«Προσπάθησα να στηρίξω κυρίως εκείνους που υπέφεραν από την κρίση» εξηγεί σε συνέντευξή του ο Ζ.Κ. Γιούνκερ, πρώην πρόεδρος του Eurogroup και υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν.
Και διευκρίνισε: «Για να μείνουμε στο παράδειγμα της Ελλάδας: βλέπουμε
ότι εκείνοι που υπέφεραν ήταν οι πιο φτωχοί Έλληνες, ενώ άλλοι απλώς
υποκρίνονταν ότι υπέφεραν. Αν υλοποιούσαμε στη Γερμανία ή στη Γαλλία τις
μεταρρυθμίσεις που έγιναν στην Ελλάδα, θα είχε γίνει εξέγερση
στη βόρεια Ευρώπη. Νομίζω...». Γιατί όμως δεν έγινε εξέγερση στη Νότια
Ευρώπη που συνθλίβεται από την πολιτική της Γερμανίας την οποία έχει
καταστήσει κυρίαρχη στην Ε.Ε.;
ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ δεν είναι εύκολες. Πρώτον, διότι στις χώρες αυτές κυριαρχούν δεξιές, υποτακτικές στον γερμανικό άξονα κυβερνήσεις. Δεύτερον διότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν ενσωματωθεί πλήρως στις μεγάλες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις που επιβάλλουν την ύφεση. Τρίτον, διότι η Αριστερά 24 χρόνια μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μοντέλου δεν κατάφερε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να ετοιμάσει το νέο πειστικό πολιτικό κυβερνητικό υπόδειγμα. Τέταρτον, διότι τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ επέβαλαν με τρομοκρατία και παραπληροφόρηση τις λάθος συνταγές, που έλεγε και ο Σαμαράς πριν δηλώσει την απόλυτη υποταγή του στη Μέρκελ για να τον κάνει πρωθυπουργό. Πέμπτον διότι ειδικά εδώ στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ισχυρά συνδικάτα και τοπικές αυτοδιοικήσεις να στηρίξουν τους πολίτες αυτές τις δύσκολες στιγμές. Έκτον διότι η πολυετής πολιτιστική υποβάθμιση και η μετατροπή της ψυχαγωγίας σε διασκέδαση και της διασκέδασης σε εκτόνωση δημιουργούσε και ανέδειξε απολίτικα κοινωνικά στρώματα, ειδικά στους νέους. Έβδομον, διότι η εργατική τάξη συρρικνώθηκε, απώλεσε σημαντικό μέρος της ταξικής της συνείδησης και της κοινωνικής μόρφωσης και έπεσε θύμα -λόγω της ανεργίας- της ξενοφοβίας, στρεφόμενη σε μεγάλο βαθμό προς την Άκρα Δεξιά.
ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ πού το πάει η Γερμανία και τι κερδίζει από την παρατεταμένη ύφεση στον Νότο, τα πρόσφατα στοιχεία για την οικονομία της χώρας δίνουν μια καταρχήν απάντηση σε όσους νομίζουν πως το γερμανικό σχέδιο δεν έχει μελετηθεί σοβαρά. Η Ευρώπη των δυο ταχυτήτων είναι γεγονός εδώ και χρόνια, αλλά τώρα το χάσμα διευρύνεται διαρκώς. Η Γερμανία, σύμφωνα με την εαρινή έκθεση της Eurostat, αναμένεται να παρουσιάσει εφέτος ανάπτυξη 1,8% με 1,9%, διπλάσια σε σχέση με το ποσοστό του 2013. Ακόμα καλύτερα προβλέπονται για τη Γερμανία τα πράγματα για το 2015. Η καλή πορεία της οικονομίας έχει άμεσο θετικό αντίκτυπο και στην απασχόληση. Φέτος προβλέπεται να δημιουργηθούν 240.000 νέες θέσεις εργασίας, ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό των εργαζόμενων στον αριθμό-ρεκόρ (σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια) των 42,1 εκατομμυρίων. Το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο το ξέρετε όλοι.
