Του Ανδρέα ΑνδριανόπουλουΜέσα στον παραλογισμό της υποστήριξης κάθε θέσης που εκφράζει αντίθεση προς τη Δύση, κάποιοι στην Αριστερά εμφανίζονται να δικαιολογούν τις κινήσεις των ακραίων «τζιχαντιστών». Ακούγονται λογής απίστευτα επιχειρήματα με σκοπό να δικαιολογήσουν το αποκρουστικό πρόσωπο του ακραίου ισλαμικού φανατισμού. Από απόψεις που δικαιολογούν το μίσος προς τη Δύση, λόγω εκμετάλλευσης (από ποιους ακριβώς;) των πλουτοπαραγωγικών πηγών των χωρών αυτών, μέχρι τα συνακόλουθα της αποικιοκρατίας, της στήριξης προς το Ισραήλ και των προκλήσεων της αμερικανικής ισχύος και του καπιταλιστικού τρόπου ζωής.
Δυστυχώς, όλα αυτά βρίσκονται εγκατεστημένα αποκλειστικά σε Δυτικούς εγκεφάλους και ιδιαίτερα σε αυτούς κάποιας Αριστεράς. Οι ενδοφυλετικές, διαφατριακές και θρησκευτικές συγκρούσεις στον αραβικό, αλλά και στον μουσουλμανικό γενικότερα κόσμο, έχουν πολύ μακριά ιστορία. Ξεκινούν από τους Ασασίνους της εποχής των Σταυροφοριών, εξελίσσονται στις εκκαθαρίσεις των σιιτών από τα Χαλιφάτα της Δαμασκού και της Βαγδάτης αργότερα, στις συγκρούσεις των διαφόρων σουνιτικών φατριών στην Αραβία – στη φάση διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – στις διαχρονικές αντιπαραθέσεις αντίπαλων ισλαμικών ομάδων στη Βόρεια Αφρική και στις γενικότερες βίαιες ανακατατάξεις στον αραβικό κόσμο μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.
Το αίμα ποτέ δεν έπαψε να ρέει. Ανεξάρτητα από την ανάμειξη ή όχι της Δύσης στην περιοχή. Σύμφωνα με τον Βορειο-αφρικανό Αραβα ιστορικό του 14ου αιώνα Ιμπν Χαλντούν (στο μνημειώδες του έργο «Αλ Μουκαντίμα»), η πορεία της ιστορίας γίνεται κατανοητή ως η βίαιη επικράτηση μιας φυλής, έθνους ή πολιτισμού πάνω στους άλλους, μέχρις ότου κάποιος επόμενος, και πάλι με όπλο τη βία, θα επιβληθεί στους προηγούμενους. Μια αέναη σύγκρουση, λοιπόν, με στόχο την επικράτηση του ισχυρότερου («Δυνατού Αλόγου», κατά τον επιτυχή χαρακτηρισμό του συγγραφέα Lee Smith), χαρακτηρίζει τις αντιλήψεις αλλά και τη συμπεριφορά των λαών της Μέσης Ανατολής κυρίως, αλλά και πολλών άλλων μουσουλμανικών πληθυσμών, ώστε η ιστορία τους να πλημμυρίζει από συνεχείς συγκρούσεις, ανατροπές, εμφύλιες συρράξεις και σκληρές αιματοχυσίες.
Στα πιο πρόσφατα χρόνια γίναμε μάρτυρες μεγάλων τέτοιων εθνο-φυλετικών και φατριο-θρησκευτικών αντιπαραθέσεων. Η εισβολή και κατάληψη του Λιβάνου από τη Συρία (1990-2005), οι εμφύλιες συρράξεις στη Βόρεια Υεμένη (1962-1970) και στον Λίβανο (1975-1990), τα ισλαμικά αντάρτικα στην Αλγερία (1991-2002), στην Αίγυπτο (1981-1997) και τη Συρία (1979-1982), η εξέγερση των Παλαιστινίων κατά του χασεμιτικού βασιλείου της Ιορδανίας (1968-1971), οι εθνοκαθάρσεις του Σαντάμ Χουσέιν κατά των Κούρδων και των σιιτών στο Ιράκ και του πατέρα Ασαντ κατά των σουνιτών στην πόλη Χαμά της Συρίας (1982), οι επιθέσεις των αρχών του Σουδάν εναντίον χριστιανών στον Νότο της χώρας παλαιότερα και κατά των μη Αράβων μουσουλμάνων στο Νταρφούρ πρόσφατα, καθώς και οι σφαγές και εκκαθαρίσεις χριστιανών από τους ακραίους ισλαμιστές της Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία και αλλόφυλων μουσουλμάνων από τους ισλαμιστές της Αλ Σαμπάμπ στην Κεντρική και Νότια Σομαλία έγιναν χωρίς ανάμιξη ή και ενδιαφέρον των όποιων δυτικών δυνάμεων.
