Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες,
καλημέρα σας. Η προεκλογική περίοδος τελείωσε και πορευόμαστε προς τις
κάλπες. Οι εκλογές αυτές είναι ιστορικές. Και εις ό,τι αφορά την
ιστορικότητά τους, θα μου επιτρέψετε να μιλήσω σήμερα πρώτα απ΄όλα για
τους αριστερούς. Είναι
συγκινητικό για γενιές αγωνιστών,
για τους «συντρόφους του Οδυσσέα»
να φθάνουν ύστερα από χίλια μύρια κύματα στην Ιθάκη – όχι μια Ιθάκη
δικαίωσης των αγώνων τους (διότι οι αγώνες τους θα συνεχισθούν), αλλά
επιδοκιμασίας επιτέλους απ΄ τον λαό του
τρόπου τους. Να ζουν και να υπάρχουν
χρήσιμοι στην κοινότητα.
Μαζί μ΄αυτούς τους συντρόφους αγωνιστές φθάνουν σ΄αυτό το σταυροδρόμι και οι
σκιές όσων χάθηκαν παλεύοντας σε δίσεκτους καιρούς με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.
Οι
αριστεροί αυτοί, κομουνιστές, σοσιαλιστές κι άλλοι δημοκρατικοί
πολίτες, δεν αγωνίσθηκαν μόνον στις «ηρωικές εποχές», προσφέροντας στον
λαό τους ήρωες και τους αγίους που χρειαζόταν για να μείνει όρθιος, αλλά
αγωνίσθηκαν και καθ΄όλην τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης για να μην
έρθουν τα πράγματα έτσι όπως ήρθαν. Στις εποχές της ψευδούς ευμάρειας
και της αποθέωσης του αμοραλισμού, οι αριστεροί – λίγοι έστω, αλλά
σπουδαίοι κατά την επιρροή, κράτησαν ζωντανή στην ψυχή του λαού τη
λιτανεία της ύπαρξής του.
Σήμερα
πορευόμαστε προς τις εκλογές υπό το κράτος της κόπωσης και της
κατάρρευσης της Μεταπολίτευσης και για αυτό ο λαός πάει στις κάλπες
χωρίς τύμπανα και σάλπιγγες – σχεδόν σαν να μην πιστεύει ότι ο ίδιος
μπορεί να προκαλέσει κι ακόμα περισσότερο να διαχειρισθεί κάποιες
αλλαγές. Κι είναι τούτο λογικό επακόλουθο μιας μακράς περιόδου, όπου
πρυτάνευσαν ο θόρυβος της προπαγάνδας, οι κανόνες του κυνισμού και οι
νόμοι της μίζας, της αρπαγής και του κουκουλώματος.
Πάμε στις κάλπες
με τις σημαίες μας διπλωμένες γύρω απ΄την καρδιά μας. Αυτές οι σημαίες
θα ξεδιπλωθούν γενναίες μπροστά στον ήλιο, όχι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις
εκλογές, αλλά αν κυβερνήσει καλά. Διότι αυτό είναι πλέον το
στοίχημα και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη:
ο τρόπος διακυβέρνησης
της Αριστεράς μέσα σε ένα αντίξοο εθνικό και ευρωπαϊκό περιβάλλον. Το ερώτημα της κυριαρχίας της
ηθικής στην
πολιτική και της
πολιτικής στην
οικονομία, είναι το πρώτο που θα ζητήσει απάντηση από την επομένη των εκλογών. Με άρθρο του στην «
Εφημερίδα των Συντακτών» ο καθηγητής
Ευτύχης Μπιτσάκης
θέτει το επίδικον αυτών των εκλογών: «Συγκρούονται δύο κόσμοι: ο ηθικά
και πολιτικά αδίστακτος κόσμος της υποτέλειας και της χρεοκοπίας,
δηλαδή ο κόσμος της κυρίαρχης τάξης,
και ο κόσμος των εργαζομένων
(εργατική τάξη, αγρότες κ.τ.λ.), ο κόσμος που παράγει και είναι ο
κόσμος που αγωνίζεται για δημοκρατία, για κοινωνική δικαιοσύνη και
εθνική ανεξαρτησία».
