Η κρίση της τελευταίας πενταετίας μπορεί να αφήνει πίσω της ερείπια, μπορεί να αφήνει εμάς τους ίδιους ψυχικά πιο γερασμένους. Αλλά, επί της ουσίας, οι βαθιές αλλαγές που ένα σοκ μπορεί να προκαλέσει στην κοινωνική συνείδηση, στα «πρέπει» και τα «αν» που μαθαίνουν οι γονείς στα παιδιά τους δεν έχουν γίνει. Εχουμε παραμείνει εγκλωβισμένοι στο παρελθόν. Στη λάμψη χωρίς ουσία και στην κατανάλωση χωρίς άποψη. Είμαστε μια χώρα μεταξύ του πρετ α πορτέ και του φαστ φουντ. Μια χώρα χωρίς παιδεία, χωρίς βάθος πολιτισμού στην καθημερινότητά μας, χωρίς όνειρα ευημερίας, αλλά μόνον υπεροχής στο φαίνεσθαι. Η κρίση όμως, η αδυναμία να κάνουμε επιπλέον επίδειξη, μας βοήθησε να γίνουμε πιο αλληλέγγυοι μεταξύ μας, να πλησιάσουμε και πάλι τις οικογένειές μας, να θυμηθούμε τον Θεό, να επιζητήσουμε τον ηρωισμό της καθημερινότητας. Ομως, όλα αυτά δεν φτάνουν αν δεν βρούμε μέσα μας και γύρω μας τους «καθοδηγητές» μας για το επόμενο βήμα. Για την ανάταση ενός λαού ικανού για το χειρότερο και το καλύτερο.
Υπάρχει πρόβλημα με τα πρότυπα που έχουμε. Είναι χαμηλού επιπέδου. Μια κοινωνία όχι απαραίτητα ανήθικη, αλλά βασισμένη στη συλλογική κλεπτοκρατία ως «μαγκιά». Χρειαζόμαστε λοιπόν μια νέα ηθική. Αυτή που δεν μπορούν να μας προσφέρουν ο Ν. Δήμου, η Μαρία Ρεπούση, ο Αντ. Λιάκος και οι άλλοι σκαπανείς της ισοπέδωσης που δεσπόζουν στον κύκλο των διανοουμένων της Αριστεράς.
Αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με τον Θοδωρή Ζαγοράκη και τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο στο Ευρωκοινοβούλιο της «ελαφρολαϊκής» Κεντροδεξιάς. Καθ' όλα άξιοι οι άνθρωποι, αλλά δεν είναι δυνατόν να μπλέκουμε τόσο πολύ τα πράγματα. Ακόμη και όταν μιλάμε για πολιτική, θα πρέπει να κάνουμε διαχωρισμούς για το ποιοι κάνουν για τι. Ποιοι εντάσσονται στις λίστες του Εθνικού Κοινοβουλίου, ποιοι για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ποιοι για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Επίσης, αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι να γίνει ελκυστική η διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων σε όλα τα επίπεδα από τους κατάλληλους ανθρώπους. Δεν χρειάζεται λάμψη. Αλλά γνώση, βαθιά εμπειρία και προπάντων ψυχή και όραμα. Η κοινωνία μας είναι καταναλωτική σε όλα της και θα πρέπει να γίνει ποιοτική σε όλα της. Ο μίτος της Αριάδνης δεν είναι κρυμμένος σε ένα θολό τοπίο, αλλά σε ένα προσκλητήριο για συστράτευση των ικανών και των ισχυρών. Ο καθένας στον τομέα του και όχι όλοι σε όλα.
Δεν μπορείς να χτίζεις πατρίδα ανασκαλεύοντας τα ερείπια του παρελθόντος. Κάποιοι πρέπει καταρχήν να οργανώσουν ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο. Εχει πολλές δυνάμεις ο Ελληνισμός, αλλά παραμένουν αναξιοποίητες γιατί τα «κλειστά» καθεστωτικά συστήματα ασχολούνται μόνο με την κυριαρχία και το ιδιωτικό κέρδος τους, πολιτικό και οικονομικό. Ας μη χρονοτριβούμε και ας γίνουμε άμεσα απαιτητικοί και προπάντων σοβαροί.
Μενέλαος Τασιόπουλος
