβανε ως οικονομία και ως κοινωνία για αρκετά χρόνια, υπό την διακυβέρνηση του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν.
Η στρατηγική των Νταβούτογλου και Ερντογάν για την δημιουργία ενός νεο-οθωμανικού τόξου επιρροής στη Μέση Ανατολή με πρωταγωνίστρια την Τουρκία προσέκρουσε όχι μόνο στην ίδια την πραγματικότητα, αλλά κυρίως στις επιδιώξεις τον γειτονικών της χωρών αλλά και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Είναι φανερό ότι στην αντιμετώπιση του Συριακού ζητήματος και του «Ισλαμικού Κράτους» οι Ηνωμένες Πολιτείες δε θεωρούν ως σημαντικό και κυρίως αξιόπιστο σύμμαχο τη γειτονική μας χώρα. Και όχι αδίκως. Η διπλωματία της Τουρκίας πάσχει εδώ και καιρό από πλήρη έλλειψη συντονισμού αλλά και αδυναμία αναγνώρισης της πραγματικότητας που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται στην περιοχή της Μέσης Ανατολής το τελευταίο διάστημα.
Η σημαντικότητα που έχουν αποκτήσει οι Κούρδοι στην περιοχή, σε συνδυασμό με τον πόλεμο που διεξαγάγουν ενάντια στο «Ισλαμικό Κράτος» δεν είχε υπολογιστεί σωστά και αντικειμενικά από τους ιθύνοντες της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Παράλληλα, η φοβική αλλά αιματηρή για αμάχους και στρατιώτες αντιμετώπιση του Κουρδικού ζητήματος από τον Ερντογάν έχει οδηγήσει την Τουρκία σε ένα αιματηρό κύκλο αίματος που έχει σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά ενός πολέμου, αν και ακήρυχτου.
Φαίνεται όμως ότι η απομόνωση της Τουρκίας σε συνδυασμό και με το μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων δεν πτοεί τον Τούρκο Πρόεδρο, ο οποίος για την ώρα δε φαίνεται διατεθειμένος να αναπροσαρμόσει τη στρατηγική και δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι θα συνεχίσει αδιατάρακτα τους βομβαρδισμούς των δυνάμεων των Κούρδων στη Συρία. Βομβαρδισμοί που ίσως εξελιχθούν σε επιχειρήσεις αυτοκτονίας για την ίδια την Τουρκία.