Μέσα στο σύνολο του αραβικού πληθυσμού σε Μάγκρεμπ και Μέση Ανατολή, οι σουνίτες αποτελούν κάτι πάνω από το 70%. Ασκούσαν, λοιπόν, πάντα καταπιεστική εξουσία στους υπόλοιπους, που αποτελούσαν μερικές δεκάδες εθνικές, φυλετικές και θρησκευτικές μειονότητες. Συχνά με τη βία, επέβαλλαν τις θελήσεις τους ξεχωρίζοντας, ανάμεσα σε όλους τους άλλους, τους μουσουλμάνους σιίτες ως τους ουσιαστικότερους και πλέον μισητούς τους εχθρούς. Οι παρανοϊκοί τζιχαντιστές του νέου Χαλιφάτου του Ιράκ και του Λεβάντε (ISIS) ξεπήδησαν ακριβώς από την ανάγκη επαναφοράς της πολιτικής τάξης στην περιοχή. Ως συνέπεια των εξελίξεων και των στρατηγικά πετυχημένων κινήσεων ηγετών των χωρών αυτών (λ.χ. του αγιατολάχ Σιστάνι στο Ιράκ και προσωπικοτήτων της Χεζμπολάχ στον Λίβανο), οι σιίτες είχαν τον έλεγχο ή ασκούσαν σημαντική επιρροή πλέον σε σημαντικότατες κυβερνήσεις της Μέσης Ανατολής (Ιράν, Συρία, Ιράκ, Λίβανος).
Με προκάλυψη την αντίσταση κατά του Ασαντ στη Συρία και με σημαντική βοήθεια ακόμα και από ισλαμιστές της Δύσης και του Καυκάσου, οι τζιχαντιστές του ISIS βάλθηκαν να αλλάξουν και πάλι τον πολιτικό χάρτη, αποκαθιστώντας τις δυνάμεις του σουνιτισμού. Που δεν είχαν ποτέ πριν απολέσει την κυριαρχία τους, από τα χρόνια των Οθωμανών ακόμη. Τα υπόλοιπα καθεστώτα της περιοχής, ως σουνίτες (Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Αίγυπτος, Ιορδανία, Τουρκία) με βαθιά καχυποψία προς το Ιράν, υποχρεωτικά τους ανέχονται ή τουλάχιστον δεν μπορούν να τους αντιπαραταχθούν. Κι έτσι επιβιώνουν, απλώνοντας και πλοκάμια προς τη Δύση.
Στην αφέλεια που χαρακτηρίζει ορισμένους εγκεφάλους της Αριστεράς, ανακαλύπτονται στον έντονο αντιδυτικισμό των τζιχαντιστών στοιχεία υποτίθεται αντικαπιταλιστικά ή αντιαποικιακά, που τους κάνουν σχετικά συμπαθείς και αποδεκτούς. Στην ουσία, οι άθεοι αριστεριστές-κομμουνιστές αποτελούν για τους φανατικούς ισλαμιστές τον πλέον μισητό εχθρό, ανάμεσα σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Ολοι ανήκουμε στον Οίκο του Πολέμου (Νταρ αλ Χαρμπ), μια και ως άπιστοι δεν μπορούμε να μπούμε στον Οίκο του Θεού (Νταρ αλ Ισλάμ). Οι άθεοι όμως ανάμεσά μας συνιστούν ιδιαίτερη πρόκληση για τους σαλαφιστές (οπαδούς του ορθόδοξου αρχεγονισμού στο Ισλάμ). Αν δεν αναγνωρίσουμε έγκαιρα το πρόβλημα, σε λίγα χρόνια θα δυσκολευόμαστε να κινηθούμε στις πόλεις μας, εδώ στη Δύση, δίχως την άδεια της ισλαμικής πολιτοφυλακής. Που θα περιφρουρεί για την εφαρμογή της σαρία (ιερός μουσουλμανικός νόμος)…
Σε γειτονιές πόλεων στη Βρετανία και τη Γερμανία το φαινόμενο ήδη παρατηρείται!
