Η χώρα μας έχει πολλές
δυνατότητες ανάκαμψης και ανάπτυξης, όμως δεν θα τις αξιοποιήσει με
επιλογές εθνοκεντρισμού και εθνικοαπομονωτισμού
Συντάκτης: Πάνος Τριγάζης *
Συντάκτης: Πάνος Τριγάζης *
Με μεγάλη ευκολία ορισμένοι
στον ΣΥΡΙΖΑ προτείνουν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη,
υποστηρίζοντας ότι με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα δημιουργηθούν
δυνατότητες ανεξάρτητης ανάπτυξης της Ελλάδας.Πρόκειται για άποψη που παραπέμπει στο παρελθόν, σε διεθνείς
πραγματικότητες που έχουν οριστικά παρέλθει. Μόνο που κάποιοι δεν το
έχουν αντιληφθεί, εμμένοντας σε παρωχημένα σχήματα για την οργάνωση των
κοινωνιών και του παγκόσμιου συστήματος (π.χ. υπαρκτός σοσιαλισμός).Γιατί δεν κάνουν ένα ταξίδι στην Αβάνα να ρωτήσουν τον σύντροφο Ραούλ
Κάστρο για ποιους λόγους αποφάσισε την απομάκρυνση από τον απόλυτο
κρατισμό, που ήθελε ακόμα και τους ταξιτζήδες κρατικούς υπαλλήλους;
Προτείνουν την κρατικοποίηση όλων των τραπεζών, χωρίς να διευκρινίζουν αν θα υπάρχει χώρος για τράπεζες που εντάσσονται στον τομέα της κοινωνικής οικονομίας, π.χ. συνεταιριστικές τράπεζες. Αλήθεια, γιατί αποφεύγουν να μιλήσουν για την κοινωνική οικονομία, μήπως επειδή την καταγγέλλει το ΚΚΕ;Μια, όμως, που αναφέρθηκα στην Κούβα, ας δώσω τον λόγο στον Φιντέλ Κάστρο για το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και της υπερεθνικής ολοκλήρωσης:«Πιστεύω ότι η παγκοσμιοποίηση –έλεγε ο Φιντέλ στη διάρκεια ομιλίας του στο Πανεπιστήμιο του Καράκας, 3/2/1999– είναι μια μη αναστρέψιμη διαδικασία και ότι το πρόβλημα δεν είναι η παγκοσμιοποίηση αυτή καθεαυτή, αλλά ο τύπος της παγκοσμιοποίησης...».
«Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής –έλεγε στην ίδια ομιλία του– οφείλουν να ενωθούν χωρίς να χάσουν ούτε ένα λεπτό. Οι Αφρικανοί προσπαθούν να κάνουν κάτι ανάλογο... Προφανώς, θα πρέπει να επινοήσουμε διάφορες μορφές συνεργασίας και ολοκλήρωσης, βήμα προς βήμα, αλλά με γοργό ρυθμό, εάν θέλουμε να επιζήσουμε ως περιφερειακή οντότητα με την ίδια κουλτούρα, την ίδια γλώσσα και τόσα άλλα κοινά χαρακτηριστικά.Η Ευρώπη δεν διαθέτει κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά. Ωστόσο, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν την Ε.Ε. και προχωρούν με γρήγορο ρυθμό προς μια ευρύτερη οικονομική ολοκλήρωση και προς τη νομισματική ένωση».
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Φιντέλ Κάστρο πρότεινε την Ενωση της Λατινικής Αμερικής προτού αρχίσουν οι αλλαγές της τελευταίας 15ετίας στην περιοχή, που ξεκίνησαν από τη Βενεζουέλα υπό την ηγεσία του Ούγκο Τσάβες. Δεν έθετε ο μεγάλος επαναστάτης ως προϋπόθεση για το σχέδιό του τη νίκη του σοσιαλισμού σε όλη τη Λατινική Αμερική. Αντιθέτως, στην Ελλάδα, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η Ευρώπη μπορεί να ενωθεί μόνο υπό τη σημαία του σοσιαλισμού.
Η ιδέα τής κατά το δυνατόν ισότιμης διεθνούς συνεργασίας μεταξύ καπιταλιστικών χωρών δεν τους απασχολεί. Εφτασαν στο σημείο να επιχειρήσουν την εξαγωγή της ιδέας εξόδου από την ευρωζώνη και στην Κύπρο διά του Κώστα Λαπαβίτσα, ο οποίος συμβούλευσε σχετικά την ηγεσία του ΑΚΕΛ.
