Σημείο καμπής

Το μήνυμα το έλαβαν πρώτα απ' όλους στο Βερολίνο: ο Ολάντ δεν στήριξε απλά και μόνον την Αθήνα στη δραματική κορύφωση της κρίσης αλλά οριοθέτησε με σαφήνεια τα αδιαπραγμάτευτα ευρωπαϊκά ζωτικά συμφέροντα της Γαλλίας. Είναι σαφές ότι οι Ολάντ-Βαλς κάθε άλλο παρά ικανοποιημένοι είναι από τη διετή περίοδο προσαρμογής που τους παραχώρησε η Κομισιόν ως προς την περαιτέρω συρρίκνωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, μια επιλογή που στο Βερολίνο θεωρήθηκε χαλαρή καθώς το Δημοσιονομικό Σύμφωνο προέβλεπε επιβολή προστίμου! Η Γαλλία κατοχύρωσε ηγετικό προβάδισμα το οποίο εκ των πραγμάτων θα αναγνωρίσουν και ο Ρέντσι και ο Ραχόι καθώς το παιχνίδι της απευθείας διαβούλευσης με το Βερολίνο δεν αποδίδει κάτι καλύτερο. Στην παραπάνω αναδιάταξη η Γαλλία ως επικεφαλής ενός μπλοκ που θα απαρτίζεται από την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα αλλά και το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και την Ιρλανδία θα έχει βαρύνοντα λόγο απέναντι στη Γερμανία, την Ολλανδία και τη Φινλανδία και τη μειωμένου ειδικού βάρους ομάδα των πρώην δορυφόρων της Μόσχας.

Η απόφαση της Γαλλίας να βάλει βέτο στο Grexit δεν βελτιώνει απλά και μόνο τη θέση του Παρισιού στους συσχετισμούς της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Αν είναι μια γραμμή πλεύσης σταθερή και συνεπής έχει ισχυρή πιθανότητα να αντιστρέψει την καταστροφική φθορά του Ολάντ και του Σοσιαλιστικού Κόμματος στις δημοσκοπήσεις. Με τον Σαρκόζι να έχει ως λάβαρο την πλήρη, δεδομένη και αυτόματη υποταγή στο Βερολίνο, και τη Λεπέν να υπόσχεται δημοψήφισμα για έξοδο από την ΕΕ, η απόφαση Ολάντ να συγκρουσθεί με τη σκληρή γερμανική γραμμή μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση τον προκάτοχό του και ταυτόχρονα να πείσει όλους όσοι σαγηνεύονται από το Εθνικό Μέτωπο ότι το εθνικό συμφέρον της Γαλλίας είναι συμβατό με την περαιτέρω πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ο Σόιμπλε, προφανώς με την ανοχή-συνενοχή των Μέρκελ-Γκάμπριελ, έκανε τη λάθος κίνηση (για να θυμηθούμε την ομώνυμη ταινία του Βιμ Βέντερς με σενάριο Πέτερ Χάντκε): διερεύνησε σε ποιο μέγιστο βαθμό θα μπορούσε να αξιοποιήσει υπέρ της γερμανικής πλευράς το ολέθριο λάθος της προκήρυξης του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα στις 26.6. Το σκηνικό θυμίζει τη ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827, όταν για δικούς τους λόγους Βρετανία, Ρωσία και Γαλλία παρενέβησαν και ακύρωσαν τη συντριβή της Επανάστασης του 1821 από τον Στρατό του Ιμπραήμ και επέβαλαν στον Σουλτάνο την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