Για πρώτη φορά
απ΄τη Μεταπολίτευση ο λαός στήνει ευήκοον ους στην Αριστερά, όχι μόνον
διότι η Μεταπολίτευση κατέρρευσε, αλλά διότι όλοι πια, αριστεροί,
δεξιοί και κεντρώοι αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα χρειάζεται πλέον μια
διακυβέρνηση
εθνικής και
κοινωνικής σωτηρίας.
Και ακριβώς για αυτό η τυχόν αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ (βέβαιη πλέον) θα
(πρέπει να) οδηγήσει σε συμμαχικά κυβερνητικά σχήματα. Δίνοντας η
Αριστερά στην αυτοδυναμία τελείως αντίθετο περιεχόμενο από εκείνο που
της έδινε ο δικομματισμός, σηματοδοτεί το εξής κρίσιμο: ότι δεν μπορεί
να υπάρξει κυβέρνηση
εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας, αν δεν υποστηρίζεται απο ένα
λαικό κίνημα σωτηρίας.
Πρέπει να παραδεχθούμε αλλά κυρίως πρέπει να
γνωρίζουμε
ότι κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης μάζεψε και η Αριστερά, κατά
μέρη της, ορισμένες παθολογίες. Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι
υψίστης σημασίας για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για τον λαό που θα τον
παρατηρεί – επιτηρεί, ουδεμία απ΄αυτές τις παθολογίες να αποτυπωθεί έστω κατ΄ ελάχιστον στη νέα διακυβέρνηση.
Ο λαός προσβλέπει
σε μια νέα αρχή κεκαθαρμένη του παρελθόντος. Τα στελέχη της Αριστεράς
θα πρέπει να είναι βέβαια ότι ο λαός θα επαγρυπνεί και θα βρίσκεται σε
εγρήγορση. Πασοκιές, διαπλοκές, κολλητηλίκια, υποτέλειες πάνε του
θανατά, πεθαίνουν μαζί με το σύστημα που
θανατώνει τώρα ο λαός δια της
ψήφου του.
Στο προηγούμενο διάστημα
πολλοί απ' τους πολίτες ήταν ανεκτικοί με τους εγκληματίες, διότι
απ΄τους εγκληματίες εγκλήματα περίμεναν. (Το ότι επί μακρόν τους
ανέχθηκαν είναι άλλης τάξεως συζήτηση κι έχει να κάνει με το λειτουργικό
των δημοκρατιών, όπως και με το πρωθύστερον των ανθρώπων στο άνυσμα του
χρόνου). Από την Αριστερά όμως οι πολίτες,
δεξιοί και αριστεροί, περιμένουν δικαιοσύνη, ισονομία, ισηγορία, αποτελεσματικότητα, ελπίδα, αξιοπρέπεια, αξιοκρατία, αλληλεγγύη.
Περιμένουν η ταπεινότητα των πολιτικών να είναι η υπερηφάνεια των πολιτών.
Δεν είναι οξύμωρο ούτε παράδοξο,
αλλά μέσα σε αντίξοες συνθήκες η αριστερή διακυβέρνηση θα είναι
ευοίωνη, αν είναι αριστερή. Η Αριστερά ξεκινάει με τις ευχές του λαού,
με τις ελπίδες και τις προσδοκίες του να την στέφουν. Οι πολίτες
περιμένουν η αριστερή κυβέρνηση να κάνει τη διαφορά στα κρίσιμα θέματα
της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της καθημερινής
ζωής των ανθρώπων. Και
η καθημερινή ζωή των ανθρώπων είναι μια
καλή ζωή,
αν κανείς απολαμβάνει την εργασία, μετέχει στον πολιτισμό,
προστατεύεται από ένα ανθρώπινο σύστημα υγείας, ασφάλισης και ασφάλειας,
αν έχει πρόσβαση στη μόρφωση και αν υφίσταται μια φιλολαϊκή διοίκηση.
Αν λοιπόν σήμερα με τον συναισθηματικό ενθουσιασμό των αριστερών ύστερα από τόσους αγώνες λέω «
πολίτες, στις κάλπες», με τη λογική των πολιτών που αγαπούν την πατρίδα και τους ανθρώπους, λέω το ίδιο «
πολίτες στις κάλπες».
Διότι το καλό και το ωραίο είναι που κινούν τη ζωή και της δίνουν νόημα....