Ωστόσο, το πολύπειρο ΑΚΕΛ υιοθέτησε αρχικά την ιδέα της εξόδου «κατόπιν συμφωνίας με τους εταίρους», θέση που αποσιώπησε η Αριστερή Πλατφόρμα, η οποία είχε τότε εκδώσει ανακοίνωση, μιλώντας για «ιστορική απόφαση» του ΑΚΕΛ. Την τελευταία διετία το μεγάλο κόμμα της κυπριακής Αριστεράς δεν έχει επανέλθει στο ζήτημα.
Αποδεδειγμένα πατριωτικό κόμμα, το ΑΚΕΛ (που έχει στις τάξεις του και Τουρκοκύπριους) ξέρει ότι η Κύπρος δεν μπορεί να βρει ισχυρά διεθνή ερείσματα πέραν της Ευρώπης. Με την ένταξή της στην Ε.Ε., το 2004, η Κυπριακή Δημοκρατία αναβαθμίστηκε, παρότι de facto διχοτομημένη, αποκτώντας την ικανότητα να μπλοκάρει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε. Ως μέλος ποιου άλλου διεθνούς οργανισμού έχει αυτή τη δυνατότητα η Κύπρος; Μήπως του ΟΗΕ ή του ΟΑΣΕ;
Καταλήγω, επανερχόμενος στην Ελλάδα. Η χώρα μας ως μέλος της Ε.Ε. και της ευρωζώνης έχει σημαντικές δυνατότητες τις οποίες δεν έχουμε αξιοποιήσει πλήρως ή τις έχουμε ακινητοποιήσει. Αλήθεια, γιατί η ηγεσία της Ρωσίας και της Κίνας μάς συνέστησαν –περισσότερες από μία φορές– να τα βρούμε με τους εταίρους μας στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη;Προφανώς, διότι ως μέλος της Ε.Ε. υπολογίζουν την Ελλάδα και για τις δικές τους σχέσεις με την Ευρώπη. Με το ίδιο πνεύμα μάς αντιμετωπίζουν και οι Βαλκάνιοι γείτονές μας.
Με άλλα λόγια, η παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη αποτελεί βασικό συστατικό μιας σύγχρονης εθνικής στρατηγικής για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.Η χώρα μας έχει πολλές δυνατότητες ανάκαμψης και ανάπτυξης, όμως δεν θα τις αξιοποιήσει με επιλογές εθνοκεντρισμού και εθνικοαπομονωτισμού, αλλά με επιλογές συνανάπτυξης και συνεργασίας, τόσο στην Ευρώπη όσο και στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο.
* συγγραφέας (μαζί με τον Γ. Γούναρη) του βιβλίου «Επανίδρυση της Ευρώπης» (εκδ. Ταξιδευτής)
Προτείνουν την κρατικοποίηση όλων των τραπεζών, χωρίς να διευκρινίζουν αν θα υπάρχει χώρος για τράπεζες που εντάσσονται στον τομέα της κοινωνικής οικονομίας, π.χ. συνεταιριστικές τράπεζες. Αλήθεια, γιατί αποφεύγουν να μιλήσουν για την κοινωνική οικονομία, μήπως επειδή την καταγγέλλει το ΚΚΕ;Μια, όμως, που αναφέρθηκα στην Κούβα, ας δώσω τον λόγο στον Φιντέλ Κάστρο για το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και της υπερεθνικής ολοκλήρωσης:«Πιστεύω ότι η παγκοσμιοποίηση –έλεγε ο Φιντέλ στη διάρκεια ομιλίας του στο Πανεπιστήμιο του Καράκας, 3/2/1999– είναι μια μη αναστρέψιμη διαδικασία και ότι το πρόβλημα δεν είναι η παγκοσμιοποίηση αυτή καθεαυτή, αλλά ο τύπος της παγκοσμιοποίησης...».
«Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής –έλεγε στην ίδια ομιλία του– οφείλουν να ενωθούν χωρίς να χάσουν ούτε ένα λεπτό. Οι Αφρικανοί προσπαθούν να κάνουν κάτι ανάλογο... Προφανώς, θα πρέπει να επινοήσουμε διάφορες μορφές συνεργασίας και ολοκλήρωσης, βήμα προς βήμα, αλλά με γοργό ρυθμό, εάν θέλουμε να επιζήσουμε ως περιφερειακή οντότητα με την ίδια κουλτούρα, την ίδια γλώσσα και τόσα άλλα κοινά χαρακτηριστικά.Η Ευρώπη δεν διαθέτει κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά. Ωστόσο, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν την Ε.Ε. και προχωρούν με γρήγορο ρυθμό προς μια ευρύτερη οικονομική ολοκλήρωση και προς τη νομισματική ένωση».
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Φιντέλ Κάστρο πρότεινε την Ενωση της Λατινικής Αμερικής προτού αρχίσουν οι αλλαγές της τελευταίας 15ετίας στην περιοχή, που ξεκίνησαν από τη Βενεζουέλα υπό την ηγεσία του Ούγκο Τσάβες. Δεν έθετε ο μεγάλος επαναστάτης ως προϋπόθεση για το σχέδιό του τη νίκη του σοσιαλισμού σε όλη τη Λατινική Αμερική. Αντιθέτως, στην Ελλάδα, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η Ευρώπη μπορεί να ενωθεί μόνο υπό τη σημαία του σοσιαλισμού.
Η ιδέα τής κατά το δυνατόν ισότιμης διεθνούς συνεργασίας μεταξύ καπιταλιστικών χωρών δεν τους απασχολεί. Εφτασαν στο σημείο να επιχειρήσουν την εξαγωγή της ιδέας εξόδου από την ευρωζώνη και στην Κύπρο διά του Κώστα Λαπαβίτσα, ο οποίος συμβούλευσε σχετικά την ηγεσία του ΑΚΕΛ.
Ωστόσο, το πολύπειρο ΑΚΕΛ υιοθέτησε αρχικά την ιδέα της εξόδου «κατόπιν συμφωνίας με τους εταίρους», θέση που αποσιώπησε η Αριστερή Πλατφόρμα, η οποία είχε τότε εκδώσει ανακοίνωση, μιλώντας για «ιστορική απόφαση» του ΑΚΕΛ. Την τελευταία διετία το μεγάλο κόμμα της κυπριακής Αριστεράς δεν έχει επανέλθει στο ζήτημα.
Αποδεδειγμένα πατριωτικό κόμμα, το ΑΚΕΛ (που έχει στις τάξεις του και Τουρκοκύπριους) ξέρει ότι η Κύπρος δεν μπορεί να βρει ισχυρά διεθνή ερείσματα πέραν της Ευρώπης. Με την ένταξή της στην Ε.Ε., το 2004, η Κυπριακή Δημοκρατία αναβαθμίστηκε, παρότι de facto διχοτομημένη, αποκτώντας την ικανότητα να μπλοκάρει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε. Ως μέλος ποιου άλλου διεθνούς οργανισμού έχει αυτή τη δυνατότητα η Κύπρος; Μήπως του ΟΗΕ ή του ΟΑΣΕ;
Καταλήγω, επανερχόμενος στην Ελλάδα. Η χώρα μας ως μέλος της Ε.Ε. και της ευρωζώνης έχει σημαντικές δυνατότητες τις οποίες δεν έχουμε αξιοποιήσει πλήρως ή τις έχουμε ακινητοποιήσει. Αλήθεια, γιατί η ηγεσία της Ρωσίας και της Κίνας μάς συνέστησαν –περισσότερες από μία φορές– να τα βρούμε με τους εταίρους μας στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη;Προφανώς, διότι ως μέλος της Ε.Ε. υπολογίζουν την Ελλάδα και για τις δικές τους σχέσεις με την Ευρώπη. Με το ίδιο πνεύμα μάς αντιμετωπίζουν και οι Βαλκάνιοι γείτονές μας.
Με άλλα λόγια, η παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη αποτελεί βασικό συστατικό μιας σύγχρονης εθνικής στρατηγικής για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.Η χώρα μας έχει πολλές δυνατότητες ανάκαμψης και ανάπτυξης, όμως δεν θα τις αξιοποιήσει με επιλογές εθνοκεντρισμού και εθνικοαπομονωτισμού, αλλά με επιλογές συνανάπτυξης και συνεργασίας, τόσο στην Ευρώπη όσο και στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο.
* συγγραφέας (μαζί με τον Γ. Γούναρη) του βιβλίου «Επανίδρυση της Ευρώπης» (εκδ. Ταξιδευτής)