ΜΠΟΡΕΙ αυτή η κατάσταση να συνεχιστεί και να παραμείνει η Ε.Ε. ως έχει; Πολιτικά και κοινωνικά είναι αδύνατον με τα υφιστάμενα κοινοβουλευτικά πλαίσια. Μπορεί όμως να συνεχιστεί, αν στον παγκόσμιο σχεδιασμό των δυνάμεων, εντάσσεται και η προοπτική, είτε συνεργαζόμενες είτε ανταγωνιζόμενες για διεύρυνση της κυριαρχίας τους, να δημιουργήσουν μια παγκόσμια αναστάτωση, που θα επιτρέπει, λόγω του φόβου και της ανασφάλειας, την καθήλωση και την υποταγή των λαών στις κυβερνήσεις που στηρίζονται από την ηγεμονική στην Ευρώπη Γερμανία. Αναφέρομαι στην περίπτωση της Ουκρανίας και τους ρόλους που έχουν μοιραστεί οι ΗΠΑ, με την ανάληψη του σχεδιασμού της γεωστρατηγικής, και η Γερμανία, με την ευθύνη της γεωοικονομίας. Η τραγωδία στην ευρωπαϊκή περίπτωση είναι η εξαφάνιση του πολιτικού ηγετικού ρόλου της Γαλλίας, με τον υπουργό Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς να ακολουθεί φανατικά την αμερικανική πολιτική, σιγοντάροντας (για λάφυρα) όλες τις επεμβατικές κινήσεις όπως στη Λιβύη και τη Συρία.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ λοιπόν; Η οργανωμένη μειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, είναι βέβαιες πως αν βγούμε μόνοι μας από αυτήν την Ευρώπη, επειδή -λένε- δεν μεταρρυθμίζεται ούτε αλλάζει, θα σωθούμε. Για να βγούμε όμως απαιτούνται δημοψήφισμα και σοβαρές διαβουλεύσεις για τις ρυθμίσεις του διαζυγίου και δυνατή εξωστρεφής οικονομία. Τι γίνεται λοιπόν αν ο λαός πει "όχι" στην έξοδο της χώρας από το ευρώ; Ποιο είναι το "σχέδιο Β", αγαπητέ Αλέκο, που ζητάς την αποχώρηση της "Αριστερής Πλατφόρμας" από τον ΣΥΡΙΖΑ;
ΑΠΟ πού προκύπτει, ακόμα και αν φύγουμε ή μας... φύγουν από το ευρώ, ότι οι αριστερές δυνάμεις έχουν την σοβαρότητα και την υπευθυνότητα να συνεργαστούν και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων ώστε να αναλάβουν τη διακυβέρνηση του τόπου; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, όταν αφορούν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Όσοι θέλουν να ζήσουν στην ασφάλεια του ενυδρείου τους, ας μείνουν εκεί και ας αφήσουν όσους θέλουν να παλέψουν στο πέλαγος για την σωτηρία του σκάφους. Η Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει να γίνει μια ουδέτερη Ελβετία,ως κέντρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, σεβαστή από όλον τον κόσμο. Ο αγώνας είναι τιτάνιος, καθώς η χώρα είναι παραγωγικά διαλυμένη, θεσμικά προβληματική και κοινωνικά ανώριμη.
Ο ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, της βασικής πολιτικής δύναμης για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού, δεν είναι αντάξιος των απαιτήσεων. Και ενώ υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις σε κάθε χώρο, ικανές και πρόθυμες να βοηθήσουν για πατριωτικούς λόγους, οι αντιδράσεις στελεχών που συμπεριφέρονται ως μέτοχοι σκορπίζουν απογοήτευση στον λαό. Ίσως αυτές τις ώρες των επικείμενων κρίσιμων πολιτικών αναμετρήσεων να μην είναι η κατάλληλη στιγμή να ανοίξουμε αυτό το θέμα. Όμως το θέμα υπάρχει και δεν έχει δικαίωμα κανείς να εμποδίζει τον λαό να εμπιστευτεί τον ΣΥΡΙΖΑ.
dchristou52@gmail.com-Χρήστου Δημήτρης
ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ δεν είναι εύκολες. Πρώτον, διότι στις χώρες αυτές κυριαρχούν δεξιές, υποτακτικές στον γερμανικό άξονα κυβερνήσεις. Δεύτερον διότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν ενσωματωθεί πλήρως στις μεγάλες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις που επιβάλλουν την ύφεση. Τρίτον, διότι η Αριστερά 24 χρόνια μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μοντέλου δεν κατάφερε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να ετοιμάσει το νέο πειστικό πολιτικό κυβερνητικό υπόδειγμα. Τέταρτον, διότι τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ επέβαλαν με τρομοκρατία και παραπληροφόρηση τις λάθος συνταγές, που έλεγε και ο Σαμαράς πριν δηλώσει την απόλυτη υποταγή του στη Μέρκελ για να τον κάνει πρωθυπουργό. Πέμπτον διότι ειδικά εδώ στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ισχυρά συνδικάτα και τοπικές αυτοδιοικήσεις να στηρίξουν τους πολίτες αυτές τις δύσκολες στιγμές. Έκτον διότι η πολυετής πολιτιστική υποβάθμιση και η μετατροπή της ψυχαγωγίας σε διασκέδαση και της διασκέδασης σε εκτόνωση δημιουργούσε και ανέδειξε απολίτικα κοινωνικά στρώματα, ειδικά στους νέους. Έβδομον, διότι η εργατική τάξη συρρικνώθηκε, απώλεσε σημαντικό μέρος της ταξικής της συνείδησης και της κοινωνικής μόρφωσης και έπεσε θύμα -λόγω της ανεργίας- της ξενοφοβίας, στρεφόμενη σε μεγάλο βαθμό προς την Άκρα Δεξιά.
ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ πού το πάει η Γερμανία και τι κερδίζει από την παρατεταμένη ύφεση στον Νότο, τα πρόσφατα στοιχεία για την οικονομία της χώρας δίνουν μια καταρχήν απάντηση σε όσους νομίζουν πως το γερμανικό σχέδιο δεν έχει μελετηθεί σοβαρά. Η Ευρώπη των δυο ταχυτήτων είναι γεγονός εδώ και χρόνια, αλλά τώρα το χάσμα διευρύνεται διαρκώς. Η Γερμανία, σύμφωνα με την εαρινή έκθεση της Eurostat, αναμένεται να παρουσιάσει εφέτος ανάπτυξη 1,8% με 1,9%, διπλάσια σε σχέση με το ποσοστό του 2013. Ακόμα καλύτερα προβλέπονται για τη Γερμανία τα πράγματα για το 2015. Η καλή πορεία της οικονομίας έχει άμεσο θετικό αντίκτυπο και στην απασχόληση. Φέτος προβλέπεται να δημιουργηθούν 240.000 νέες θέσεις εργασίας, ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό των εργαζόμενων στον αριθμό-ρεκόρ (σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια) των 42,1 εκατομμυρίων. Το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο το ξέρετε όλοι.
ΜΠΟΡΕΙ αυτή η κατάσταση να συνεχιστεί και να παραμείνει η Ε.Ε. ως έχει; Πολιτικά και κοινωνικά είναι αδύνατον με τα υφιστάμενα κοινοβουλευτικά πλαίσια. Μπορεί όμως να συνεχιστεί, αν στον παγκόσμιο σχεδιασμό των δυνάμεων, εντάσσεται και η προοπτική, είτε συνεργαζόμενες είτε ανταγωνιζόμενες για διεύρυνση της κυριαρχίας τους, να δημιουργήσουν μια παγκόσμια αναστάτωση, που θα επιτρέπει, λόγω του φόβου και της ανασφάλειας, την καθήλωση και την υποταγή των λαών στις κυβερνήσεις που στηρίζονται από την ηγεμονική στην Ευρώπη Γερμανία. Αναφέρομαι στην περίπτωση της Ουκρανίας και τους ρόλους που έχουν μοιραστεί οι ΗΠΑ, με την ανάληψη του σχεδιασμού της γεωστρατηγικής, και η Γερμανία, με την ευθύνη της γεωοικονομίας. Η τραγωδία στην ευρωπαϊκή περίπτωση είναι η εξαφάνιση του πολιτικού ηγετικού ρόλου της Γαλλίας, με τον υπουργό Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς να ακολουθεί φανατικά την αμερικανική πολιτική, σιγοντάροντας (για λάφυρα) όλες τις επεμβατικές κινήσεις όπως στη Λιβύη και τη Συρία.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ λοιπόν; Η οργανωμένη μειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, είναι βέβαιες πως αν βγούμε μόνοι μας από αυτήν την Ευρώπη, επειδή -λένε- δεν μεταρρυθμίζεται ούτε αλλάζει, θα σωθούμε. Για να βγούμε όμως απαιτούνται δημοψήφισμα και σοβαρές διαβουλεύσεις για τις ρυθμίσεις του διαζυγίου και δυνατή εξωστρεφής οικονομία. Τι γίνεται λοιπόν αν ο λαός πει "όχι" στην έξοδο της χώρας από το ευρώ; Ποιο είναι το "σχέδιο Β", αγαπητέ Αλέκο, που ζητάς την αποχώρηση της "Αριστερής Πλατφόρμας" από τον ΣΥΡΙΖΑ;
ΑΠΟ πού προκύπτει, ακόμα και αν φύγουμε ή μας... φύγουν από το ευρώ, ότι οι αριστερές δυνάμεις έχουν την σοβαρότητα και την υπευθυνότητα να συνεργαστούν και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων ώστε να αναλάβουν τη διακυβέρνηση του τόπου; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, όταν αφορούν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Όσοι θέλουν να ζήσουν στην ασφάλεια του ενυδρείου τους, ας μείνουν εκεί και ας αφήσουν όσους θέλουν να παλέψουν στο πέλαγος για την σωτηρία του σκάφους. Η Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει να γίνει μια ουδέτερη Ελβετία,ως κέντρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, σεβαστή από όλον τον κόσμο. Ο αγώνας είναι τιτάνιος, καθώς η χώρα είναι παραγωγικά διαλυμένη, θεσμικά προβληματική και κοινωνικά ανώριμη.
Ο ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, της βασικής πολιτικής δύναμης για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού, δεν είναι αντάξιος των απαιτήσεων. Και ενώ υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις σε κάθε χώρο, ικανές και πρόθυμες να βοηθήσουν για πατριωτικούς λόγους, οι αντιδράσεις στελεχών που συμπεριφέρονται ως μέτοχοι σκορπίζουν απογοήτευση στον λαό. Ίσως αυτές τις ώρες των επικείμενων κρίσιμων πολιτικών αναμετρήσεων να μην είναι η κατάλληλη στιγμή να ανοίξουμε αυτό το θέμα. Όμως το θέμα υπάρχει και δεν έχει δικαίωμα κανείς να εμποδίζει τον λαό να εμπιστευτεί τον ΣΥΡΙΖΑ.
dchristou52@gmail.com-Χρήστου Δημήτρης
